عقیق:وضع مجلس پیامبر(ص) این گونه بود:

آن حضرت در هیچ مجلسى نمى ‏نشست و بر نمى‏ خاست مگر به یاد خدا. در مجالس جاى مخصوصى براى خود انتخاب نمى‏ کرد و از این کار نیز نهى مى‏ نمود. هر گاه به گروهى مى‏ پیوست، هر جا که خالى بود مى‏ نشست و دیگران را نیز دستور مى‏ داد که چنین کنند.
حق هر یک از اهل مجلس را ادا مى‏ کرد و کسى از آنان نمى‏ پنداشت که دیگرى نزد آن حضرت از او گرامى‏ تر است.
با هر کس مى ‏نشست به قدرى صبر مى‏ کرد تا خود آن شخص بر خیزد و برود.
هر کس از او حاجتى مى‏ خواست باز نمى‏ گشت مگر آنکه یا به حاجت خود رسیده بود یا به بیان خوشى از آن حضرت دلخوش گشته بود.

خوى نیکش شامل حال همه بود، به حدّى که مردم او را پدرى مهربان مى‏ دانستند و همه در حق، نزد او برابر بودند.
مجلس او مجلس حلم، حیا، صداقت و امانت بود. در آن آوازها بلند نمى ‏شد و آبروى کسى نمى‏ ریخت و اگر از کسى لغزشى سر مى‏ زد، جاى دیگر بازگو نمى‏ شد. اهل مجلس با یکدیگر عادلانه رفتار مى‏ کردند و بر اساس تقوا با هم رفاقت و دوستى مى‏ نمودند. با یکدیگر فروتن بودند. به بزرگان احترام می گذاشتند. با کوچک ترها مهربان بودند. نیازمندان را بر خود مقدم ‏مى‏ داشتند و از غریبان نگهدارى مى‏ کردند.