شاید آخرین خبری که درباره میانمار طی ماه‌های اخیر منتشر شد، سفر هیئتی از سازمان همکاری اسلامی به ایالت مسلمان‌نشین آراکان بود که حتی اکمل‌الدین احسان‌اوغلو، دبیرکل سابق این سازمان، در گفت‌وگو با رسانه‌ها، از وضعیت اسف‌بار شهروندان روهینگیا سخن گفت و گریست. پس از این سفر نیز بودایی‌های افراط‌گرا تظاهراتی برگزار کردند و اخراج مسلمانان از میانمار را خواستار شدند.
بنابراین نه تنها مدعیان حقوق بشر در غرب و سازمان ملل متحد بلکه کشورهای اسلامی نیز برای جلوگیری از اخراج شهروندان مسلمان روهینگیا و کشتار آنان عملا هیچ کاری نکرده‌اند و به‌قدری مشغول مسائل سیاسی خاورمیانه به‌ویژه سوریه شده‌اند که مسائل سیاسی ـ اجتماعی را فراموش کرده‌اند. درست است که همه کشورهای جهان سیاست‌های خاصی را برای منافع ملی و منطقه‌ای خود دنبال می‌کنند ولی کشورهای اسلامی علاوه بر سیاست، دیانت نیز دارند و باید از لحاظ عملکرد در قبال کشورهای دیگر تفاوت داشته باشند.
در همین راستا، نباید اتفاقات و رویدادهای یک کشور یا منطقه خاص، نگاه‌ها را از مناطق دیگر جهان منحرف کند؛ چنین اتفاقی گاه‌گاهی برای فلسطین نیز پیش می‌آید و رژیم صهیونیستی با استفاده از دغدغه‌ای که کشورهای خاورمیانه را گرفتار خود کرده است، به تصویب طرح‌های جدید برای اشغال اراضی فلسطینیان می‌پردازد و بیش از پیش اجرای طرح‌های خود در زمینه معبد کذایی سلیمان و تخریب مسجدالاقصی را در دستورکار قرار می‌دهد. این مورد برای میانمار نیز پیش آمده است و دولت با استفاده از سکوت رسانه‌ها و با تحریک بودایی‌های افراطی، عملا به کشتار مسلمانان دامن می‌زند.
نکته مهم دیگر در وقوع چنین حوادثی، بی‌تفاوتی کشورهای قدرتمند جهان است که به نوعی جرئت و جسارت ادامه کشتار را به عاملان می‌دهد؛ کشورهایی چون آمریکا اگرچه با اعمال فشار به حکومت جدید میانمار که راه را برای گسترش روابط با جهان باز کرده است، می‌تواند مانع ادامه کشتار اقلیت روهینگیا شود؛ ولی همه خوب می‌دانند که کاخ سفید برای نابود کردن مسلمانان و کشورهای اسلامی از هیچ اقدامی دریغ نمی‌کند و نباید برای نجات مسلمانان راخین چشم امید به غرب دوخت.
در این میان مشکلی که بیش از همه باید موجب نگرانی مسلمانان باشد، نبود رسانه‌های مستقل و یا وابسته به شهروندان روهینگیا در میانمار است؛ ساکنان راخین هیچ‌گونه امکاناتی برای رساندن صدای خود به گوش جهانیان ندارند و سازمان‌های بین‌المللی نیز حمایت خود از این اقلیت نهصدهزار نفری که اغلب منازلشان را نیز در حمله بودایی‌ها از دست داده‌اند، به کمک‌های بشردوستانه محدود کرده است و مسلمانان میانمار عملا یا آواره در کشور خود هستند یا به صورت مهاجران غیرقانونی در کشورهای همسایه در شرایطی وخیم به زندگی ادامه می‌دهند.
گویی همه شرایط دست در دست هم داده‌اند تا به شهروندان راخین بگویند: هیس! مسلمانان روهینگیا فریاد نمیزنند.
منبع:ایکنا