»عصاى موسى(ع) در نزد آدم(ع) بود، بعد از
آن به شعيب منتقل شد، پس به موسى بن عمران رسيد. و به درستى كه آن عصا نزد ما است،
و من در اين نزديكى آن را ديدم، به مرتبه اى سبز و تازه بود كه گويا الحال از
درخت خود جدا شده بود. و به درستى كه اين عصا، سخن مى گويد چون مأمور شود به سخن
گفتن، و براى قائم ما مهيّا و آماده شده، و قائم ما به آن عصا مى كند آنچه موسى
به آن مى كرد. و به درستى كه اين عصا، به ترس مى افكند هر كه آن را ببيند و فرو
مى برد آنچه دشمنان ما تزوير مى كنند و به دروغ آن را به خلق مى نمايند، و مى
كند آنچه را كه به آن مأمور شود.
به درستى كه اين عصا، كه در آنجا كه شروع كرد كه فرو برد
آنچه را كه به دروغ به مردم مى نمودند، و همان را باز مى كرد و آن را دو شعبه
(يعنى: دو طرف(بود:
بالا و پايين. و يكى از دو شعبه، در زمين و ديگرى در سقف بود، و ميانه لب بالا و
پايين آن چهل ذراع بود. و به زبان خويش، آنچه را كه به تزوير و حيله ساخته بودند،
فرو مى برد».
ابوحمزه ثُمالى، از امام جعفر صادق(ع) روايت كرده
است كه گفت: شنيدم از آن حضرت كه مى فرمود:
«الواح موسى عليه السلام، در نزد ما است، و عصاى موسى در
نزد ما است، و ماييم وارثهاى پيغمبران».
ابوسعيد خراسانى، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت
كرده است كه آن حضرت فرمود كه:
»امام محمد باقر(ع) فرمود كه: قائم ما چون در مكّه
قيام كند، و اراده نمايد كه متوجه كوفه گردد، جارچى آن حضرت جار كند كه: هيچ از
شما طعام و شراب و آب و نان را بر ندارد، و سنگ موسى بن عمران را بردارد، و آن يك
بار شتر است. پس در هيچ منزلى فرود نيايد، مگر آنكه از آن سنگ چشمه جارى شود. پس
هر كه از آن بخورد و گرسنه باشد، سير شود و هر كه تشنه باشد سيراب گردد، و همان
توشه ايشان است تا در نجف اشرف فرود آيد از پشت كوفه«.
پی نوشت:
تحفة الأولياء (ترجمه أصول كافى)، ج۱، ص740تا743
منبع:افکار
211008