محسن عرب خالقی: شعر انقلاب اسلامی شاخه‌ای از شعر اهل بیت(ع) است +گزارش تصویری، متن اشعار و صوت

گزارش تصویری(بخش اول)گزارش تصویری(بخش دوم)صوت شعر خوانیعقیق: مراسم اختتامیه دومین دوره شبهای شعر انقلاب اسلامی شب شنبه 5 بهمن با حضور جمع کثیری از شاعران کشور در فرهنگسرای اندیشه برگزار شد. در ابتدای این مراسم محسن مومنی شریف رئیس حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی، ضمن خوشآمد گویی به حاضران، در سخنان کوتاهی گفت: بیتردید یکی از ویژگیهای سبک ادبی انقلاب اسلامی رویکرد مردمی آن است و این مساله را با نگاهی به دوره قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، میشود دید. به گفته وی، «ادبیات در سالهای قبل از پیروزی انقلاب اسلامی هیچ نسبتی با مردم نداشت و هیچ اهمیتی به آنها نمیداد. امروز اما وضعیت ما تغییر پیدا کرده است و باید برای این موضوع قدر دان و شاکر باشیم» دیگر سخنران این مراسم محسن عربخالقی دبیر این دوره از شبهای شعر انقلاب بود که ضمن بیان اینکه شعر انقلاب اسلامی شاخهای از شعر اهل بیت (ع) است و ما به این مسئله میبالیم، به ارائه گزارش کوتاهی از این برنامه پرداخت و اظهار کرد: سال گذشته در 3 استان پذیرای این برنامه بودیم و امسال با همکاری آقای علیرضا قزوه استانهای خوزستان، فارس، سیستان و بلوچستان، کردستان، اصفهان و تهران برگزار شد. در برنامه امسال 180 شاعر به شعرخوانی پرداختند که بیش از 30 نفر از آنها از زن بوند و 15 نفر از آنها نیز از شاعران اهل سنت به شمار میرفتند.در این برنامه از محمدمهدی سیار و حامد عسکری دو تن از شاعران جوان انقلاب اسلامی با اهدای لوح تقدیر و جایزه نقدی تجلیل شد.در این مراسم برخی از شعرای آیینی اشعاری خواندند که می توانید بخوانید؛استاد حمید سبزواری، پیشکسوت و شاعر آیینیبرآیید برآیید به وحدت بگراییدکه از باغ وفایید که از اصل ولاییدشما امت خاصید، شما اسوه ناسیدشما اس اساسید شما باب رجاییداگر رمز هبوط است شما سر فرودیداگر راز عروج است شما مرغ هواییداگر کشتی نوح است شما عرشه نشینیداگر ورطه نیل است شما دست و عصاییداگر آتش شرک است شما برد و سلامیداگر مرده عشق است شما عین صفاییداگر مصر جمال است در آن خطه عزیزیداگر ملک جلال است امیرالامراییدنه پرویز تبارید که پرویز شکاریدنه شبدیز سوارید که بر بال هماییدگر از ترک و طرازید ور از قدس و حجازیدشما محرم رازید که در بزم خداییدکجا خانه علم است به حکمت در علمیدکجا پهنه رزم است شما مرد غزاییداگر درد به جام است صبوحی زده گامیدوگر زهر به کام است شما کامرواییدچه از تیر و چه از تیغ شما روی نتابیدکه در جوشن عشقید که از کرب و بلاییدشما صبح نویدید شما پیک امیدیدشما شعر «حمید»ید شما روح فزاییدزکثرت نهراسید به وحدت بگراییدکه آئینه توحید شمایید شماییداستاد غلامرضا سازگار، پیرغلام اهل بیت و شاعر آیینیای حسین ای از ازل پا بست ماای به دستت اختیار هست مادر غریبی آشنای عالمیعبد مایی و خدای عالمیزخم، روی زخم از ما خواستیتا شهادت را