زن باردار و شیرده
س 745: آیا روزه گرفتن بر زن باردارى که نمىداند روزه براى جنین او ضرر دارد یا خیر، واجب است؟
ج: اگر بر اثر روزه، خوف ضرر بر جنین داشته باشد و خوف وى هم
داراى منشأ عقلایى باشد، افطار بر او واجب است و در غیر این صورت واجب است
که روزه بگیرد.
س 746: زنى که کودک خود را شیر مىداده و باردار هم بوده و در
همان حال روزه ماه رمضان را هم گرفته است، و هنگام زایمان فرزندش مرده به
دنیا آمد، اگر از ابتدا احتمال ضرر را مىداده و در عین حال روزه گرفته
است:
ج: اگر با وجود خوف از ضررى که داراى منشأ عقلایى است، روزه گرفته
باشد و یا بعداً برایش معلوم شود که روزه براى وى یا براى جنیناش ضرر
داشته، روزه‌اش صحیح نیست و قضاى آن بر او واجب است، ولى ثبوت دیه جنین
متوقف بر این است که ثابت شود فوت جنین مستند به روزه گرفتن وى است.
س 747: من به لطف خداوند متعال داراى فرزندى هستم که شیرخوار است.
ان شاء الله تعالى بزودى ماه مبارک رمضان فرا خواهد رسید. در حال حاضر
مىتوانم روزه بگیرم ولى در صورت روزه گرفتن، شیرم خشک خواهد شد. با توجه
به اینکه داراى بنیه ضعیفى هستم و کودکم هر ده دقیقه شیر مىخواهد، چه
وظیفهاى دارم؟
ج: اگر به دلیل کم یا خشک شدن شیرتان بر اثر روزه، خوف ضرر بر طفل
خود داشته باشید، روزهتان را افطار کنید، ولى براى هر روزى باید یک مدّ
طعام به فقیر بدهید و قضاى روزه را هم بعداً بجا آورید.
بیمارى و منع پزشک
س 748: بعضى از پزشکان که به مسائل شرعى ملتزم نیستند، بیماران را
از روزه گرفتن به دلیل ضرر داشتن منع مىکنند، آیا گفته این پزشکان حجت
است یا خیر؟
ج: اگر پزشک امین نباشد و گفته او هم اطمینان آور نباشد و باعث
خوف ضرر نشود، گفته او اعتبارى ندارد و در غیر این صورت نباید روزه بگیرد.
س 749: مادرم تقریباً سیزده سال بیمار بود و به همین دلیل
نمىتوانست روزه بگیرد. من دقیقاً اطلاع دارم که علت روزه نگرفتن او احتیاج
به مصرف دارو بوده است، امیدواریم ما را راهنمایى فرمایید که آیا قضاى
روزهها بر او واجب است؟
ج: اگر ناتوانى او از روزه گرفتن بر اثر بیمارى بوده، قضا ندارد.
س 750: من بر اثر ضعف جسمانى از ابتداى سن بلوغ تا دوازده سالگى روزه نگرفتهام، در حال حاضر چه تکلیفى دارم؟
ج: واجب است روزههایى را که در ماه مبارک رمضان نگرفتهاید با
اینکه به سنّ تکلیف رسیده بودید، قضا کنید، و اگر افطار روزه ماه رمضان
عمدى و اختیارى و بدون عذر شرعى بوده، کفّاره هم بر شما واجب است.
س 751: چشم پزشک مرا از روزه گرفتن منع کرده و گفته است که به علت
ناراحتى چشم به هیچ وجه نباید روزه بگیرم، ولى من به گفته او توجه نکرده و
شروع به روزه گرفتن کردم که باعث بروز مشکلاتى براى من در اثناى ماه رمضان
شد. به‌طورى که در بعضى از روزها هنگام عصر احساس ناراحتى مىکنم، لذا
متحیّر و مردّد هستم بین اینکه روزه نگیرم و یا ناراحتىام را تحمل کرده و
روزه را تا غروب ادامه دهم. سؤال این است که آیا اصولاً روزه گرفتن بر من
واجب است؟ و در روزهایى که روزه مىگیرم و نمىدانم قدرت ادامه آن را تا
غروب دارم یا نه، آیا روزهام را ادامه دهم؟ و نیت من چگونه باید باشد؟
ج: اگر از گفته پزشک متدیّن و امین اطمینان حاصل کنید که روزه
براى چشم شما ضرر دارد و یا خوف ضرر داشته باشید، روزه گرفتن براى شما واجب
نبوده و بلکه جایز هم نیست، و با خوف ضرر نیت روزه صحیح نیست و در صورت
عدم خوف ضرر نیت روزه اشکال ندارد، ولى صحّت روزه متوقف بر این است که
براى شما واقعاً ضرر نداشته باشد.
س 752: من از عینک طبى استفاده مىکنم و در حال حاضر چشمانم بسیار
ضعیف است. هنگامى که به پزشک مراجعه کردم به من گفت که اگر براى تقویت
چشمانم تلاش نکنم، ضعیفتر خواهند شد، بنا بر این اگر از روزه ماه رمضان
معذور باشم، چه وظیفهاى دارم؟
ج: اگر روزه براى چشمان شما ضرر دارد، واجب نیست روزه بگیرید،
بلکه واجب است افطار کنید و اگر بیمارى شما تا ماه رمضان آینده استمرار
پیدا کرد، قضاى روزه بر شما واجب نیست، ولى واجب است که عوض هر روز یک مدّ
طعام به فقیر بدهید.
س 753: مادرم به بیمارى شدیدى مبتلاست و پدرم نیز از ضعف جسمانى
رنج مىبرد و در عین حال هر دو روزه مىگیرند که گاهى مشخص است که روزه
باعث تشدید بیمارى آنها مىشود، تاکنون نتوانستهام آنها را قانع کنم که
لااقل هنگام شدت بیمارى روزه نگیرند. خواهشمندیم ما را در مورد حکم روزه
آنها راهنمایى فرمایید.
ج: ملاک تأثیر روزه در ایجاد بیمارى یا تشدید آن و عدم قدرت بر
روزه گرفتن تشخیص خود روزه دار نسبت به خودش است و اگر بداند روزه براى او
ضرر دارد یا خوف ضرر داشته باشد و در عین حال بخواهد روزه بگیرد، روزه
گرفتن براى وى حرام است.
س 754: در سال گذشته توسط پزشک متخصص موردعمل جراحى کلیه قرار
گرفتم. وى مرا از گرفتن روزه تا آخر عمر منع نمود، ولى در حال حاضر هیچ
مشکل و دردى احساس نمىکنم و حتى به‌طور طبیعى غذا مىخورم وآب مىنوشم و
هیچ‌یک از عوارض بیمارى را هم حس نمىکنم، وظیفه من چیست؟
ج: اگر خود شما از ضرر روزه خوف ندارید و حجت شرعى هم بر آن ندارید، واجب است روزه ماه رمضان را بگیرید.
س 755: اگر پزشک شخصى را از روزه گرفتن منع کند آیا با توجه به
اینکه بعضى از پزشکان اطلاعى از مسائل شرعى ندارند، عمل به گفته او واجب
است؟
ج: اگر مکلّف از گفته پزشک یقین پیدا کند که روزه براى او ضرر
دارد و یا از گفته وى یا منشأ عقلایى دیگرى براى او خوف از ضرر حاصل شود،
روزه گرفتن براى او واجب نیست، بلکه جایز هم نیست.
س 756: در کلیههاى من سنگ جمع مىشود و تنها راه جلوگیرى از جمع
شدن سنگ در کلیه، نوشیدن مستمر مایعات است و از آنجایى که پزشکان معتقدند
که من نباید روزه بگیرم، تکلیف واجب من نسبت به روزه ماه مبارک رمضان چیست؟
ج: اگر جلوگیرى از بیمارى کلیه مستلزم نوشیدن آب یا سایر مایعات در طول روز باشد، روزه گرفتن بر شما واجب نیست.
