عقیق: عهد امامت به همه فرزندان محسن حضرت ابراهیم(ع) رسیده است، یعنى همه انبیاء و اولیاء الهى که از نسل آن حضرت‌اند امام نیز هستند، اگرچه در قرآن به امامت بسیارى از انبیاء ابراهیمى چون موسى، عیسى یا رسول اکرم(ص) تصریح نشده است، بنابراین با اطمینان مى‌توان گفت تمام فرزندان و ذریه محسن و صالح آن حضرت از اسماعیل(ع) و اسحاق(ع) تا موسى(ع) و عیسى(ع) و حضرت خاتم الانبیاء(ص) و از آن وجود مبارک تا ذخیره عالم، حجة بن الحسن المهدى(عج) به مقام امامت رسیده‌اند.

در ادامه دلایل شباهت حضرت ولی‌عصر(عج) به حضرت ابراهیم(ع) و حضرت موسی(ع) به روایت آیت‌الله عبدالله جوادی آملی استاد اخلاق و مفسر قرآن کریم از کتاب «مهدی موعود موجود» می‌آید:

مهدى(عج) سزاوارترین فرد به ابراهیم(ع)

وجود مبارک خاتم پیامبران، محمد مصطفى(ص) سزاوارترین فرد به ابراهیم است: «إِنَّ أَوْلَى اَلنّٰاسِ بِإِبْرٰاهِیمَ لَلَّذِینَ اِتَّبَعُوهُ وَهٰذَا اَلنَّبِیُّ وَ اَلَّذِینَ آمَنُوا»، زیرا هر چه را ابراهیم نگریست، آن وجود مبارک نیز دید: «مٰا کذَبَ اَلْفُؤٰادُ مٰا رَأىٰ» و بدانچه ابراهیم با آن بینا شد، بدان بینا گردید: «مٰا زٰاغَ اَلْبَصَرُ وَ مٰا طَغىٰ» و آن کس را که ابراهیم(ع) سرپرست و دوست گرفت، آن حضرت به سرپرستى و دوستى برگزید: «إِنَّ وَلِیِّیَ اَللّٰهُ اَلَّذِی نَزَّلَ اَلْکتٰابَ وَهُوَ یَتَوَلَّى اَلصّٰالِحِینَ«

و از آنچه ابراهیم بیزارى جست، آن حضرت تبرى نمود: «أَنَّ اَللّٰهَ بَرِیءٌ مِنَ اَلْمُشْرِکینَ وَرَسُولُهُ» و آن‌گاه پیامبر(ص) نزدیک و نزدیک‌تر شد: «ثُمَّ دَنٰا فَتَدَلّٰى، فَکٰانَ قٰابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنىٰ» و چیزى قربان کرد که ابراهیم(ع) نکرده بود: آن حضرت کسى را به قربانگاه برد که هم او از رسول خدا بود و هم رسول خدا از او و آن قربانى، وجود مبارک حسین بن على(ع) بود که مرگ و شهادت با عزت و کرامت را بر طاعت فرومایگان مقدم شمرد تا در نهایت به بهاى ایمنى کعبه از سرکشان فرومایه، سر مبارکش از تن جدا گردید.

راز مطلب اخیر آن است که رسول اعظم(ص) فرمود که من از حسینم و حسین از من «حسین منّی وأنا من حسین» و از سوى دیگر امام حسین(ع) فرمود که از رسول خدا(ص) شنیدم که فرمود: هر کس سلطان ستمگرى را دید که حرام خدا را روا مى‌شمارد و عهد او را مى‌شکند و در میان بندگان خدا به ستم عمل مى‌کند، چنانچه با گفتار و کردار بر او نشورد، سزاست که خدا او را در جایگاه آن ستمگر یعنى در آتش داخل کند.

»ان رسول الله(ص) قد قال فی حیاته: من رأى سلطانا جائرا مستحلاّ لحرم اللّه، ناکثا لعهد اللّه، مخالفا لسنّة رسول اللّه، یعمل فی عباد اللّه بالإثم و العدوان فلم یغیّر علیه بقول و لا فعل، کان حقا على الله أن یدخله مدخله»، از این‌ رو امام حسین(ع) که از رسول خدا(ص) بود و رسول خدا از وى، خویشتن و اهل بیت(ع) و اصحابش را قربانى کرد تا دین خدا از کجى و تحریف در امان ماند و پیمان خدا را از شکستن و خلق خدا را از ستمدیدن نگاهبان باشد.

