عقیق: یکی از اصلی ترین شبهاتی که دشمنان اهل بیت عصمت و طهارت(ع) به مذهب تشیع وارد می کنند، عدم ذکر شدن نام مبارک امیرالمؤمنین، حضرت علی(ع) در قرآن کریم است.

آیت الله  سید محمد صادق روحانی در پاسخ به پرسشی در این زمینه به تشریح این موضوع پرداخته اند که در ادامه می خوانید:

پرسش: اگر امامت يکى از اصول دين است، پس اهميت آن از توحيد و نبوت و عدل و معاد کمتر نيست، پس چرا آشکارا وجوب آن در قرآن مطرح نشده است؟

پاسخ  آیت الله روحانی :

باسمه جلت اسمائه؛ حديث غدير که شيعيان با آن امامت را اثبات مى کنند از نظر شيعه و سنى، مسلم و قطعى است زيرا هم از طرف شيعه و هم سنى به تواتر نقل شده است. اين حديث آشکارا بيان داشته که پيامبر(ص) على(ع) را به امر الهى به جانشينى خود منصوب نمود. در عين حال، خداوند متعال در اين باره تأکيد نموده و تعهد کرده تا جان پيامبر (ص) در امان باشد و در اثر اعتراض مردم به انجام اين کار گزندى به او نرسد.

ايرادى که بر جانشينى حضرت على(ع) وارد کردند اين بود که چرا آشکارا نام على(ع) در قرآن نيامده؟ ولى روشن شده که اگر نام مبارک حضرت على(ع) و امامان ديگر که از فرزندان او هستند در قرآن مى آمد، قرآن تحريف مى شد. و اين است راز عدم ذکر نام على(ع) و ائمه(ع) در قرآن..; علاوه بر اين نقل صحيحى از ابى بصير است که گفت: «از امام صادق(ع) پرسيدم مردم مى گويند: براى چه نام على و اهل بيتش در قرآن نيامده است؟» امام صادق(ع) فرمودند: «به ايشان بگوييد حکم نماز بر پيامبر(ص) نازل شد و خداوند تعداد رکعات که سه يا چهار باشد را معين نکرد و اين رسول خدا(ص) بود که نماز را چنين تفسير کرد». (1) از اين روايت روشن مى شود که تمامى روايت هايى که بر ذکر نام ائمه(ع) در قرآن دلالت مى کند منظورشان تفسير و تبيين و يا بيان شأن نزول و تأويل است بدون آنکه خداوند، ابلاغ صريح اين مسأله را امر کرده باشد.

پی نوشت :
1- قُولُوا لَهُمْ: إِنَّ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وآله وسلم نَزَلَتْ عَلَيْهِ الصَّلاةُ وَ لَمْ يُسَمِّ اللهُ لَهُمْ ثَلاثاً وَ لاَ أَرْبَعاً، حَتَّى کانَ رَسوُلُ اللهِ صلى الله عليه وآله وسلم هُوَ الَّذى فَسَّرَ ذلِکَ لَهُمْ; اصول کافى، ج 1، ص 286; بحارالانوار، ج 35، ص 210; تفسيرالعياشى، ج 1، ص 249; تفسير فرات کوفى، ص 110.

منبع:شیعه نیوز

211008