س 757: از آنجا که مبتلایان به مرض قند مجبورند هر روز یک یا دو
بار آمپول انسولین تزریق کنند و نباید در وعدههاى غذایى آنها تأخیر و
فاصله بیفتد، زیرا باعث پائین آمدن میزان قند خون و در نتیجه نوعى تشنج و
بیهوشى مىشود، لذا گاهى پزشکان به آنها توصیه مىکنند که در روز چهار نوبت
غذا بخورند، خواهشمندیم نظر شریف خود را درباره روزه این افراد بیان
فرمایید.
ج: اگر بدانند که خوددارى از خوردن و آشامیدن از طلوع فجر تا
غروب، به آنان ضرر مىرساند یا خوف ضرر داشته باشند، روزه گرفتن بر آنها
واجب نبوده و بلکه جایز نیست.
مبطلات روزه
س 758: من در روز ماه رمضان به علّت اغواى شیطان تصمیم گرفتم
روزهام را باطل کنم لکن قبل از این که عملى که روزه را باطل مى‌کند انجام
دهم، از تصمیم خود منصرف شدم حکم روزهام چیست؟ و اگر این امر در روزه غیر
ماه رمضان پیش آید چه حکمى دارد؟
در روزه ماه رمضان اگر در اثناى روز از نیت روزه گرفتن بر گردد
به‌طورى که قصد ادامه روزه نداشته باشد، روزه‌اش باطل مىشود و قصد دوباره
او براى ادامه روزه فایده ندارد، البته تا اذان مغرب باید از کارى که روزه
را باطل مى‌کند خوددارى کند. امّا اگر دچار تردید شود به این معنى که هنوز
تصمیم نگرفته است روزه را باطل کند، یا تصمیم بگیرد کارى را که موجب باطل
شدن روزه است صورت دهد و هنوز آن را انجام نداده در این دو صورت صحّت روزه
او محل اشکال است و احتیاط واجب آن است که روزه را تمام کند و بعداً هم آن
را قضا نماید. هر روزه واجب معیّن دیگر ـ مانند نذر معیّن و امثال آن ـ
نیز داراى همین حکم است.
س 759: آیا اگر از دهان شخص روزه دار خون بیاید، روزه‌اش باطل مىشود؟
ج: روزه به سبب آن باطل نمىشود، ولى واجب است که از رسیدن خون به حلق جلوگیرى کند.
س 760: حکم استعمال دخانیات مانند سیگار در حال روزه چیست؟
ج: احتیاط واجب آن است که روزهدار از دودهاى انواع دخانیات و نیز مواد مخدّرى که از راه بینى یا زیر زبان جذب مىشود خوددارى کند.
س 761: آیا ماده «ناس» که از توتون و غیر آن ساخته مىشود و براى
چند دقیقه زیر زبان گذاشته شده و سپس از دهان بیرون انداخته مىشود، مبطل
روزه است یا خیر؟
ج: اگر آب دهان مخلوط به ماده «ناس» را فرو ببرد، موجب بطلان روزه‌اش مىشود.
س 762: نوعى داروى طبى براى اشخاص مبتلا به تنگى نفس شدید وجود
دارد که عبارت است از یک قوطى که در آن مایع فشرده شده وجود دارد و با فشار
دادن آن داروى مایع بصورت پودر گاز از طریق دهان وارد ریه شخص بیمار شده و
موجب تسکین حال وى مىگردد. گاهى بیمار مجبور مىشود در یک روز چندین بار
از آن استفاده کند، آیا با وجود استفاده از این دارو، روزه گرفتن جایز است؟
با توجه به اینکه بدون استفاده از آن روزه گرفتن غیرممکن و یا بسیار سخت
خواهد بود.
ج: اگر ماده مذکور هواى فشرده همراه با دارویى هرچند به‌صورت گاز
یا پودر باشد و وارد حلق شود، صحّت روزه محل اشکال است و در صورتى که روزه
گرفتن بدون استعمال آن، ممکن نیست یا مشقّت دارد، جایز است از آن استفاده
کند، لکن احتیاط آن است که مبطل دیگرى انجام ندهد و در صورت تمکّن (بدون
استفاده از آن) روزهها را قضا نماید.
س 763: من در بیشتر روزها آب دهانم با خونى که از لثههایم مىآید
مخلوط مىشود و گاهى نمىدانم آب دهانى که فرو مىبرم همراه با خون است یا
خیر؟ روزهام با این حال چه حکمى دارد؟ امیدوارم مرا راهنمایى فرمایید.
ج: اگر خون لثه در آب دهان مستهلک شود، محکوم به طهارت است و
بلعیدن آن اشکال ندارد و مبطل روزه نیست، و همچنین در صورت شک در همراه
بودن آب دهان با خون، فرو بردن آن اشکال ندارد و به صحّت روزه ضرر
نمىزند.
س 764: در یکى از روزهاى ماه رمضان روزه گرفتم ولى دندان‌هایم را
مسواک نزدم، و بدون اینکه باقى‌مانده غذاهاى لابلاى دندانها را عمداً
ببلعم، خودبخود بلعیده شده است. آیا قضاى روزه آن روز بر من واجب است؟
ج: اگر علم به وجود باقى‌مانده غذا در بین دندانهایتان و یا علم
به رسیدن آن به حلق نداشتهاید و فرو رفتن آن هم عمدى و با التفات نبوده،
قضاى روزه بر شما واجب نیست.
س 765: از لثه شخص روزهدارى خون زیادى خارج مىشود، آیا روزه‌اش باطل مىشود؟ آیا براى او ریختن آب با ظرف بر سرش جایز است؟
ج: با خروج خون از لثه تا آن را فرو نبرده است، روزه باطل
نمىشود. همچنین ریختن آب بر روى سر توسط ظرف و مانند آن به صحّت روزه ضرر
نمىرساند.
س 766: داروهاى مخصوصى براى معالجه بعضى از بیمارىهاى زنان وجود
دارد (شیافهاى روغنى) که در داخل بدن گذاشته مىشود، آیا استفاده از آن
موجب بطلان روزه مىشود؟
ج: استفاده از آن داروها به روزه ضرر نمىرساند.
س 767: نظر شریف جنابعالى درباره تزریق آمپول و سایر تزریقات نسبت به روزه‌داران در ماه مبارک رمضان، چیست؟
س 768: آیا خوردن قرص فشار خون در حال روزه جایز است یا خیر؟
ج: اگر خوردن آن در ماه رمضان براى درمان فشار خون ضرورى باشد، اشکال ندارد، ولى با خوردن آن روزه باطل مىشود.
س 769: اگر من و بعضى از مردم بر این عقیده باشیم که بر استفاده
از قرصها جهت مداوا عنوان خوردن و آشامیدن صدق نمى‌کند، آیا عمل به آن جایز
است و به روزهام ضرر نمىزند؟
ج: خوردن قرص روزه را باطل مى‌کند.
س 770: اگر شوهر با همسر خود در ماه رمضان جماع نماید و زن نیز به آن راضى باشد چه حکمى دارد؟
ج: بر هر یک از آنان حکم افطار عمدى جارى است و علاوه بر قضا، کفّاره هم بر هر دو واجب است.
س 771: اگر مردى با همسرش در روز ماه رمضان شوخى و ملاعبه نماید، آیا به روزه‌اش ضرر مىرساند؟
ج: اگر منجر به انزال منى نشود، به روزه خللى وارد نمى‌کند.
بقا بر جنابت
س 772: اگر فردى به سبب برخى از مشکلات تا اذان صبح بر جنابت باقى بماند آیا روزه گرفتن در آن روز براى او جایز است؟
ج: در غیر ماه رمضان و قضاى آن اشکال ندارد، ولى نسبت به روزه ماه
رمضان و قضاى آن، اگر معذور از غسل است، تیمم کردن بر او واجب است و اگر
تیمم هم نکند، روزه‌اش صحیح نیست.
س 773: اگر شخصى در حال جنابت چند روز روزه بگیرد و نداند که
طهارت از جنابت شرط صحّت روزه است، آیا کفّاره روزههایى که در حال جنابت
گرفته بر او واجب است یا اینکه قضاى آنها کافى است؟
ج: در فرض مرقوم قضا کفایت مى‌کند.
س 774: آیا جایز است شخص جنب بعد از طلوع آفتاب غسل جنابت نماید و روزه قضا یا مستحب بگیرد؟
ج: اگر عمداً تا طلوع فجر بر جنابت باقى بماند، روزه ماه رمضان و
قضاى آن از او صحیح نیست، ولى اقوى صحّت روزههاى دیگر به‌خصوص روزه
مستحبى است.
