پس جمله‏" وَ ما تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّیاطِینُ"- البته تنزلت، به معناى نزلت است- متصل است به جمله‏" وَ إِنَّهُ لَتَنْزِیلُ رَبِّ الْعالَمِینَ" و همانطور که گفتیم روى سخن بر رسول خدا (ص) است، به دلیل اینکه به دنبالش مى‏فرماید:" فَلا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخر- پس با خدا خدایى دیگر مخوان" تا آخر خطابهایى که مختص به آن جناب است، و متفرع بر جمله‏" وَ ما تَنَزَّلَتْ بِهِ ..." است.
و اگر روى سخن به آن جناب نمود، نه به مشرکین، بدین جهت بود که این جمله با علتى تعلیل شده، که مشرکین به خاطر کفرشان آن را قبول نداشتند و آن جمله" إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ‏- آنان از شنیدن اسرار آسمانى بدورند" مى‏باشد، کلمه" شیطان" به معناى شریر است و جمع آن شیاطین مى‏آید و در اینجا مراد از آن اشرار جن هستند.

اما تفسیر نمونه هم موضع مشابهی در این باره دارد و در تشریح این آیات آورده است: محتواى این کتاب بزرگ که در مسیر حق و دعوت به پاکى و عدالت و تقوى و نفى هر گونه شرک است بخوبى نشان مى‏دهد که با افکار شیطانى و القائات شیاطین هیچگونه شباهت ندارد، و شیاطین جز شر و فساد کارى ندارند، و این کتاب خیر و صلاح است بنا بر این بررسى محتواى آن به تنهایى بیانگر اصالت آن است بعلاوه" آنها توانایى بر چنین کارى ندارند" (وَ ما یَسْتَطِیعُونَ‏).
اگر آنها چنین قدرتى مى‏داشتند باید سایر کسانى که در محیط نزول قرآن همانند" کاهنان" با شیاطین مربوط بودند (یا لااقل مشرکان ارتباطشان را مسلم مى‏دانستند) بتوانند همانند آن را بیاورند، با اینکه همگى عاجز ماندند و با عجزشان ثابت کردند که این آیات ما فوق توان آنها است.