عقیق: برای هر مسلمانی بدیهی است که قرآن کلام خداوند است که بر آخرین پیامبرش، حضرت محمد(ص) نازل شده و عزیزتر و محترم‌تر از آن در عالم اسلام نیست.

رسول خدا(ص) قرآن را ثقل اکبر می‌دانند و در حدیثی از ایشان در سفینةالبحار آمده است: «دو چیز گرانبها بین شما مسلمانان پس از خود می‌گذارم؛ آن که بزرگ‌تر است قرآن است و کوچک‌تر اهل‌بیت من«.

همچنین در روایتی از امام صادق(ع) درباره قرآن داریم «خدای جبار می‌فرماید که به عزت و جلالم و بلندی مقامم سوگند، هر آینه امروز گرامی می‌دارم کسی را که تو را گرامی داشته و خوار می‌کنم کسی که تو را خوار کرده است«.

بر همین اساس وظیفه مسلمانان برای حفظ حرمت قرآن بسیار خطیر است، چرا که باید با توجه بیشتر و رعایت احکام و مضامین الهی در مقابل بداخلاقی‌ها و اهانت‌ها به قرآن و همچنین افرادی که با نام روشنگری در اسلام به قرآن اهانت می‌کنند، ایستادگی کنند.

شهید دستغیب شیرازی در کتاب «گناهان کبیره» اهانت به قرآن را جزو گناهان کبیره می‌شمرد و می‌گوید که اگر این اهانت منجر به اهانت به اصل دین شود و یا اهانت کننده این اهانت خود را حلال شمارد، مرتد و کشتن او مباح است.

این‌ها تنها بخشی از احادیث و روایاتی است که درباره قرآن و عظمت و شأن آن آورده شده است و با توجه به روایات و سخن بزرگان، بی احترامی به قرآن و هتک حرمت آن یکی از گناهان بزرگی است که فرد هتاک مورد لعنت و غضب خداوند قرار می‌گیرد؛ زیرا اهانت به قرآن در واقع نوعی اهانت به ساحت مقدس خداوند و رسول گرامی سلام(ص) و دین اسلام است.

اهانت به قرآن تنها پاره کردن آیات الهی نیست بلکه یکی از اهانت‌ها به قرآن که متأسفانه گاهی شاهد هستیم مسلمانان نیز به آن اهمیت نمی‌دهند، بی‌توجهی به کلام خدا در هنگام تلاوت آیات قرآن است.

قاری قرآنی که لال شد

در کتاب «گناهان کبیره» شهید دستغیب، از ابوالفاء هروی نقل شده که گفت: من در مجلس پادشاه، قرآن می‌خواندم و او استماع نمی‌کرد و همواره در هنگام تلاوت قرآن سخن می‌گفت. شبی پیغمبر(ص) را به خواب دیدم که رنگ مبارکش متغیر بود، فرمود: «اَتَقْرَءُ الْقُرْآنَ بَیْنَ قَوْمٍ وَ هُمْ یَتَحَدَّثُونَ وَ لا یَسْتَمَعُونَ وَ اِنَّکَ لا تَقْرَءُ بَعْدَ هَذا اِلّا ما شاءَ اللهُ؛ آیا قرآن را برای کسانی می‌خوانی که با هم سخن می‌گویند و آن را نمی‌شنوند! تو بعد از این به سبب عدم رعایت ادب نتوانی خواند، مگر آنچه خدا بخواهد«.

بعد از آن بیدار شدم و گنگ شده بودم، اما چون فرموده بود «الّا ماشاءالله» امید داشتم که زبانم آخر خواهد گشود. پس از چهار ماه در همان محلی که آن خواب را دیده بودم، باز رسول خدا(ص) را در خواب دیدم، فرمود» :قَدْ تُبْتَ؛ حتماً توبه کرده‌ای»

گفتم: بلی یا رسول الله(ص)، فرمود: «مَنْ تابَ تابَ اللهُ عَلَیْهِ؛ هر که به سوی خدا باز گردد خدا هم به مغفرت به او رجوع خواهد فرمود«.

بعد از آن فرمود: زبان بیرون آور و با انگشت خود زبان مرا مسح کرد و فرمود: «هرگاه نزد قومی قرآن می‌خوانی پس تا هنگامی که گوش گیرند قرائت کلام خداوند را ترک کن». وقتی بیدار شدم زبانم گشوده بود.

بنابراین باید توجه داشت که هنگام تلاوت قرآن باید با جان و دل به کلام خدا گوش داد و در آن تدبر کرد، چرا که قرآن برای هدایت بشر نازل شده و از جایگاه رفیعی برخوردار است.