س 775: شخصى در ماه رمضان در جایى مهمان شد و شب را در آن منزل
خوابید و در نیمههاى شب محتلم گردید و چون مهمان بود و با خود لباسى
نداشت، براى فرار از روزه، تصمیم گرفت بعد از طلوع فجر مسافرت نماید، لذا
بعد از طلوع فجر بدون اینکه چیزى بخورد به قصد مسافرت، حرکت نمود. سؤال این
است که آیا قصد سفر توسط او موجب سقوط کفّاره هست یا خیر؟
ج: اگر با حالت جنابت از خواب بیدار شود و علم به جنب بودن خود
داشته باشد و قبل از فجر اقدام به غسل یا تیمم نکند، مجرد قصد سفر در شب و
یا مسافرت در روز براى سقوط کفّاره از او کافى نیست.
س 776: کسى که آب در اختیار ندارد و یا به دلیل عذرهاى دیگر غیر
از تنگى وقت نمىتواند غسل جنابت بکند، آیا جایز است عمداً خود را در شبهاى
ماه مبارک رمضان جنب کند؟
ج: اگر وظیفه او تیمم باشد و بعد از اینکه خود را جنب کرده، وقت کافى براى تیمم داشته باشد، این کار براى وى جایز است.
س 777: شخصى در ماه مبارک رمضان قبل از اذان صبح بیدار شده و
متوجه محتلم شدن خود نشده و دوباره خوابیده و در اثناى اذان صبح بیدار شده و
علم به جنابت خود پیدا مى‌کند و یقین دارد که احتلامش قبل از اذان صبح
بوده است، روزه او چه حکمى دارد؟
ج: اگر پیش از اذان صبح متوجه احتلام خود نشده است، روزه‌اش صحیح است.
س 778: اگر مکلّف در شب ماه رمضان قبل از اذان صبح بیدار شود و
ببیند که محتلم شده است و دوباره پیش از اذان صبح به امید اینکه براى غسل
کردن بیدار مىشود بخوابد و تا بعد از طلوع آفتاب در خواب بماند و غسل خود
را تا اذان ظهر به تأخیر بیندازد و بعد از اذان ظهر غسل کرده و نماز ظهر و
عصر بخواند، روزه آن روز او چه حکمى دارد؟
ج: در فرض سؤال که خوابِ اول است روزه‌اش صحیح است ولى اگر دوباره خوابید و تا صبح بیدار نشد باید قضاى آن روز را بجا آورد.
س 779: اگر مکلّف در شب ماه رمضان قبل از فجر شک کند که محتلم شده
یا نه، ولى به شک خود اعتنا نکند و دوباره بخوابد و بعد از اذان صبح بیدار
شود و متوجه گردد که قبل از طلوع فجر محتلم شده است، چه حکمى دارد؟
ج: اگر بعد از بیدارى اول اثرى از احتلام در خود مشاهده نکند،
بلکه فقط احتمال آن را بدهد و چیزى بر او کشف نشود و تا بعد از اذان
بخوابد، روزه‌اش صحیح است، هرچند بعد از آن معلوم شود که احتلام او مربوط
به قبل از اذان صبح است.
س 780: اگر شخصى در ماه مبارک رمضان با آب نجس غسل کند و بعد از
یک هفته متوجه شود که آن آب نجس بوده است، نماز و روزه او در این مدت چه
حکمى دارد؟
نمازش باطل و قضاى آن واجب است، ولى روزههاى او محکوم به صحّت است.
س 781: شخصى مبتلا به بیمارى بیرون آمدن مستمر قطرات بول به‌صورت
موقت است، یعنى بعد از بول کردن، به مدت یک ساعت یا بیشتر قطرات آن از او
خارج مىگردد. با توجه به اینکه وى در بعضى از شبها جنب شده و گاهى یک ساعت
قبل از اذان بیدار مىشود و احتمال مىدهد که بعد از آن منى با
قطرات بول خارج شود، نسبت به روزه‌اش چه تکلیفى دارد؟ وظیفه او براى اینکه
با طهارت داخل وقت شود، چیست؟
ج: اگر قبل از اذان صبح، غسل جنابت و یا تیمم بدل از آن انجام
داده، روزه او صحیح است، هرچند بعد از آن بدون اختیار از او منى خارج شود.
س 782: اگر شخصى قبل از اذان صبح یا بعد از آن بخوابد و در خواب جنب شده و بعد از اذان بیدار شود، چه مدتى براى غسل کردن وقت دارد؟
ج: در فرض سؤال، جنابت به روزه آن روز او ضرر نمىزند، ولى واجب
است که براى نماز غسل کند و مىتواند غسل را تا وقت نماز به تأخیر بیندازد.
س 783: اگر غسل جنابت براى روزه ماه رمضان یا روزههاى دیگر فراموش شود و در اثناء روز به یاد انسان بیفتد، چه حکمى دارد؟
ج: اگر در روزه ماه رمضان غسل جنابت را در شب تا طلوع فجر فراموش
کند و با حالت جنابت صبح نماید، روزه‌اش باطل است و احوط این است که قضاى
روزه ماه رمضان هم در این حکم به آن ملحق شود. ولى در سایر روزهها، روزه
بر اثر آن باطل نمىشود.
استمناء
س 784: حکم کسى که با آمیزش جنسى حرام یا استمناء یا خوردن و نوشیدن حرام روزه خود را در ماه رمضان باطل نموده چیست؟
ج: در فرض مرقوم باید شصت روز روزه بگیرد و یا شصت مسکین را اطعام نماید و احتیاط مستحب آن است که هر دو را انجام دهد.
س 785: اگر مکلّف علم داشته باشد به اینکه استمناء روزه را باطل
مى‌کند، ولى عمداً آن را انجام دهد، آیا کفّاره جمع بر او واجب مىشود؟
ج: اگر عمداً استمناء کند و منى هم از او خارج شود، کفّاره جمع بر او واجب نمىشود لکن احتیاط مستحب آن است که کفّاره جمع بپردازد.
س 786: در ماه مبارک رمضان بدون وجود هیچ‌یک از آثار استمناء فقط
بر اثر حالتى که هنگام مکالمه تلفنى با یک زن نامحرم در خود احساس کردم
مایع منى از من خارج شد، با توجه به اینکه مکالمه با او به قصد لذت نبوده،
خواهشمندم لطف نموده و به سؤالات من پاسخ فرمایید، آیا روزهام باطل است یا
خیر؟ در صورت بطلان، آیا کفّاره هم بر من واجب است یا خیر؟
ج: اگر خروج منى بر اثر صحبت با یک زن جزء عادتهاى قبلى شما
نبوده و به‌طور غیرارادى از شما خارج شده است، موجب بطلان روزه نمىشود و
چیزى هم بر اثر آن بر شما واجب نیست.
س 787: شخصى چندین سال عادت به استمناء در ماه رمضان و غیر آن داشته است، نماز و روزه او چه حکمى دارد؟
ج: استمناء مطلقاً حرام است و اگر منجر به خروج منى شود، موجب غسل
جنابت هم مىشود، و اگر این عمل در حال روزه در روز ماه رمضان صورت بگیرد،
در حکم افطار عمدى با حرام است، و اگر نماز و روزه را با حالت جنابت و
بدون غسل و تیمم انجام دهد، نماز و روزه‌اش باطل و قضاى آنها واجب است.
س 788: آیا استمناء توسط همسر، حکم استمناء حرام را دارد؟
ج: این کار، از موارد استمناء حرام نیست.
س 789: آیا جایز است شخص مجرد در صورتى که پزشک منى او را براى
آزمایش بخواهد و راه دیگرى هم براى خارج کردن منى نداشته باشد، استمناء
نماید؟
ج: اگر معالجه متوقف بر آن باشد، اشکال ندارد.
س 790: بعضى از مراکز پزشکى براى انجام آزمایشهاى پزشکى بر روى
منى از انسان مىخواهند که استمناء کند تا معلوم شود که وى قادر بر بچهدار
شدن هست یا خیر، آیا استمناء براى او جایز است.
