عقیق: حضرت صادق(ع) فرمود: ركوع نمى ‏كند بنده‏ اى براى خداوند متعال به ركوع حقيقى؛ مگر اينكه خدا او را به نور بهاء خود زينت داده و در سايه عظمت خود ساكن نموده و لباس برگزيدگان خود را به او بپوشاند.

ركوع در مرتبه اول و سجود در مرتبه دوم است، و هر كه ركوع را به آن طورى كه هست بجا آورد، براى سجده كردن صلاحيت پيدا مى‏ كند. و اثر ركوع اظهار أدب است، و سجده موجب قرب است، و هر كه نتواند به خوبى عرض ادب كند براى مقام قرب صلاحيت پيدا نمى‏ كند.
پس ركوع به جا آور چون ركوع كسى كه به قلب خود در مقابل پروردگار متعال خاضع است، و در ظل سلطنت حق ذليل و خائف است، و جوارح او براى خداوند مطيع و تسليم است، و پيوسته متواضع و ترسان است از آنچه او را فوت شده است از فوائد و عوائد راكعين.

در ركوع شخص راكع خم مى‏ شود، به حدى كه در حال متوسط قيام و سجده قرار مى‏ گيرد، مانند تجليل و تعظيم و اظهار أدبى كه عرفا در مقابل اشخاص بزرگ معمول و مرسوم است، ولى در سجده به طور كلى و تا آخرين حد اظهار خضوع و خشوع و بندگى كرده، و به اندازه‏ اى در مقابل عظمت و نفوذ پروردگار متعال تذلل و تواضع مى‏ شود كه چهره به خاك ماليده و تسليم صرف مى‏ شود.