عقیق: عقل هر عاقلى حكم مى‏ كند كه وقتى انسان قدرت دارد، بايد ضرر را از خودش دفع نمايد و از طرف ديگر مى‏ دانيم كه زندگى در اين دنيا براى هيچ انسانى بدون ضرر و زيان و تشويش خاطره نيست چون:

- يا درد و مرضى در اندرون خود دارد.
- يا ظالمى از خارج او را مى ‏آزارد.
- يا در شغل و كارش گرفتارى دارد.
- يا همسايه به او آزار مى‏ رساند.
- و يا ...

و اگر فعلا هيچ يك از اين گرفتاريها پيش نيامده باشد، باز عقل محال نمى‏ داند كه در آينده گرفتاريهايى برايش پديد آيد، چگونه پديد نيايد و حال آنكه دنيا محل حوادث است و هيچ وقت بر يك منوال، ثابت و برقرار نمى ‏ماند و كسى از سختيها و مصيبتهاى آن در امان نيست. منتها سختي هايش براى بعضي ها به فعليت رسيده و محقق شده و براى عده ديگر در آينده محقق خواهد شد، اما عقل حكم به وجوب و لزوم برطرف نمودن هر دو قسم از مصيبتها و گرفتاريها مى‏ كند، اين از يك سوى از سوى ديگر، دعا وسيله ‏اى است كه مى‏ تواند اين مشكل را برطرف سازد و آن را براى انسان حلّ كند، پس عقلا لازم است كه دست به دامان دعا بياويزيم و از آن براى حلّ مشكلاتمان كمك بگيريم.