ج: استمناء جایز نیست، هرچند براى تشخیص قدرت وى بر بچهدار شدن باشد، مگر آنکه ضرورتى ایجاب کند.
س 791: تخیّل به قصد برانگیختن شهوت در دو صورت زیر چه حکمى دارد؟
الف: تخیّل همسر
ب: تخیّل زن اجنبى
ج: در فرض اول در صورتى که حرامى مانند انزال بر آن مترتّب نشود، اشکالى ندارد و در فرض دوّم، احتیاط در ترک آن است.
س 792: شخصى در ابتداى سن بلوغ روزه مىگرفته، ولى در اثناء روزه
استمناء نموده و جنب شده و به همین صورت چند روز روزه گرفته است، در حالى
که جهل داشته به اینکه براى روزه گرفتن تطهیر از جنابت واجب است. آیا قضاى
روزههاى آن روزها کافى است یا اینکه تکلیف دیگرى دارد؟
ج: در فرض سؤال، قضا و بنا بر احتیاط واجب کفّاره بر او واجب است.
س 793: شخص روزهدارى در ماه رمضان به صحنه شهوت انگیزى نگاه کرده و جنب شده است. آیا با این کار روزه‌اش باطل مىشود؟
ج: اگر نگاه‌کردن او به قصد انزال بوده و یا مىدانسته که اگر به
آن منظره نگاه کند، جنب مىشود و یا عادت او بر این بوده است و در عین حال
عمداً نگاه کرده و جنب شده، حکم جنابت عمدى را دارد یعنى هم قضاء بر عهده
او مىباشد و هم کفّاره.
س 794: انسان روزه دارى که در یک روز بیش از یکبار کارى که روزه را باطل مى‌کند انجام دهد وظیفهاش چیست؟
ج: فقط یک کفّاره بر او واجب مىشود، بلى اگر این کار آمیزش جنسى
یا استمناء باشد احتیاط واجب آن است که بعدد دفعات آمیزش جنسى یا استمناء
کفّاره بدهد.
احکام مبطلات روزه
س 795: آیا تبعیت از اهل سنت در وقت افطار روزه در مراسم عمومى و
مجالس رسمى و غیر آن، جایز است؟ اگر مکلّف تشخیص دهد که این متابعت از
موارد تقیه نیست و دلیلى براى التزام به آن وجود ندارد، وظیفهاش چیست؟
ج: تبعیت از دیگران در افطار روزه بدون احراز دخول وقت افطار،
جایز نیست، و اگر از موارد تقیه باشد افطار جایز است، ولى روزه آن روز قضا
دارد، و جایز نیست به‌طور اختیارى افطار نماید مگر بعد از آنکه داخل شدن شب
و پایان یافتن روز را با یقین حسى و یا با حجت شرعى احراز نماید.
س 796: اگر روزهدار باشم و مادرم مرا وادار به خوردن غذا یا نوشیدن کند، آیا روزهام باطل مىشود؟
ج: خوردن و آشامیدن روزه را باطل مى‌کند، هرچند بر اثر درخواست و اصرار شخص دیگرى باشد.
س 797: اگر چیزى به زور وارد دهان روزه دار شود و یا سر او به
همان صورت داخل آب گردد، آیا روزه‌اش باطل مىشود؟ اگر وادار به باطل کردن
روزه‌اش شود، مثلاً به او بگویند که اگر روزهات را نخورى، ضررى به خودت یا
مالت وارد مىسازیم، او هم براى دفع این ضرر غذا بخورد، آیا روزه‌اش صحیح
است؟
ج: روزه شخص روزه دار با داخل شدن چیزى در حلقش بدون اختیار و یا
با فرو بردن سرش به همان صورت به زیر آب باطل نمىشود، ولى اگر خودش بر اثر
اکراه دیگرى مرتکب مفطرى شود، روزه‌اش باطل خواهد شد.
س 798: اگر روزه دار جاهل باشد به اینکه تا به حد ترخص نرسیده،
نباید قبل از زوال افطار کند، و قبل از حد ترخص به این اعتبار که مسافر
است، افطار نماید، روزه این شخص چه حکمى دارد؟ آیا قضا بر او واجب است یا
حکم دیگرى دارد؟
ج: در فرض مرقوم، روزه‌اش باطل است و باید آن را قضا کند لکن اگر از حکم مسأله، غافل بوده کفّاره ندارد.
س 799: هنگامى که مبتلا به بیمارى زکام بودم، مقدارى از اخلاط سر و
سینه در دهانم جمع شده بود که به جاى بیرون انداختن، آن را فرو بردم، آیا
روزهام صحیح است یا خیر؟ در بعضى از روزهاى ماه مبارک رمضان در منزل یکى
از اقوام بودم که بر اثر زکام و خجالت و حیا مجبور شدم با خاک، تیمم بدل از
غسل واجب بکنم و تا نزدیک ظهر غسل نکردم. این کار براى چند روز تکرار شد،
آیا روزهام در آن روزها صحیح است یا خیر؟
ج: فرو بردن اخلاط سر و سینه ضررى به روزه نمىرساند، ولى اگر به
فضاى دهان رسیده باشد بنا بر احتیاط واجب باید از فرو بردن آن خوددارى
نماید، و اما ترک غسل جنابت قبل از طلوع فجرِ روزى که مىخواهید روزه
بگیرید و انجام تیمم بدل از غسل به جاى آن، اگر به خاطر عذر شرعى باشد و یا
تیمم در آخر وقت و به خاطر تنگى آن باشد، موجب بطلان روزه نیست و روزه شما
با تیمم صحیح است. در غیر این صورت، روزه شما در آن روزها باطل است.
س 800: من در معدن آهن کار مىکنم که طبیعت آن اقتضا مى‌کند هر
روز داخل معدن شده و در آن کار کنم و هنگام استفاده از ابزار کار غبار وارد
دهانم مىشود، بقیه ماههاى سال هم به همین صورت بر من مىگذرد، تکلیف من
چیست؟ آیا روزه من در این حالت صحیح است؟
ج: فرو بردن غبار غلیظ هنگام روزه بنا بر احتیاط واجب موجب باطل
شدن آن است و باید از آن پرهیز نمود، ولى مجرد داخل شدن غبار در دهان و
بینى بدون اینکه به حلق برسد، روزه را باطل نمى‌کند.
کفّاره روزه و مقدار آن
س 801: آیا دادن پول یک مدّ طعام به فقیر تا با آن غذایى براى خودش بخرد، کافى است؟
ج: اگر اطمینان داشته باشد که فقیر به وکالت از او طعام خریده و سپس آن را به عنوان کفّاره قبول مى‌کند، اشکال ندارد.
س 802: اگر شخصى وکیل در غذا دادن به عدهاى از مساکین شود، آیا
مىتواند اُجرت کار و پختن غذا را از اموالى که به عنوان کفّاره به او داده
شده است، بردارد؟
ج: مطالبه اجرت کار و پخت غذا براى وى جایز است، ولى نمىتواند آن
را بابت کفّاره حساب نماید و یا از اموالى که باید به عنوان کفّاره به
فقرا داده شود، بردارد.
س 803: زنى به علت باردارى و نزدیکى وقت زایمان، نمىتواند روزه
بگیرد و مىداند که باید آنها را بعد از زایمان و قبل از ماه رمضان آینده
قضا نماید، اگر به‌طور عمدى یا غیرعمدى تا چند سال روزه نگیرد، آیا فقط
کفّاره همان سال بر او واجب است یا آنکه کفّاره تمام سالهایى که روزه را به
تأخیر انداخته، واجب است؟
ج: فدیه تأخیر قضاى روزه ماه رمضان هرچند به مدت چند سال هم به
تأخیر افتاده باشد، یکبار واجب است و آن عبارت است از یک مدّ طعام براى هر
روزى، و فدیه هم زمانى واجب مىشود که تأخیر قضاى روزه ماه رمضان تا ماه
رمضان دیگر بر اثر سهل‌انگارى و بدون عذر شرعى باشد، ولى اگر به خاطر عذرى
باشد که شرعاً مانع صحّت روزه است، فدیهاى ندارد.