از آنچه گذشت از کلام وجود مبارک امام عصر(عج) آشکار شد که در آغاز قیام عدل گسترانه خود بر ضد ستم، پس از اقامه نماز نزد مقام ابراهیم، خویش را سزاوارترین فرد به پیامبران، به ‌ویژه ابراهیم خلیل و رسول اکرم(ع) مى‌خواند: «إنّ القائم(عج) إذا خرج، دخل المسجد الحرام فیستقبل الکعبة ویجعل ظهره إلى المقام؛ ثم یصلّی رکعتین ثم یقوم فیقول: یا أیها الناس! أنا أولى الناس بآدم. یا أیها الناس! أنا أولى الناس بإبراهیم. یا أیها الناس! أنا أولى الناس بإسماعیل، یا أیها الناس أنا أولى الناس بمحمّد(ص)؛ ثم یرفع یدیه إلى السماء فیدعوا و یتضرع حتى یقع على وجهه و هو قوله(عزّوجلّ): أَمَّنْ یُجِیبُ اَلْمُضْطَرَّ إِذٰا دَعٰاهُ وَیَکشِفُ اَلسُّوءَ وَیَجْعَلُکمْ خُلَفٰاءَ اَلْأَرْضِ أَ إِلٰهٌ مَعَ اَللّٰهِ قَلِیلاً مٰا تَذَکرُونَ»

شباهت امام عصر(عج) با حضرت موسى(ع(

آیه «وَنُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى اَلَّذِینَ اُسْتُضْعِفُوا فِی اَلْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ اَلْوٰارِثِینَ» را که وجود مبارک حضرت ولى‌عصر(عج) در لحظه ولادت خواندند، مى‌توان بیان برنامه اصلاحى وجود مقدسش دانست.

محتوا و پیام آیه مزبور این است که خداى سبحان تکویناً خواسته است مستضعفان را از چنگال ستم متکبران برهاند و آنان را وارث زمین گرداند و حکومت عدل و داد را به دستشان بسپارد و بدین‌سان فرعونیان را براى همیشه از صحنه زندگى و پهنه گیتى محو کند.

انتخاب این آیه کریمه که درباره تقابل مستضعفان با مستکبران است و تلاوت آن از زبان وجود مبارک امام عصر(عج) بدین معناست که این اراده الهى به دست با کفایت آن حضرت تحقق مى‌یابد.

افزون بر آن، برنامه حضرتش منحصر به بیان احکام نخواهد بود، بلکه برنامه‌اش مانند موساى کلیم(ع) نبرد با کفرپیشگان ستمگر است، چنان‌ که شباهت آن حضرت با موسى در دوران حمل و ولادت نیز گواه شباهت در برنامه و شیوه قیام است.

سخن برخى اهل معرفت این است که تمام اطفال بنى اسرائیل که به دست فرعون کشته شدند، بر اثر احتمال تولد موسى(ع) بود، چون هر کودکى بدان جهت کشته مى‌شد که شاید موسى باشد. بدین ترتیب، گرچه موسى(ع) سرانجام پیروز شد و فرعونیان به قعر دریا گرفتار و در آن غرق شدند: «فَأَخَذْنٰاهُ وَجُنُودَهُ فَنَبَذْنٰاهُمْ فِی اَلْیَمِّ»، این پیروزى رایگان نبود بلکه کنار فرصت‌طلبى‌ها، عافیت‌خواهى‌ها و بهانه‌جویى‌هاى بنى اسرائیل، زنان و مردان نستوهى بودند که با صبر، استقامت و قربانى دادن خود زمینۀ تجلّى و بروز موسى(ع) را فراهم کردند.

صد هزاران طفل سر بریده گشت / تا کلیم‌الله صاحب دیده گشت

وجود مبارک مهدى آل محمد(ص) نیز چونان موساى کلیم پشت طاغوت‌ها و فرعونیان زمان خویش را خواهد شکست و جامعه خسته از ظلم و بى‌عدالتى، نور خورشید مهر و عدالت را در جمال حکومت مهدوى خواهد دید.