از
شیوه هایی كه حضرت موسی بن جعفر(ع) برای رساندن پیام استواری و مقاومت
از آن بهره میبرد، تداوم بخشیدن و زنده نگهداشتن یاد و خاطره جدّ بزگوارش حضرت
سید الشهدا(ع) بود.
روایت
ذیل بیانگر این حقیقت تاریخی است:
محدث
نوری مینویسد: منصور دوانیقی در عید نوروز امام را مجبور كرد كه در مجلس عمومی
بنشیند و مردم برای عرض تبریك به محضرش بیایند و هدایا و تحفه ها را به حضور آن
حضرت بیاورند.
امام
به ناچار در آن مجلس نشست و فرمانداران و فرماندهان و امرای لشكری و كشوری و عموم
مردم برای تهنیت می آمدند و هدایا و تحفه های فراوانی می آوردند و خادم منصور همه
هدایا را ثبت میكرد. آخرین فردی كه به حضور امام آمد، پیرمردی سالمند بود كه به امام
عرضه داشت: ای پسر دختر رسول خدا(ص)! من مرد فقیری هستم كه از
مال دنیا بی بهره ام، اما سه بیت شعری را كه جدم در رثای جدّتان حضرت حسین بن
علی(ع) سروده، به خدمتتان تقدیم میكنم:
یا
ابا عبداللّه! من [از دشمنان تو تعجب نمیكنم كه چرا تو را كشتند، بلكه] تعجب
میكنم از شمشیری كه بر بدن نازنین تو در روز عاشورا فرود آمد، در حالی كه غبار
كربلا بر بدن تو نشسته بود.
من
شگفت زده هستم از آن تیرهایی كه بر بدنت فرورفتند، در حالی كه خانواده ات با چشمان
اشكبار قتل تو را نظاره كرده و جدّت را صدا میزدند.
یا
ابا عبداللّه! چرا بزرگی و جلالت تو مانع نشد از اینكه تیرها بر بدنت اصابت كنند
و آن جسم پاك را مجروح نمایند!
امام
فرمود: احسنت! بارك اللّه فیك! هدیه ات را پذیرفتم، بفرما بنشین! آنگاه به خادم
گفت: از منصور بپرس در مورد این همه هدایا چه تصمیمی دارد؟ منصور گفت: همه آنها را
به حضرت كاظم(ع) بخشیدم، هر طور دوست دارد مصرف كند. امام نیز تمام آن
تحفه ها را به آن پیرمرد شیعی كه زیباترین اشعار را در مرثیه امام حسین(ع)
خوانده بود، بخشید و او را تشویق نمود.
امام(ع) به این وسیله، از شاعران و احیاگران حماسه عاشورا تجلیل نمود و پیام
پایداری اهل بیت (ع) را كه در حركت انقلابی امام حسین(ع) جلوه
گر شده بود، علنی ساخت
منبع:باشگاه خبرنگاران