-شما از نسلی از مداحان هستید که انتقاد به این نسل زیاد است. انتقاداتی از این قبیل که این نسل استاد ندیده است، بعضا شان جلسات اهل بیت علیه السلام را رعایت نمی کنند یا شورهای نامتعارف می خوانند و... البته همه هم در این دسته بندی قرار نمی گیرند. شما این نقد را به هم نسل های خودتان وارد می دانید؟

 ما باید شأن روضه ها را بشناسیم. مرحوم قاضی در روضه شرکت می کردند و می نشستند جلوی در، کفشهای عزاداران را با آستین شان پاک میکردند، از ایشان می پرسیدند آقا این چه کاری است که شما می کنید، میگفتند اگر ملائکه این عمل را ببینند و ثبت کنند، برایمان بس است.

 یک مثال دیگر بزنم؛ یک بار یکی از مسئولین کشوری خدمت یکی از علمای صاحب نفس می رسد و بحث روضه امام حسین(ع) می شود، آن عالم از این مسئول می پرسد که شما چه می کنید در جلسات روضه امام حسین(ع)؟ این بنده خدا هم مثلا می خواهد افتادگی کند، می گوید ما 50 سال است در روضه ها کفش جفت میکنیم، آن عالم فرمودند ما فکر کردیم این مقام، مقام امام سجاد(ع) هست. ]حضرت سجاد(ع) به یک عروسی دعوت می شوند و ایشان می گویند به این شرط می آیم که روضه پدرم خوانده شود (باتوجه به شرایط زمان ایشان صلاح می دیدند از هر موقعیتی برای آشنا کردن مردم با قیام سیدالهشدا استفاده کنند)، وقتی روضه شروع میشود حضرت جلوی در میروند و کفشها را جفت میکنند، از آقا راجع به این کار سوال می کنند و حضرت می فرمایند وقتی روضه شروع می شود ما صاحب مجلس هستیم.[ این منصب دادنی است و عنایت اهل بیت علیهم السلام است.

 این ها همه جایگاه رفیع جلسات را نشان می دهد. اگر من کوچکترین متوجه این مسائل بشوم که در روضه سیدالشهداء علیه السلام چه خبر است، سعی می کنیم رفتار و کردار و خواندنم طوری باشد که مورد رضایت اهل بیت علیهم السلام قرار بگیرد.

 -در خیلی از مجالسی که مداحان جوان تر اداره می کنند، بیشتر سینه زنی مورد نظر است و با وجود روایات زیادی که در مورد روضه خوانی داریم، روضه و اشک جایگاه خود را ندارد. جلسات شما چگونه است و برای این مساله چه برنامه ای دارید؟

بزرگی می فرمود، اگر همه عالم را لقمه کنند و بگذارند در دهان نوکر سیدالشهدا(ع) کم است. برای روضه خواندن سیدالشهدا(ع) رقمی نمی شود قرار داد. آقای محدث نوری، استاد آقا شیخ عباس قمی در کتابش نوشته است، یک روضه خوانی آقا امام زمان(عج) را در خواب دید و از ایشان پرسید که آقا جان ما از روضه سیدالشهدا علیه السلام ارتزاق کنیم خوب است؟ حضرت سه تا شرط برای ایشان گذاشتند؛ اول این که افرادی که به روضه می آیند همه دعوت شده هستند و به کوچک و بزرگشان نباید تشری بزنید، دوم اینکه اگر اول جایی دعوتتان کردند و سپس جای بهتری دعوت شدید جلسه اول را بخاطر دومی رها نکنید، سوم اینکه هر چه صله دادند روی چشمتان قرار دهید و مقدار تعیین نکنید.

 کربلایی احمد تهرانی در کتاب رند عالم سوز حرف سنگینی دارند که الان آفت است. ایشان می گوید در عالم رویا دیدم، مداحانی که مبلغ طی می کنند با قاتلان امام حسین علیه السلام محشور می شوند، وقتی علت را پرسید به او گفته اند که قاتلان امام حسین علیه السلام برای مال دنیا حضرت را کشتند و این ها هم برای مال دنیا این کار را می کنند. این معضل و اشتباه بزرگی است. نمی دانم آن هایی که این کار را می کنند، چطور می خواهند جواب سیدالشهدا علیه السلام را بدهند. اگر صله ای به مداح می دهند، هرمقدار که باشد باید روی چشم قرار دهد و برکت زندگیش باشد. 

یکی از مداحان خوب به من می گفت که اگر صله ای به من بدهند با آن گوشت و برنج می خرم که به تن بچه هایم گوشت شود. این حرف را حاج آقا کسری هم می گفتند. یعنی حضرت سیدالشهداء علیه السلام نمی تواند زندگی نوکرش را بگرداند که چشم ما به دست دیگران باشیم؟ همه عالم سر سفره سیدالشهدا (ع) و امام زمان (عج) روزی می خورند. در این معضل، هم آن کسی که این مبالغ را میدهد مقصر است و هم آن کسی که می گیرد.

