ایمان را سه علامت است: تصدیق به خداوند متعال، و پیغمبران خدا، و به کتاب های خدا؛
و دین را سه علامت است: علم، عمل کردن به آن، ایمان؛
و عالم را سه علامت است: آنکه پروردگار خود را بشناسد، و بداند که پروردگار کدام عمل را دوست دارد، و کدام عمل را نمی خواهد؛
و فرد عمل کننده به عمل را سه علامت است: نماز، روزه، زکات؛
و ظالم را سه علامت است: فردی بلندپایه بر او به دلیل نافرمانی ظلم می کند، و او ستم می کند بر زیردستان خود(به دلیل تلافی ظلمی که از بالادست خود دیده) با غالب شدن بر آن ها و استیلا، و یاری می کند ستمکاران را؛
و منافق را سه علامت است: زبانش با دلش موافق نیست، و دلش با کردارش موافق نیست، و آشکارش با پنهانش موافق نیست؛
و گناهکار را سه علامت است: در اموال مردم خیانت می کند، دروغ می گوید، و برخلاف آنچه می گوید عمل می نماید؛
و ریاکننده را سه علامت است: چون تنها باشد در عبادت خداوند تنبلی می کند، و چون در میان مردم قرار گیرد به صورت بسیار جدی به عبادت خداوند می پردازد، و هر چه انجام می دهد برای آن است که مردم او را تحسین و ستایش نمایند؛
و حسود را سه علامت است: در غیاب مردم غیبت آن ها را انجام می دهد، در حضور ایشان به تملق از آن ها می پردازد، و از مصیبتی که به مردم می رسد شاد می شود؛
و اسراف کننده را سه علامت است: می خَرَد چیزی را که مناسب او نیست، و می پوشد چیزی را که مناسب او نیست، و می خورد چیزی را که مناسب او نیست و بدان نیازی ندارد؛
و فرد غافل را سه علامت است: در عبادات خود سهو و شک می نماید، یاد خداوند را فراموش می کند، و کارهای خیر را نیز فراموش می کند.