1.از
امام صادق(ع) كه در تفسير قول خدا عزوجل(۴۶ سوره الرحمن): «و براى هر كه از
مقام پروردگار خود ترسد دو بهشت است» فرمود:
هر
كه بداند كه خدا عزوجل او را بيند، و بشنود هر چه گويد و كند، از خوب و بد، و
اين دانش او را از كردار زشت باز دارد، هم او است كه از مقام پروردگارش ترسيده و
خود را از هواى نفس باز داشته است.
2.از
امام باقر (ع) فرمود:
هر
چشمى در روز رستاخيز گريان است جز سه چشم، چشمى كه در راه خدا (چون جهاد (بيدارى
كشيده و چشمى كه از ترس خدا اشك ريخته و چشمى كه از آنچه خدا حرام كرده فرو خفته
است .
.3از
امام صادق(ع)، فرمود: در آنچه خدا عز و جل بدان با موسى راز گفت: اين بود كه:
اى
موسى، هيچ كس به من تقرب نجست به مانند خوددارى از محرمات من كه من به آنها مباح
كنم بهشت هاى عدن را و كسى را با آنان شريك نكنم.
.4از
امام صادق(ع) فرمود:
سخت
ترين چيزى كه خدا بر خلقش فرض كرده است اين است كه خدا را بسيار به ياد آرند، سپس
فرمود: مقصود اين نيست كه بسيار بگويند:
سبحان
اللَّه و الحمد للَّه و لا اله الّا الله و الله اكبر،
گرچه
آن هم از ذكر خدا است ولى مقصودم ياد خدا است در آنچه حلال كرده تا اگر اطاعت است
به كار بندد و اگر گناه است وانهد.
5.از
سليمان بن خالد، گويد: از امام صادق(ع) پرسيدم از تفسير قول خدا عز و جل (۲۳ سوره
فرقان): «و پيش آورديم هر آنچه به جا آورده بود از كردار و آن را گردى پراكنده
ساختيم».
فرمود:
هلا به خدا كردارشان پاك بود و سفيدتر از جامه هاى سپيد و نازك مصرى باف ولى چون
حرامى جلوشان مى آمد آن را وانمى گذاشتند.
6.رسول
خدا(ص) فرمود:
هر
كه گناهى را براى ترس از خدا تبارك و تعالى وانهد، خدا روز قيامت او را خشنود سازد.