به خون آراستیروز پیمان تو و پیوند ماستچاک هر زخمت گل لبخند ماستما تو را با زخم تن آراستیماز تو در دریای خون، سر خواستیمپیشتر زین چار مام و هفت بابکربلا را بر تو کردیم انتخابما شراب از خم لایت داده ایمما تو را در کربلا آورده ایمزخم ما گردیده بر تن جوشنتخون ما جاری است از پیراهنتما پسندیدیم انصار تو راما خریداریم ایثار تو رادر منای خون فدایی گشته ایما حسینی، تو خدایی گشته ایبال جان را باز کردی یاحسینتا خدا پرواز کردی یاحسین بر شفاعت خون یک یارت بس استخنده ی حُر گنهکارت بس استآسمانا! بر زمین افتادهایهستی ات را در ره ما دادهایدوست داری تا که بی چون و چراباز گردانیم یاران تو رابا همین قدر و جلال و احترامزخمهایت را ببخشیم التیامدشت را بر تو گلستان می کنیمنیزه ها را سرو بُستان می کنیمشه که در دریای خون افتاده بودباز بر زخم دگر آماده بوددر هجوم آن همه بیدادهاخواست از هر زخم او فریادهاکای رضایت مقصد و مقصود منخالق من، رب من، معبود منزخم تو شیرینتر از هر مرهم استهرچه زخمم روی زخم آید کم استکاش زخم نیزهها و تیرهاباز میشد طعمه شمشیرهاکاش گرگان باز چنگم میزدنددر همین گودال سنگم میزدنددر منای سرخ خون کردم وقوفگشته لبیکم خُذینی یاسیوفسنگها میخورد بر آیینهاشزانوی قاتل به روی سینهاشسر به رویِ دستِ قاتل، میگریستچشم زهرا در مقابل میگریستقلب دریا آب میشد با حسینآب هم فریاد میزد یاحسینسپس استاد سازگار برای عدم حضور خود در ادامه مراسم از مستمعین عذرخواهی کردند تا در مراسم ختمی که از طرف جامعه مداحان برای همسر تازه گذشته ایشان برگزار کرده بودند حضور پیدا کند.حامد عسکری، شاعر آیینیهر نسيمي كه نصيب از گل و باران ببردمي تواند خبر از مصر به كنعان ببردآه از عشق كه يك مرتبه تصميم گرفتيوسف از چاه درآورد که به زندان ببردواي بر تلخي فرجام رعيت پسریكه بخواهد دلي از دختر يك خان ببردماهرویی دل من برده و ترسم اين استسرمه بر چشم كشد،زيره به كرمان ببرددودلم اينكه بيايد من معمولي راسر و سامان بدهد يا سر و سامان ببردمرد آنگاه كه از درد به خود ميپيچدناگزير است لبي تا لب قليان ببردشعر كوتاه ولي حرف به اندازه ی كوهبايد اين قائله را "آه" به پايان ببردشب به شب قوچي ازين دهكده كم خواهد شدماده گرگي دل اگر از سگ چوپان ببرد****چه شبها که تو بارون بهارینشستی اسممو تکرار کردیچقد با اون صدای گرم و معصومنماز صُب منو بیدار کردیتو این دنیای اغلب تلخ و دلگیرچقد خوبه که با هم بد نبودیمتصور کن چه آغاز بدی بوداگه ماهِ عسل مشهد نبودیمتو و انگشتر فیروزه و بازقنوت ساده و راز و نیازتمن و سنگینی یک بغض مسموممن و بوسیدن چادر نمازتزمستون میشه دنیام ، تو نباشیزمستون گفتم و دستام یخ کردببخش از اینکه گاهی دیر کردمببخش از اینکه گاهی شام یخ کردهنوز شعر نخونده خیلی موندههنوز حرف نگفته خیلی دارمتو این گنجشکای معصومُ بشمارمنم میرم دو تا چایی بیارمحجت الاسلام رضا جعفری، شاعر آیینی و کارشناسچون سینه است مشرق شمس الشموس هاپس شمع مرده ایست اذان خروس هاای آنکه بی ولایت