عقیق: دوازدهم ربیع الثانی سال 201 هجری قمری حضرت معصومه(س) در حالی رحلت فرمودند که تنها 28 سال داشتند و فقط 17 روز بود که قدم در قم گذاشته بودند. بزرگان ایشان را بتول دوم و جلوه حضرت فاطمه زهرا(س) می‌خوانند؛ ایشان که نامشان فاطمه بود بواسطه اشاره برادرشان امام رضا(ع) «معصومه» خوانده شدند. حضرت فرمودند: «من زار المعصومة بقم کمن زارنی» (کسی که حضرت معصومه(س) را در قم زیارت کند، مانند آن است که مرا زیارت کرده است). در ادامه یادداشت احمد بابایی شاعر و ذاکر اهل‌بیت(ع) آمده است:
حجّتِ پدر
در کلام معصوم(ع) هیچگاه بنیان نطق، بر هوا نیست. معصوم(ع) نمی گوید مگر از حلقوم خداوند. همانگونه که نمی شنود مگر از گوش خداوند و نمی بیند مگر با چشم خداوند و... ناگفته پیداست که این معادله برای غیر معصوم دو مجهوله است! یعنی غیر معصوم به دلیل ذاتی ظلم و جهل، نمی‌تواند به درکی از این نکته لطیف برسد که خدا نمی‌بیند مگر با چشم معصوم(ع) و نمی‌شنود مگر با گوش معصوم(ع) و نمی‌گوید مگر با زبان معصوم(ع)! و مارمیت اذ رمیت ولکن الله رمی... و ما ینطق عن الهوی...
در زیارات آل الله(ع) معارفی از غیب الغیوب آل الله را می‌بینیم (چنان که هوا، نور، زمین و آسمان را به رایگان در اختیار بشر گذاشته‌اند) که باورش برای بشر دشوار است. چگونه بشر باور کند که غیب الغیوبِ آل الله(ع) در همین کلمات، خفته است. همان‌سان‌که اسم اعظم الهی در بسم الله الرحمن الرحیم است و نمی‌بینیم. «رایگان بخشیدن» از میوه هایِ نوبرانه باغِ کرامت است. کرامت را اگر به شکل مردان تجسم میکنی: هان! بوسه به خاک پای «کریم اهل بیت(ع)» بزن... و اگر کرامت را در قامتِ عصمت اللهیِ محجوب در هیات حیایِ بانویی نورانی می‌طلبی: هان! به جبروت الوهی و شوکت ملکوتی «کریمه اهل بیت علیها السلام» بنگر که می‌فرمود: «خدا به گُلِ روی حسن(ع) عالم را رایگان آفرید. رایگان بخشید. رایگان ریخت و پاش کرد. این همه کرامت، بخاطر کریم اهل بیت، حسن المجتبی (ع)!»
از سخن دور شدیم! خداوند «نمی‌گوید» مگر از زبان معصوم(ع). کلامِ معصوم(ع)، نیز «معصوم» است. در زیارت منصوصه‌ای که از جانب ائمه اطهار(ع) نسبت به «کریمه اهل بیت (ع)» وارد شده است می‌خوانیم: السلام علیک ایتها الطاهره الحمیده البره الرشیده التقیه النقیه الرضیه المرضیه...». اشاره به نکته‌ای، لازم و شنیدنی است. ما تعبیر عجیب قرائتِ «34 بار تکبیر و 33 بار تسبیح و 33 بار تحمید» را پیش از آغازِ زیارت جامعه کبیره شنیده‌ایم. همچنین شنیده‌ایم که قرائت و توجه در این اذکار بلندبالا، مانع انحراف از مقام توحید می‌گردد و سخن اینجاست: که در زیارت این «کریمه» و در صفات و تعریف مختصات روح بلند بالای فاطمه معصومه(س)، امام معصوم(ع) چه افقی را شاهد بوده است که امر کرده است همان اذکار بلند بالای تکبیر و تسبیح و تحمید، پیش از زیارت بی‌بی معصومه(س) قرائت گردد!؟ تا به توحید نرسیم، درکی از مقام «مستقرین فی ذات الله» نمی‌یابیم.
در زیارتش می‌خوانیم: «السلام علیک ایتها الطاهره الحمیده البره الرشیده التقیه النقیه الرضیه المرضیه... » در این فراز هشت نام از نام‌های بی‌بی(س) را می‌خوانیم. حتی وصول به یکی از این القاب و صفات، خیره‌کننده و رعب‌انگیز است. اینها مراتب ذاتی و وجودی «ام ابیها(س)» است، یعنی کسی را یارای درک آن مقام نیست. ممنوع تکوینی است. عظمت فاطمه(س)، انحصاری است.
این فاطمه(س) را با آن فاطمه(س) چه نسبتی است که چون او «حجت پدرش» می‌گردد و امین او؟! در زیارت نامه ایشان می‌خوانیم: «السلام علیک یا فاطمه بنت موسی ابن جعفر و حجته و امینه...» فاطمه معصومه(س)، «حجت پدرش» بود! همانگونه که آن فاطمه(س)، مادر پدرش بود. لفظِ صریحِ «حُجَّتُهُ» شاهکار معارفِ اهل بیت(ع) است. دختری که در مقام احتجاج خداوندی، حجت امام زمانش خواهد بود، فاطمه دیگری است، لابد! بی‌شک از باب عاطفه «اینجهانی» نیست، اگر پدر «این فاطمه» مانند پدر «آن فاطمه(س)» به حجت خویش «فداها ابوها» بگویند. این خطاب، ناشی از عاطفه دیگری است که نامش را «ولایت» گذاشته‌اند.
منبع:تسنیم
211008