س 804: زنى به علت بیمارى از روزه گرفتن معذور است و قادر بر قضا
کردن آنها تا ماه رمضان سال آینده هم نیست، در این صورت آیا کفّاره بر او
واجب است یا بر شوهرش؟
ج: اگر افطار روزه ماه رمضان از جهت بیمارى و تأخیر قضاى آن هم از
جهت ادامه بیمارى بوده است، براى هر روز یک مدّ طعام به عنوان فدیه بر خود
زن واجب است و چیزى بر عهده شوهرش نیست.
س 805: شخصى ده روز روزه بر عهده دارد و در روز بیستم شعبان شروع
به روزه گرفتن مى‌کند، آیا در این صورت مىتواند عمداً روزه خود را قبل یا
بعد از زوال، افطار کند؟ در صورتى که قبل یا بعد از زوال افطار نماید، چه
مقدار کفّاره دارد؟
س 806: زنى در دو سال متوالى در ماه مبارک رمضان حامله بوده و قدرت روزه گرفتن در آن ایام را نداشته است، ولى در
حال حاضر توانایى روزه گرفتن را دارد، حکم او چیست؟ آیا کفّاره
جمع بر او و اجب است یا فقط قضاى آن را باید به جا آورد؟ تأخیر او در قضاى
روزه چه حکمى دارد؟
ج: اگر بر اثر عذر شرعى روزه ماه رمضان را نگرفته، فقط قضا بر او
واجب است، و اگر عذر او در خوردن روزه خوف از ضرر روزه بر جنین یا کودکش
بوده، باید علاوه بر قضا، براى هر روز یک مد طعام به عنوان فدیه بپردازد، و
اگر قضا را بعد از ماه رمضان تا ماه رمضان سال بعد، بدون عذر شرعى به
تأخیر انداخته، فدیه دیگرى هم بر او واجب است یعنى باید براى هر روز یک مد
طعام به فقیر بدهد.
س 807: آیا رعایت ترتیب بین قضا و کفّاره، در کفّاره روزه واجب است یا خیر؟
ج: واجب نیست.
قضاى روزه
س 808: هجده روز روزه به علت مسافرت در ماه رمضان براى انجام
مأموریت دینى بر عهدهام مىباشد، وظیفه من چیست؟ آیا قضاى آنها بر من واجب
است؟
ج: قضاى روزههاى ماه رمضان که بر اثر مسافرت از شما فوت شده، واجب است.
س 809: اگر کسى براى گرفتن روزه قضاى ماه رمضان اجیر شود و بعد از زوال افطار کند، آیا کفّاره بر او واجب است یا خیر؟
ج: کفّاره بر او واجب نیست.
س 810: کسانى که در ماه رمضان براى انجام وظیفه دینى در مسافرت
هستند و به همین دلیل نمىتوانند روزه بگیرند، اگر در حال حاضر بعد از چند
سال تأخیر، بخواهند روزه بگیرند، آیا پرداخت کفّاره بر آنها واجب است؟
ج: اگر قضاى روزه ماه رمضان را به علت استمرار عذرى که مانع روزه
گرفتن است، تا ماه رمضان سال آینده به تأخیر انداخته باشند، قضاى روزههایى
که از آنان فوت شده کافى است، و واجب نیست براى هر روزى یک مدّ طعام فدیه
بدهند، هرچند احتیاط در جمع بین قضا و فدیه است. ولى اگر تأخیر در قضاى
روزه به خاطر سهل‌انگارى و بدون عذر باشد، جمع بین قضا و فدیه بر آنها واجب
است.
س 811: شخصى به مدت ده سال بر اثر جهل نماز نخوانده و روزه نگرفته
است، فعلاً توبه نموده و به سوى خدا بازگشته و تصمیم بر جبران آنها گرفته
است، ولى توانایى قضاى همه روزههاى فوت شده را ندارد و مالى هم ندارد که
با آن کفّارههایش را بپردازد، آیا صحیح است که فقط به استغفار اکتفا کند؟
ج: قضاى روزههاى فوت شده در هیچ صورتى ساقط نمىشود، ولى نسبت به
کفّاره افطاره عمدى روزه ماه رمضان، چنانچه قدرت بر روزه دو ماه و یا
اطعام شصت مسکین براى هر روز نداشته باشد، باید به هر تعداد فقیر که قادر
است غذا بدهد و احتیاط آن است که استغفار نیز بکند و اگر به هیچ وجه قادر
به دادن غذا به فقرا نیست فقط کافى است که استغفار کند یعنى با دل و زبان
خود بگوید: «استغفرالله (از خداوند بخشایش مىطلبم)».
س 812: من به علّت عدم قدرت مالى و بدنى نتوانستم براى انجام
کفّاره‌هایى که بر من واجب شده بود روزه بگیرم و یا به مساکین اطعام نمایم و
در نتیجه، استغفار نمودم لکن به لطف الهى اکنون توان روزه گرفتن یا اطعام
نمودن دارم، وظیفهام چیست؟
ج: در فرض مرقوم، انجام کفّاره لازم نیست گر چه احتیاط مستحب آن است که انجام داده شود.
س 813: اگر شخصى بر اثر جهل به وجوب قضاى روزه تا قبل از ماه رمضان سال آینده قضاى روزههایش را به تأخیر اندازد، چه حکمى دارد؟
ج: فدیه تأخیر قضاى روزه تا ماه رمضان سال بعد، بر اثر جهل به وجوب آن ساقط نمىشود.
س 814: فردى که به مدت صدو بیست روز روزه نگرفته، چه وظیفهاى
دارد؟ آیا باید براى هر روز شصت روز روزه بگیرد؟ و آیا کفّاره بر او واجب
است؟
ج: قضاى آنچه از ماه رمضان از او فوت شده، بر او واجب است، و اگر
افطار عمدى و بدون عذر شرعى بوده، علاوه بر قضا، کفّاره هر روز هم واجب است
که عبارت است از شصت روز روزه یا اطعام شصت فقیر و یا دادن شصت مد طعام به
شصت مسکین که سهم هر کدام یک مدّ است.
س 815: تقریباً یک ماه روزه گرفتهام به این نیت که اگر روزهاى
بر عهدهام باشد قضاى آن محسوب شود و اگر روزهاى بر عهدهام نیست به قصد
قربت مطلق باشد، آیا این یک ماه روزه به حساب روزههاى قضایى که بر ذمّه
دارم، محسوب مىشود؟
ج: اگر به نیت آنچه که در زمان روزه گرفتن شرعاً مأمور به آن
بودهاید، اعم از روزه قضاء یا مستحبى، روزه گرفتهاید و روزه قضا هم
برعهده شما باشد، به عنوان روزه قضاء محسوب مىشود.
س 816: کسى که نمىداند چه مقدار روزه قضا دارد و با فرض داشتن
روزه قضا روزه مستحبى بگیرد، اگر معتقد باشد که روزه قضا ندارد، آیا به
عنوان روزه قضا محسوب مىشود؟
ج: روزههایى را که به نیت استحباب گرفته به جاى روزه قضایى که بر عهدهاش هست، محسوب نمىشود.
س 817: نظر شریف جنابعالى درباره شخصى که بر اثر جهل به مسأله،
عمداً روزه‌اش را افطار کرده، چیست؟ آیا فقط قضا بر او واجب است یا اینکه
کفّاره هم باید بدهد؟
ج: اگر به سبب بى‌اطلاعى از حکم شرعى، کارى را انجام دهد که روزه
را باطل مى‌کند ـ مثل اینکه نمى‌دانست خوردن دارو نیز مانند سایر خوردنیها
روزه را باطل مى‌کند و در روز ماه رمضان دارو خورد ـ روزه‌اش باطل است و
باید آن را قضا کند ولى کفّاره بر او واجب نیست.
س 818: کسى که در اوائل سن تکلیف بر اثر ضعف و عدم توانایى،
نتوانسته روزه بگیرد، آیا فقط قضا بر او واجب است یا قضا و کفّاره با هم بر
او واجب است؟
ج: اگر گرفتن روزه براى او حرجى نبوده و عمداً افطار کرده، علاوه
بر قضا، کفّاره نیز بر او واجب است و اگر خوف داشته باشد که اگر روزه بگیرد
مریض شود، فقط قضاى روزهها بر عهده او مىباشد.