تو خوک می شونددامادهای منتظر نو عروس هابر تربت ربوبیتت بوسه می دهندبعد از سجود طایفه خاکبوس هادر آخر طریقت و در اول وصالشهد مکرری تو به لبها و بوس هاخورشید دین ما شدی و سجده می بریمبر گنبد طلائی تو ما مجوس هااز غیرت تجردت ای گندم بهشتآدم برهنه شد زخودش چون سبوس هاآتش بزن تمامیت جنگل مرادر خود نسوختند هنوز آبنوس هاما سنگها زیارت خورشید می رویمفیروزه ایم پر زده تا صحن طوس هابا هر اذان صبح که نقاره می زنندمن یاد میکنم ز أناالحق کوسهاما را به انبساط عزیزت گره بزنای ابرویت طریق سلوک عبوس هااستاد حاج علی انسانی، پیرغلام اهل بیت و شاعر آیینیبه جای اشک جگر از نهان درآوردندنگو بدن ز تن جبهه جانن در آوردندوطن پراز گل پرپر تمام و عطرآگینزدشت لاله زبس ارغوان در آوردندشما گروه تفحص به خاک بنویسیدبر آسمان سر از این آستاد در آوردندزمین زِ مین پُر و اینان زِ مَن سفر کردندو خاکیان سر از افلاکیان در آوردندهمین تبار تبری تبر به دوش شدنددمار از بت و از بتگران در آوردندحرامشان که شکم باره گان فرصت جویتنور گرم شما بود و نان در آوردندزمین به سینه اش ای آسمان نشان زده بودبزن به سینه که بحرت نشان در آوردندکلاه و چکمه و سربند و کفش و سجادهشناسنامه، پلاک، استخوان در آوردندکنار یک بدن افتاده بود دفتر شعربرای سینه زنان نوحه خوان در آوردندو من به جیب سر و سر به زیر کین مردانچه سرفراز سر از امتحان درآوردند علیرضا قزوه، شاعر آیینی و مدیر فرهنگی"رفیق جان منا" دوره ی رفاقت نیستسر گلایه ندارم که جای صحبت نیستیکی به مفتی شهر از زبان ما گویداطاعتی که تو را می کنند طاعت نیستچگونه نقشه ی آسایش جهان بکشیمبه خانه ای که در آن جای استراحت نیستهمه به سایه ی هم تیر می زنند اینجامیان سایه و دیوار هیچ الفت نیستچقدر بی تو در این شام ها دلم خون شدچقدر بی تو در این روزها صداقت نیستمجو عدالت از این تاجران بازاریکه در ترازویشان نیم جو مروّت نیستحرامیان همه دولت شدند و دولتمندگناه دولتیان و گناه دولت نیستدل شهید به ابریشم هوس دادیدبه چشم مخمل تان هیچ خواب راحت نیستبه دام زلزله افتاده اید در شب مرگنماز خواندن تان جز نماز وحشت نیستمیان این همه شب تاب واین همه بی تابیکی ز جمع کریمان با کرامت نیست به جز سکوت و تبسم چه می توانم گفتبه واعظی که گمان می کند قیامت نیستهوای کعبه به سر دارد و دلش گرم استکه در طریق هوی سختی و جراحت نیست"کجا روم چه کنم چاره از کجا یابم"هزار سینه سخن مانده است و رخصت نیستطربقت تو همین شاعری ست شعر بگوکه شرع بی غزل و شعر بی شریعت نیستبه قدر خنده و اشکی غزل بخوان با منبه قدر خواندن شعری همیشه فرصت نیستمحمد سهرابی، شاعر آیینیزهی کوی کسی کز خون بود آب خیابانشز سرهای عزیزان چیده گلدان گرد میدانشبه خورشید قیامت می شود منجر به هر جلوهتشرف های آئینه به صحن شبنمستانشبه زیل نام او جز حاشیه متنی نمی جوشدکه دارد منشئاتش شأن فرعیت به عنوانشچنان وقت کرم از شش جهت بر تاخت می آیدکه از پیراهن خود نیز رد گردد به طوفانشکدامین نعره از سجاده حیدر