دانشمندى كه به دانش خويش عمل كند نجات يافته است و دانشمندى كه دانش خويش را رها كند تباه شود، همانا كه دوزخيان از بوى بد دانشمندى كه به دانش خويش عمل نكرده، سخت آزرده شوند.

همانا آن كه بيش از همه دوزخيان دچار پشيمانى و حسرت شود، فردى است كه بنده‏ اى را به خداى خواند و آن بنده پاسخش دهد و خداى را اطاعت كند و به بهشت در آيد و آن كه او را دعوت كرده خداى را نافرمانى كند و به خاطر رها كردن دانش خويش و پيروى از هوى و هوس و نافرمانى خدا به دوزخ در آيد.

همانا آنچه مايه بدبختى‏ است دو چيز است: پيروى از هوى و هوس و آرزوى دراز؛

پيروى از هوى و هوس انسان را از حق باز مى ‏دارد و آرزوى دراز موجب فراموش كردن آخرت مى‏ شود.