س 819: کسى که تعداد روزهایى که روزه نگرفته و مقدار نمازهایى را
که نخوانده نمىداند، وظیفهاش چیست؟ کسى هم که نمىداند روزه‌اش را بر اثر
عذر شرعى افطار کرده و یا عمداً آن را خورده است، چه حکمى دارد؟
ج: جایز است که به قضاى آن مقدار از نماز و روزههایش که یقین به
فوت آنها دارد، اکتفا نماید، و در صورت شک در افطار عمدى کفّاره واجب نیست.
س 820: اگر شخصى که در ماه رمضان روزه دار است، در یکى از روزها
براى خوردن سحرى بیدار نشود و لذا نتواند روزه را تا غروب ادامه دهد و در
وسط روز حادثهاى براى او اتفاق بیفتد و روزه را افطار کند، آیا یک کفّاره
بر او واجب است یا کفّاره جمع؟
ج: اگر روزه را تا حدى ادامه دهد که روزه بر اثر تشنگى و گرسنگى
براى او حرجى شود و در نتیجه آن را افطار نماید، فقط قضا بر او واجب است و
کفّارهاى ندارد.
س 821: اگر شک کنم در اینکه اقدام به گرفتن قضاى روزههایى را که بر عهدهام بوده، کردهام یا خیر تکلیف من چیست؟
ج: اگر یقین به اشتغال قبلى ذمّه خود دارید، واجب است به مقدارى که موجب یقین به انجام تکلیف مىشود، روزه قضاء بگیرید.
س 822: کسى که هنگام بلوغ فقط یازده روز از ماه رمضان را روزه
گرفته و یک روز را هم در موقع ظهر افطار کرده و در مجموع هجده روز روزه
نگرفته است، و در مورد آن هجده روز نمىدانسته که با ترک عمدى روزه کفّاره
بر او واجب است، چه حکمى دارد؟
ج: اگر روزه ماه رمضان را از روى عمد و بدون عذر شرعى افطار کرده،
باید علاوه بر قضا، کفّاره هم بدهد اعم از اینکه هنگام خوردن روزه عالم به
وجوب کفّاره و یا جاهل به آن باشد.
س 823: اگر پزشک به بیمارى بگوید که روزه براى شما ضرر داد و او
هم روزه نگیرد، ولى بعد از چند سال بفهمد که روزه براى وى ضرر نداشته و
پزشک در تشخیص خود اشتباه کرده است، آیا قضا و کفّاره بر او واجب است؟
ج: اگر از گفته پزشک متخصص و امین و یا از منشأ عقلایى دیگر، خوف از ضرر پیدا کند و روزه نگیرد، فقط قضا بر او واجب است.
مسائل متفرقه روزه
س 824: اگر زنى در حال روزه نذرى معیّن حیض شود، چه حکمى دارد؟
ج: روزه با عارض شدن حیض باطل مىشود و قضاى آن بعد از طهارت واجب است.
س 825: شخصى از اول ماه رمضان تا بیست و هفتم ماه را در وطن خود
(بندر دیّر) روزه گرفته و در صبح روز بیست و هشتم به دبى مسافرت کرده و در
روز بیست و نهم به آنجا رسیده و متوجه شده که در آنجا عید اعلام شده است،
او اکنون به وطن خود برگشته، آیا قضاى روزههایى که از وى فوت شده، واجب
است؟ اگر یک روز قضا نماید، ماه رمضان نسبت به او بیست و هشت روز مىشود و
اگر بخواهد دو روز قضا کند، روز بیست و نهم در جایى بوده که در آنجا عید
اعلام شده بود، این شخص چه حکمى دارد؟
ج: اگر اعلان عید در روز بیست و نهم در آن مکان، به نحو شرعى و
صحیح باشد، قضاى آن روز بر او واجب نیست، ولى با فرض اینکه افق دو محل یکى
بوده این امر کشف مى‌کند که یک روز روزه در اول ماه از او فوت شده، لذا
واجب است قضاى روزهاى را که یقین به فوت آن دارد، بجا آورد.
س 826: اگر روزهدارى هنگام غروب در سرزمینى افطار کرده باشد و
سپس به جایى مسافرت کند که خورشید در آن هنوز غروب نکرده است، روزه آن روز
او چه حکمى دارد؟ آیا تناول مفطرات براى او در آنجا قبل از غروب خورشید
جایز است؟
ج: روزه او صحیح است و تناول مفطرات در آن مکان قبل از غروب
خورشید با فرض اینکه در وقت غروب در سرزمین خود افطار کرده، براى او جایز
است.
س 827: شهیدى به یکى از دوستانش وصیت نموده که احتیاطاً از طرف وى
چند روز روزه قضا بگیرد، ولى ورثه شهید به این مسائل پایبند نیستند و طرح
وصیت او هم براى آنها ممکن نیست و روزه گرفتن هم براى دوست آن شهید مشقت
دارد، آیا راه حل دیگرى وجود دارد؟
ج: اگر آن شهید به دوست خود وصیت کرده که خودش شخصاً براى او روزه
بگیرد، ورثه او در این مورد تکلیفى ندارند، و اگر براى آن فرد روزه گرفتن
به نیابت از شهید مشقت دارد، تکلیف از او ساقط است.
س 828: من فردى کثیر الشک هستم و یا به تعبیر دقیقتر زیاد وسوسه
مىشوم، و در مسائل دینى به‌خصوص فروع دین زیاد شک مىکنم، یکى از موارد آن
این است که در ماه رمضان گذشته شک کردم که آیا غبار غلیظى که وارد دهان من
شده آن را فرو بردهام یا خیر؟ و یا آبى را که داخل دهانم کردم، خارج کرده
و بیرون ریختم یا نه؟ در نتیجه آیا روزه من صحیح است یا خیر؟
ج: روزه شما در فرض سؤال محکوم به صحّت است و این شکها اعتبارى ندارند.
س 829: آیا حدیث شریف کساء را که از حضرت فاطمه
زهرا(سلام‌اللّه‌علیها) نقل شده، حدیث معتبرى مى‌دانید؟ آیا نسبت‌دادن آن
در حالت روزه به حضرت زهراى مرضیه(سلام‌اللّه‌علیها) جایز است؟
ج: اگر نسبت دادن آن به‌صورت حکایت و نقل از کتابهایى باشد که آن را نقل کردهاند، اشکال ندارد.
س 830: از بعضى از علما و غیر آنان شنیدهایم که اگر انسان هنگام
روزه مستحبى به خوردن غذا دعوت شود، مىتواند آن را قبول کرده و مقدارى از
غذا میل کند و با این کار روزه‌اش باطل نمىشود، بلکه ثواب هم دارد
امیدواریم نظر شریف خود را در این‌باره بیان فرمایید.
ج: قبول دعوت مؤمن در حال روزه مستحبى، شرعاً امرى پسندیده است و
خوردن غذا به دعوت برادر مؤمن هرچند روزه را باطل مى‌کند، ولى او را از اجر
و ثواب روزه محروم نمىسازد.
س 831: دعاهایى مخصوص ماه رمضان به‌صورت دعاى روز اول و روز دوم
تا آخر ماه وارد شده است، قرائت آنها در صورت شک در صحّت شان چه حکمى
دارد؟
ج: به هر حال اگر قرائت آنها به قصد رجاء ورود و مطلوبیت باشد، اشکال ندارد.
س 832: شخصى قصد داشت روزه بگیرد، ولى براى خوردن سحرى بیدار نشد،
لذا نتوانست روزه بگیرد. آیا گناه روزه نگرفتن او به عهده خود وى است یا
کسى که او را بیدار نکرده است؟ اگر فردى بدون سحرى روزه بگیرد، آیا روزه‌اش
صحیح است؟
ج: در این مورد چیزى بر عهده دیگران نیست، و روزه بدون خوردن سحرى هم صحیح است.
س 833: روزه روز سوم ایام اعتکاف در مسجدالحرام، چه حکمى دارد؟
ج: اگر مسافر باشد و قصد اقامت ده روز در مکه مکرّمه نماید و یا
نذر کرده باشد که در سفر روزه بگیرد، بر او واجب است بعد از اینکه دو روز
روزه گرفت، اعتکاف خود را با روزه روز سوم کامل کند. ولى اگر قصد اقامت و
یا نذر روزه در سفر نکرده باشد، روزه او در سفر صحیح نیست و با عدم صحّت
روزه، اعتکاف هم صحیح نیست.
