عقیق: پس خداوند متعال الیاس(ع) را بر مردم سرزمین بعلبک مبعوث گردانید، و در آن هنگام پادشاهی در آنجا بود که مردم را گمراه ساخته و همراه با زن فاسد و زناکار خویش مردم را به پرستیدن بتی که آن را «بعل» می نامیدند تشویق و وادار می نمود، به نحوی که در قرآن کریم می خوانیم: بدرستی که الیاس از پیامبران مبعوث شده بود و زمانی که گفت به قوم خود: آیا نمی ترسید از عذاب خداوند؟ آیا می خوانید و می پرستید بعل را و ترک می کنید عبادت بهترین آفرینندگان را؟ خداوند عالمیان که پروردگار شماست و پروردگار پدران گذشته شماست، پس الیاس را تکذیب کردند و سخن او را باور نداشتند. (صافات: آیه 123- 127)

بی شک حضرت الیاس(ع) نیز به مانند سایر پیامبران الهی مراحلی بسیار سخت را در راه تشویق مردم به پرستش خداوند طی نموده و همواره از خوف خداوند در حال ذکر و عبادت بوده است به نحوی که دعای سجده ی ایشان همواره بر زبان امام صادق(ع) جاری بوده است، چنانچه در حدیثی معتبر نقل شده است که مفضل بن عمر بیان کرده است: روزی به درِ خانه حضرت صادق (ع) رفتیم و خواستیم اجازه ی ورود بطلبیم و داخل شدیم که ناگهان صدای مبارک آن حضرت را که به زبانی به غیر از عربی تکلم می فرمود را شنیدیم و گمان بردیم که آن زبان سریانی می باشد.

پس هنگامی که به نزد ایشان وارد شدیم، حضرت را در حال گریه مشاهده نمودیم، پس از برای گریه ایشان بسیار گریستیم و من عرض کردم: فدای شما شوم، ما درِ خانه شنیدیم که شما به زبانی تکلم می نمودید که عربی نبود، ما گمان بردیم که سریانی است و پس از آن شما گریستید و ما نیز به گریه ی شما گریستیم.

حضرت فرمودند: بله؛ به خاطر آوردم حضرت الیاس(ع) را که وی از عبّاد پیغمبران بنی اسرائیل بود، پس دعایی را که او در سجده می خواند من خواندم. سپس حضرت شروع کردند به خواندن آن دعا به زبان سریانی، و به خدا قسم که هرگز ندیده بودیم هیچ یک از علمای یهود و نصاری که به آن فصاحت بخوانند، و پس از آن، به عربی آن دعا را برای ما ترجمه فرمودند، به نحوی که بیان داشتند: اَتُراک مُعَذَبی وَ قَد اَظمَأتُ لَک هو اَجدی؟ اَترکُ مُعَذَبی وَ قَد عَفَّرتُ لَک فی التُرابِ وَجهی؟ اَتُراکَ مُعَذَبی وَ قَداَجتَنبتُ لَک المَعاصی؟ اَتُراکَ مُعَذَبی وَ قَد اَسهَرتَ لَک لَیلی؛(پروردگارا) آیا بر خود روا می داری که مرا عذاب کنی و حال آنکه تشنه بوده ام به روزه داشتن از برای تو در هواهای گرم؟ آیا بر خود روا می داری که مرا عذاب کنی و حال آن که روی خود را نزد تو در خاک مالیده ام؟ آیا بر خود روا می داری که مرا عذاب کنی و حال آنکه از گناهان به خاطر رضای تو دوری نموده ام؟ آیا بر خود روا می داری که مرا عذاب کنی و حال آنکه شب های خود را برای تو به بیداری گذرانده ام؟
حضرت صادق(ع) در ادامه فرمودند: پس حق تعالی به او وحی فرستاد که: سر بردار که من تو را ای الیاس عذاب نمی کنم، و بر وعده ای که فرمودم، وفا می نمایم.