را مدد فرمودکه می پوشد نعم یا سیدی شمشیر عریانشزکاتی داشت خونم گیج تحویلش شدمدیدم که حتی میرود عید سعید فطر، قربانشدچار رنگ تیغ جلوه اش هم بهت مقبول استشهید آید به محشر هر جان بازد به بهتانشزهی بانوی جعفر پاسبان حمزه دربانیکه صد چشمی نگه دار است اورا مرد مردانشزکوران نیز در ستر تجلی گشته او پنهانکه ممکن بود دیدارش دهد چشمی به کورانشاگر میلش به اطعام تجلی می کشد حیف استسر ما شاعران را خود نسازد آب گردانشگناهانم فدای عصمت محضی چنین یا ربکه یوسف می شود با دیدن او گرگ کنعانشچنان معصوم بگذشته است از همسایه اش کزشوق به کارت می برد مریم هنوز از چشم جیرانشاگر از ناز عزت پشت پلکی می کند نازکهمان کیفیت لطف است افتاده به مژگانشبه جمع پنج تن از چهار سو در هشت چشم آیدعلی موسی الرضا پیدا شدا از آئینه بندانشبه قم به چادرش افتاده جمعی یارضا گویانگروهی حضرت معصومه گویان در خراسانشچنین شأنی که من میبینم از حیث أحد کاملندارم شک که در خلوت پرستیدست شیطانشحدیث کامل لولاک شرح کاملی داردچو لولای در جنت بچرخد تحت فرمانشبه شأن خویش دارد إلتجی از فرط آگاهیاگر دستی بگیرد در خرامیدن به دامانشعبور از شام ظلمانی است شرط مردن روشنکلید برق هستی مانده در آنسوی دارانشجلالت مرحمی از نوع دیگر دارد ای غافلهمان شمشیر بیرون می زند آخر ز درمانشبه دربار زنی کز غیر خود رو در حجاب آردنظر دارد به الله الصمد نقاش ایوانشبه شهر قم به چشمم از دهانی شادباش امدکدامین پسته خندیدست به بادام سوهانشبه امکان کسی دلداده ام کز شدت اعجازجمل را در ته سوزن کند با بار کوهانشمگو گستاخ شیون بوده این نو شاعرالکنبه قدر وسع خود کرده است معنی تازه کتمانششد زنام دگران گرچه مکدر گوشمخورد از نام علی قند مکرر گوشمهر کسی نام تو را گفت شنیدم به دو گوشمی برد فیض زبان را دوبرابر گوشمگوش چپ نیست کم از راست که در میلادمدو سری خورده می از نام علی هر گوشممن زهر لب طلب نام علی داشته امنیست امروز بدهکار کسی گر گوشممحسن عرب خالقی، شاعر آیینی و مدیر مجمع شاعراناز سر پيچ جاده راه افتادپا برهنه پياده راه افتادبا صفا صاف و ساده راه افتادپدر خانواده راه افتاداز اهالي ده به رسم وفاباخودش داشت التماس دعاراه دور و پر از مشقت بودكوله بارش پراز ارادت بودگرچه هر گام او عبادت بودآرزويش فقط زيارت بودچقدر قطره رو به دريايندهمگي پا برهنه مي آيندراه بسيار رفته كم ماندهروي دوشش فقط علم ماندهگريه شوق جاي غم ماندهدوقدم تا دم حرم ماندهفلكه آب روبروي حرمبر مشامش رسيد بوي حرمناگهان ايستاد مي گرددچشم او مثل باد مي گرددبا همه اعتقاد مي گرددپي باب الجواد مي گرددعشق شان نزول آن در بوداشك اذن دخول آن در بوددم در گفت يا امام رضامن مريضم شفا امام رضاسرطان مرا، امام رضانه فقط كربلا امام رضادم در بود كه مسافر شدساك خود وا نكرده زائر شدچند شب بعدِ پنجره فولادكربلا خسته از مسير زيادكفش خود را به كفشداري دادپاي شش گوشه تا رسيد، افتادگرد و خاك حرم كه پاكش كردخادمي كنج صحن خاكش كردگزارش و صوت: سید علی حسینی