رؤیت هلال
س 834: همانطور که مى‌دانید، وضعیت هلال در آخر یا اول ماه به یکى از حالت‌هاى زیر است:
لطفاً بیان فرمایید کدام یک از حالات سه گانه فوق را مى‌توان براى تعیین اول ماه به حساب آورد؟
ج: در هر سه فرض، رؤیت هلال براى اثبات حلول ماه قمرى جدید از شبى که پس از رؤیت است کفایت مى‌کند.
س 835: آیا رؤیت تصویر هلال ماه با استفاده از دوربینCCDو انعکاس
نور و بازخوانى اطلاعات ضبط شده توسط رایانه، براى اثبات اول ماه کفایت
مى‌کند؟
ج: رؤیت با وسیله، فرقى با رؤیت به طریق عادى ندارد و معتبر است.
ملاک آن است که عنوان رؤیت محفوظ باشد. پس رؤیت با چشم و با عینک و با
تلسکوپ محکوم به حکم واحدند. اما در مورد انعکاس به رایانه که درآن صدق
عنوان رؤیت معلوم نیست محل اشکال است.
س 836: اگر هلال ماه شوال در یک شهر دیده نشود، ولى تلویزیون و رادیو از حلول آن خبر دهند، آیا کافى است یا تحقیق بیشترى واجب است؟
ج: اگر مفید اطمینان به ثبوت هلال گردد یا صدور حکم به هلال از طرف ولى فقیه باشد، کافى است و نیازى به تحقیق نیست.
س 837: اگر تعیین اول ماه رمضان و عید سعید فطر به علت عدم امکان
رؤیت هلال اول ماه به سبب وجود ابر در آسمان یا اسباب دیگر، ممکن نباشد و
سى روز ماه شعبان یا ماه رمضان کامل نشده باشد، آیا براى ما که در ژاپن
زندگى مىکنیم، جایز است که به افق ایران عمل کرده و یا به تقویم اعتماد
کنیم؟ وظیفه ما چیست؟
ج: اگر اول ماه از طریق رؤیت هلال حتى در افق شهرهاى مجاورى که
اتحاد افق دارند، و یا از طریق شهادت دو فرد عادل و یا از طریق حکم حاکم
ثابت نشود، باید احتیاط کرد تا اول ماه ثابت شود.
س 838: آیا اتحاد افق در رؤیت هلال شرط است یا خیر؟
ج: بلى شرط است.
س 839: مقصود از اتحاد افق چیست؟
س 840: اگر روز بیست و نهم ماه در تهران و خراسان عید باشد، آیا
براى افرادى هم که در شهرى مانند بوشهر مقیم هستند، جایز است افطار کنند؟
با توجه به اینکه افق تهران و خراسان با افق بوشهر یکى نیست.
ج: به‌طور کلّى اگر اختلاف بین افق دو شهر به مقدارى باشد که با
فرض رؤیت هلال در یکى، هلال در دیگرى قابل رؤیت نباشد، رؤیت آن در شهرهاى
غربى براى مردم شهرهاى شرقى که احتمال رؤیت در آن به‌طور قطع و یقین منتفى
باشد، کفایت نمى‌کند.
س 841: اگر بین علماى یک شهر راجع به ثبوت هلال یا عدم آن اختلاف
رخ دهد و عدالت آنها هم نزد مکلّف ثابت بوده و به دقت همه آنها در استدلال
خود مطمئن باشد، وظیفه واجب مکلّف چیست؟
ج: اگر اختلاف دو بیّنه به‌صورت نفى و اثبات باشد، یعنى یکى مدعى
ثبوت هلال و دیگرى مدعى عدم ثبوت آن باشد، این اختلاف موجب تعارض دو بینه و
تساقط هر دو است، و وظیفه مکلّف این است که هر دو نظر را کنار گذاشته و
درباره افطار کردن یا روزه گرفتن به آنچه که مقتضاى اصل است، عمل نماید.
ولى اگر بین ثبوت هلال و عدم علم به ثبوت آن اختلاف داشته باشند، به این
صورت که بعضى از آنها مدعى رؤیت هلال باشند و بعضى دیگر مدعى عدم مشاهده
آن، قول کسانى که مدعى رؤیت هلال هستند، در صورت عادل بودن، حجت شرعى براى
مکلّف است و باید از آن متابعت کند، و همچنین اگر حاکم شرعى حکم به ثبوت
هلال نماید، حکم وى حجت شرعى براى همه مکلفین است و باید از آن پیروى کنند.
س 842: اگر شخصى هلال ماه را ببیند و بداند که رؤیت هلال براى
حاکم شرع شهر او به هر علتى ممکن نیست، آیا او مکلّف است که رؤیت هلال را
به حاکم اطلاع دهد؟
ج: اعلام بر او واجب نیست مگر آنکه ترک آن مفسده داشته باشد.
س 843: همانگونه که مى‌دانید اکثر فقهاى بزرگوار پنج راه براى
ثبوت اول ماه شوال در رسالههاى عملیه خود بیان کردهاند که ثبوت نزد حاکم
شرع در ضمن آنها نیست، بنا بر این چگونه بیشتر مؤمنین به مجرد ثبوت اول ماه
شوال نزد مراجع، روزه خود را افطار مىکنند؟ شخصى که از این راه اطمینان
به ثبوت هلال پیدا نمى‌کند، چه تکلیفى دارد؟
ج: تا حاکم حکم به رؤیت هلال نکرده، مجرد ثبوت هلال نزد او، براى
تبعیّت دیگران از وى کافى نیست، مگر آنکه اطمینان به ثبوت هلال حاصل
نمایند.
س 844: اگر ولى امر مسلمین حکم نماید که فردا عید است و رادیو و
تلویزیون اعلام کنند که هلال در چند شهر دیده شده است، آیا عید براى تمامى
نواحى کشور ثابت مىشود یا فقط براى شهرهایى که ماه در آنها دیده شده و
شهرهاى هم افق با آنها، ثابت مىگردد؟
ج: اگر حکم حاکم شامل همه کشور باشد، حکم او شرعاً براى همه شهرها معتبر است.
س 845: آیا کوچکى هلال و باریک بودن و اتصاف آن به خصوصیات هلال
شب اول، دلیل بر این محسوب مىشود که شب قبل شب اول ماه نبوده، بلکه شب
سىام ماه قبلى بوده است؟ اگر عید براى شخصى ثابت شود و از این راه یقین
پیدا کند که روز قبل عید نبوده، آیا قضاى روزه روز سىام ماه رمضان را باید
به جا آورد؟
ج: مجرد کوچکى و پائین بودن هلال یا بزرگى و بالا بودن و یا پهن
یا باریک بودن آن دلیل شرعى شب اول یا دوم بودن نیست، ولى اگر مکلّف از آن
علم به چیزى پیدا کند باید به مقتضاى علم خود در این زمینه عمل نماید.
س 846: آیا استناد به شبى که در آن ماه به‌صورت قرص کامل است (شب
چهاردهم) و اعتبار آن به عنوان دلیل براى محاسبه اول ماه جایز است تا از
این راه وضعیت یوم الشک معلوم شود که مثلاً روز سى ام ماه رمضان است و
احکام روز ماه رمضان بر آن مترتب شود، مثلاً بر کسى که این روز را بر اساس
بیّنه روزه نگرفته، حکم به وجوب قضاى روزه شود و کسى هم که به دلیل استصحاب
بقاى ماه رمضان روزه گرفته، برىء الذمّه باشد؟
ج: امر مذکور حجت شرعى بر آنچه ذکر شد، نیست، ولى اگر مفید علم به چیزى براى مکلّف باشد، واجب است که طبق آن عمل نماید.
س 847: آیا استهلال در اول هر ماه واجب کفایى است یا احتیاط واجب؟
ج: استهلال فى‌نفسه واجب شرعى نیست.
س 848: آیا اول ماه مبارک رمضان و آخر آن با رؤیت هلال ثابت مىشود یا با تقویم، هرچند ماه شعبان سى روز نباشد؟
ج: اول یا آخر ماه رمضان با رؤیت شخص مکلّف یا با شهادت دو فرد
عادل یا با شهرتى که مفید علم است یا با گذشت سى روز و یا به وسیله حکم
حاکم ثابت مىشود.
