عقیق: پيغمبر(ص) می فرمایند:

از بزرگوارى اينست كه انسان چون به سفر مي رود توشه ‏اش خوب و حلال باشد.
و حضرت زين العابدين چون به حج و عمره مي رفت، بهترين توشه‏ ها را از بادام و قند و سويق و حلوا با خود بر مي داشت.
از امام صادق(ع) روایت شده است که می فرمایند: مروت نيست كه انسان نيك و بدى را كه در سفر مى‏ بيند نقل كند.

نبى اكرم(ص) می فرمایند: از شرافت انسان آنست كه چون به سفر مي رود، توشه خوب بردارد.
در روايت است كه ابوذر در كنار كعبه بود، فرمود: من جندب بن سكن هستم، مردم گرد او جمع شدند، گفت: هر كه قصد سفر دارد به مقدار كافى توشه بر مى‏ دارد، آيا براى سفر آخرت توشه‏ اى كه براى شما لازم است و كارتان را اصلاح كند بر نمى‏ داريد؟
مردى گفت: ما را راهنمايى كن؛ ابوذر گفت: روزهاى گرم را روزه بداريد، و براى كارهاى مهم حج كنيد، در تاريكى دل شب براى تاريكى قبر دو ركعت نماز گزاريد، يا سخن خيرى بگوييد، يا از سخن شرى احتراز كنيد يا صدقه‏ اى به بينوايى دهيد تا در روز سخت قيامت نجات يابيد، مال خود را دو قسمت كنيد، يكى را براى خانواده خود خرج نماييد و يكى را براى آخرت خود بذل كنيد، و غير از اين دو مصرف جز زيان نخواهد داشت.
در دنيا دو گونه سخن بيش نگوئيد سخنى كه براى كسب و در آمد حلال ضرورى باشد و كلمه ‏اى كه براى آخرت توشه است، و ديگر هر چه گويى ضرر است، بعد گفت: غصه و فكر روز نيامده مرا كشت (يعنى روز قيامت).

لقمان به فرزند گفت: پسرم! دنيا دريايى ژرف است كه مردمى بسيار در آن غرق گشته ‏اند، كشتى نجاتت را ايمان به خدا و بادبانش را توكل، و توشه ‏ات را در آن‏ تقوى قرار ده، كه اگر نجات يافتى از لطف و مرحمت خداست، و اگر هلاك گشتى بواسطه گناهان خود تست. پسرم! شمشير و چكمه و عمامه و خيمه (پوستين) و مشك آب، و ابزار دوخت و درفش خود را بردار. و از دارو آنچه براى تو و اهل تو لازم است بردار، و در هر كار جز در گناه با رفيقانت موافقت كن.

در باره معنى فتوت از امام صادق (ع) پرسيدند؟ فرمود: گمان كرده‏ ايد فتوت و مردانگى با فسق و فجور است! نه بلكه فتوت آنست كه اطعام كنى و اميد مردم را بر آرى و چهره خندان داشته باشى و مردم را از رنج و اذيت خود مصون دارى و غير آن نيرنگ و فسق است.
امام(ع) پرسيد مروت چيست؟ اصحاب گفتند نمى‏ دانيم.
فرمود: مروت آن نيست كه انسان سفره‏ اش در درگاه خانه براى مردم گسترده باشد بلكه مروت دو تاست: در سفر و در حضر اما مروت در حضر: قرائت قرآن و ملازمت با مساجد، به كار برادران مؤمن پرداختن و به كارگر خرج كافى دادن كه اينها دوست را خشنود و دشمن را منكوب مي كند. و اما مروت در سفر خوبى و فراوانى توشه و به همراهان دادن آنها و كار مردم را پس از جدايى از ايشان كتمان داشتن و شوخى‏ زياد در غير موردى كه غضب خدا را برانگيزد. 
بعد فرمود: قسم به آن كه محمد(ص) را به حق مبعوث گردانيد خداوند به هر كسى به قدر مروتش روزى دهد كه رزق به اندازه خرج فرود آيد، صبر به قدر شدت بلاء داده شود.