عقیق: تشرف به کربلا با پای پیاده تا زمان
محدث نوری قده (متوفای 1320 ق) بین طلاب و فضلای حوزه نجف رسم بود، ولی پس
از آن متروک گردید.
در سابق و قبل از اختراع وسیله نقلیه موتوری، کلیه
سفرها با تشکیل کاروان انجام می شد، کاروان ها منزل به منزل حرکت نموده و
هر یک از مسافران با امکانات شخصی خود، بعضاً با چهارپایان و بعضاً پیاده،
همگی با کاروان مسیر مورد نظر را طی می کردند.
هم اکنون در مسیر مشهد مقدس
برخی کاروانسراهای سابق به عنوان آثار باستانی دیده می شود.
در مسیر نجف و
کربلا نیز سه کاروانسرا در سه منزلگاه به گونه آثار باستانی نمایان است که
به نام های کاروانسرای «شاه عباسی» معروف می باشد.
با آمدن اتومبیل این
گونه سفرها به طور کلی تعطیل شد و سفرها به گونه دیگری شکل گرفتند.
با
وارد شدن اولین نوع از اتومبیل ها به منطقه، سفرهای کاروانی تعطیل شده و
مسافرت ها به گونه جدید شکل می گیرد.
آن گاه پس از مدتی و با مطرح شدن آیت
الله العظمی شاهرودی به عنوان یکی از اساتید و مدرسان با نفوذ معنوی و قابل
توجه حوزه نجف به علت التزام و اصرار ايشان در پياده رفتن به كربلا،
مجدداً مسئله پیاده رفتن به کربلا به عنوان یک سفر مقدس در بین طلاب نجف
رایج شد، ضمن اینکه بعضی از ایرانیان نیز در سفر عتبات احیاناً آنان را
همراهی نموده اند.
رفته
رفته مردم عراق به این مسئله توجه نموده و این گونه سفرهای مقدس رواج
یافت. با مطرح شدن حرکت های انقلابی در عراق، این مسئله رواج بیشتری یافت
تا آنجا که از بصره تا کربلا درفصل زیارتی اربعین أباعبدالله (ع)
کاروان های پیاده شکل گرفت.
با روی کار آمدن دولت بعثی ها دولت با این
مسئله به شدت برخورد نموده و آن را به تعطیلی کشانید و جریان اعدام شش نفر
از سردسته های این پیاده روی در همین رابطه قابل طرح است.
قابل ذکر است که
بعد از سقوط حزب بعث، مجدداً مردم عراق و ساير كشورها سفر پیاده به کربلا
را آغاز کرده اند. و احیاگر این برنامه مقدس، این مرجع بزرگوار بوده است.