س 849: اگر تبعیت از اعلام رؤیت هلال توسط یک دولت جایز شد، و آن
اعلام معیارى علمى براى ثبوت هلال سرزمین‌هاى دیگر را تشکیل دهد، آیا
اسلامى بودن آن حکومت شرط است، یا اینکه عمل به آن حتى اگر حکومت ظالم و
فاجر هم باشد، ممکن است؟
ج: ملاک در این مورد، حصول اطمینان به رؤیت در منطقهاى است که نسبت به مکلّف کافى محسوب مىشود.
س 850: خواهشمند است نظر مبارک خود را در خصوص اعتکاف در مساجد (جامع و غیر جامع) غیر از مساجد اربعه بیان فرمایید.
ج: رجائاً اشکال ندارد.
س 731: دخترى که به سن تکلیف رسیده، ولى به علت ضعف جسمانى
توانایى روزه گرفتن ندارد، و بعد از ماه مبارک رمضان هم نمىتواند قضاى آن
را به جا آورد تا اینکه ماه رمضان سال بعد فرا مىرسد، چه حکمى دارد؟
ناتوانى از گرفتن روزه و قضاى آن به مجرد ضعف و عدم قدرت موجب
سقوط قضاى روزه نمىشود، بلکه قضاى روزههاى ماه رمضان که از او فوت شده،
بر وى واجب است.
س 732: دخترانى که تازه به سن تکلیف رسیدهاند و روزه گرفتن بر
آنها مقدارى مشکل است، چه حکمى دارند؟ آیا سن بلوغ شرعى دختران اکمال نه
سال قمرى است؟
ج: بنا بر نظر مشهور، بلوغ شرعى دختران همان تکمیل نه سال قمرى
است که در این هنگام روزه بر آنها واجب است و ترک آن به مجرد بعضى از عذرها
جایز نیست، ولى اگر روزه گرفتن براى ایشان ضرر داشته باشد یا تحمل آن
برایشان همراه با مشقت زیاد باشد، افطار براى آنها جایز است.
س 733: من زمان دقیق رسیدن به سن تکلیف خود را نمىدانم، از جناب
عالى خواهشمندم بیان فرمایید که از چه زمانى قضاى نماز و روزه بر من واجب
است؟
ج: فقط قضاى آن مقدار از نمازها و روزهها که یقین به فوت آن بعد از رسیدن به سن قطعى تکلیف شرعى دارید، بر شما واجب است.
س 734: اگر دختر نه سالهاى که روزه بر او واجب شده، به دلیل دشوارى، روزه‌اش را افطار نماید، آیا قضا بر او واجب است یا خیر؟
ج: قضاى روزههایى که از ماه رمضان افطار کرده، بر او واجب است.
س 735: اگر فردى به خاطر عذرى قوى، پنجاه درصد احتمال دهد که روزه
بر او واجب نیست و به همین دلیل روزه نگیرد، ولى بعداً معلوم شود که روزه
بر او واجب بوده، از جهت قضا و کفّاره چه حکمى دارد؟
ج: اگر افطار عمدى روزه ماه مبارک رمضان به مجرد احتمال عدم وجوب
روزه بر وى باشد، در فرض سؤال علاوه بر قضا، کفّاره هم بر او واجب است. اما
اگر افطار به علت ترس از ضرر باشد و ترس هم منشأ عقلایى داشته باشد،
کفّاره واجب نیست، ولى قضا بر او واجب است.
س 736: شخصى مشغول انجام خدمت سربازى است و به علت مسافرت و حضور
در محل خدمت، نمىتواند روزه ماه رمضان سال گذشته را بگیرد، و هنگام حلول
ماه رمضان امسال نیز در محل خدمت است و احتمال دارد که باز هم نتواند روزه
بگیرد، اگر پس از پایان دوره خدمت سربازى بخواهد روزه این دو ماه را قضا
نماید، آیا کفّاره هم بر او واجب است یا خیر؟
ج: کسى که بر اثر عذر مسافرت، روزه ماه رمضان از او فوت شده و آن
عذر تا ماه رمضان سال آینده استمرار داشته، فقط قضاى آن بر او واجب است و
کفّاره تأخیر واجب نیست.
س 737: اگر شخص روزه دار جنب باشد و تا قبل از اذان ظهر متوجه آن
نشود و پس از آن غسل ارتماسى نماید، آیا روزه‌اش باطل مىشود؟ و اگر بعد از
غسل متوجه شود که در حال روزه غسل ارتماسى نموده است، آیا قضاى آن واجب
است؟
ج: اگر غسل ارتماسى بر اثر فراموشى و غفلت از روزه دار بودن باشد، غسل و روزه او صحیح است و قضاى روزه‌اش بر او واجب نیست.
س 738: اگر شخصى بخواهد قبل از زوال به محل اقامتش برسد، ولى در
راه به خاطر پیشامد حادثهاى نتواند در زمان معیّن به مقصد برسد، آیا روزه
او اشکال دارد و آیا کفّاره بر او واجب است یا فقط قضاى روزه آن روز را
باید به جا آورد؟
ج: روزه‌اش در سفر صحیح نیست و بر او فقط قضاى روزه آن روزى که پیش از ظهر به محل اقامتش نرسیده، واجب است و کفّارهاى هم ندارد.
س 739: اگر هواپیما در ارتفاع بالا و مسیر طولانى در حال پرواز
باشد و پرواز حدود دو ساعت و نیم تا سه ساعت طول بکشد، مهماندار و خلبان
هواپیما براى حفظ تعادل خود هر بیست دقیقه احتیاج به نوشیدن آب دارند، در
این صورت آیا در ماه مبارک رمضان، کفّاره و قضاى روزه بر آنها واجب مىشود؟
ج: اگر روزه براى آنها ضرر داشته باشد، جایز است که با نوشیدن آب
افطار نمایند و قضاى آن را بجا آورند و در این حالت کفّاره بر آنها واجب
نیست.
س 740: اگر زن در ماه مبارک رمضان دو ساعت یا کمتر مانده به اذان مغرب حیض شود، آیا روزه‌اش باطل مىشود؟
ج: روزه‌اش باطل است.
س 741: کسى که با پوشیدن لباس مخصوص (مانند لباس غواصى) بدون اینکه بدنش خیس شود، در آب فرو رود، روزه‌اش چه حکمى دارد؟
ج: اگر لباس به سر او چسبیده باشد، صحّت روزه‌اش محل اشکال است و بنا بر احتیاط وجوبى قضاى آن لازم است.
س 742: آیا مسافرت عمدى در ماه رمضان به قصد افطار و فرار از روزه گرفتن، جایز است؟
ج: مسافرت در ماه رمضان اشکال ندارد، و در صورت مسافرت، ولو اینکه براى فرار از روزه باشد، افطار بر او واجب است.
س 743: شخصى که روزه واجب بر عهدهاش است و قصد دارد که آن را
بگیرد، ولى بر اثر پیشامدى نتواند روزه بگیرد مثلاً بعد از طلوع خورشید
آماده مسافرت شد و به سفر رفت و بعد از ظهر برگشت و در بین راه هم مرتکب
هیچ‌یک از مفطرات نشد، ولى وقت نیت روزه واجب از وى فوت شد، و آن روز هم از
روزهایى است که روزه در آن مستحب است، آیا مىتواند نیت روزه مستحبى کند
یا خیر؟
ج: اگر قضاى روزه ماه رمضان بر ذمّهاش باشد، نیت روزه مستحبى حتى بعد از فوت وقت نیت روزه واجب، از وى صحیح نیست.
س 744: من معتاد به سیگار هستم و در ماه مبارک رمضان هر چه تلاش
مىکنم که تندخو نباشم نمىتوانم و همین باعث ناراحتى زیاد افراد
خانوادهام شده است و خودم هم از وضعیت دشوارم رنج مىبرم، تکلیف من چیست؟
ج: روزه ماه مبارک رمضان بر شما واجب است و بنا بر احتیاط واجب
جایز نیست در حال روزه سیگار بکشید، و نباید بدون دلیل با دیگران تند
برخورد کنید.