 یک جوانی محرم سال پیش می آمد به جلسه ما و فقط به من نگاه می کرد، گاهی هم من لبخندی به او می زدم. ظواهرش هم اصلاً مثل عرف یک بچه هیاتی نبود. یک شب همین طور که نگاه می کرد با او سلام علیک کردم و باب رفاقت باز شد، بعد از مدتی که عیاق شدیم، متوجه شدم اهل نماز و روزه نیست و گفت پدرش اهل مشروب و این جور چیزهاست. پرسیدم چطور شد اهل هیات شدی؟ گفت یک شب در محرم با رفقا آمدیم سمت تجریش و بطور اتفاقی به هیئت امدیم. اما جاذبه امام حسین (ع) او را جذب کرد و کم کم همان لبخندها و سلام ها او را پابند کرد. ببینید با یک نگاه یا خنده یا یک سلام یک نسلی عوض میشود، بر عکسش هم هست، وقتی می گویند فلانی برای یک شب خواندن فلان قدر میگیرد، همه زده می شوند. خدا نکند با این کارمان باعث شویم کسی زده شود. اگر به جای شهره شدن نوکریمان چیز دیگری از ما شهره شود واویلاست.

 حاج منصور ارضی: حاج آقا در این دستگاه حرص و جوش پدرانه دارند، نسبت به همه هم این طورند. حاج آقا در نازی آباد در خانه کوچکی زندگی می کند، در صورتی که می تواند در بهترین خانه در بهترین نقطه بنشیند و بهترین ماشین را داشته باشد. ایشان همان طوری که بر اعمال واجب تکیه دارند، برای مستحبات هم ارزش قائل هستند. ایشان می توانند بهترین نمونه برای نوکرهای اهل بیت باشند.

 حاج محمود کریمی: ایشان پتانسیل خیلی بزرگی هستند که به نظرم ورودشان به این عرصه باعث شد که همه چیز عوض شود و سطح مداحی ارتقا پیدا کرد. خیلی در این فضا زحمت می کشند که این زحمت کشیدن می تواند برای ما الگو باشد.

 حاج محمدرضا طاهری: من افتاده تر و خاکی تر و مودب تر از ایشان تا به حال ندیدم، واقعا فوق العاده هستند. پیش ایشان که می نشینی اینقدر افتاده و متین و محجوب هستند که آدم بعضی اوقات شرمنده می شود. خدا پدر ایشان را هم رحمت کند. خدا اخوان شان را حفظ کند.

 حاج سعید حدادیان: بسیار مطلع هستند در حوزه ستایشگرای اهل بیت. خدا پدرشان را هم رحمت کند.

 حاج حسین سازور: حزب الله! چراغ موج همیشه روشن باشد. رفتار ایشان در مقابل حاج منصور برای من الگوست. رسم شاگردی و استادی را خوب به جا می آورند.

 حاج عبدالرضا هلالی: همیشه مثل برادر بزرگتر به من محبت داشته و بسیار به گردن من حق دارند. کنار ایشان دوران بسیار خوبی را در هیات الرضا تجربه کردم که هیچ وقت فراموش نخواهد شد. اگر امروز کمتر توفیق حضور در هیات الرضا را پیدا می‌کنم، دلیلش این است که مشغله های جلسه ریحانه النبی خیلی زیاد شده است. اگر قابل باشم همیشه آقا رضا را دعا می کنم تا سالیان سال توفیق نوکری در دستگاه سیدالشهدا را داشته باشد و بتواند برای ارباب نفس بزند. همیشه به من محبت داشتند و همیشه شرمنده محبت های شان هستم.

 حاج حسن خلج: ایشان در معرفت به سیدالشهدا علیه السلام خیلی بالا هستند. صحبت هایی که از آقای خلج در مورد نوکری و معرفت سیدالشهدا علیه السلام شنیدم و معرفت و شناخت ایشان از دستگاه امام حسین (ع) و نگاه ویژه ایشان به این دستگاه و نوکری سیدالشهدا کم نظیر است.

 سید مجید بنی فاطمه: خیلی با محبت هستند و صدایشان را خیلی دوست دارم. هر وقت دلم برای کربلا تنگ می شود نوای کربلا کربلایش را گوش می دهم.

 حاج علی قربانی: از ایشان نکته های فراوانی آموخته ام و از خدا می‌خواهم که همیشه سایه ایشان را بر سر ما نگه دارد.

 حاج ماشاءالله عابدی: ایشان اسوه ادب و پیر عشق هستند. خدا کند ما یک  قدم از قدمهایی که این عزیزان برداشتند را  برداریم.

 ما یک گنجینه بزرگی داریم، آن هم شهدای ما هستند . دامن شهدا را نباید رها کنیم . دایی من، شهید محمدمجید عسگریان در امامزاده علی اکبر(ع) چیذر دفن هستند. رفقای نزدیکم میدانند، گاهی که نوحه جدید می سازم، اول میروم سر قبر ایشان آن را می خوانم و اثر عجیبی دارد. این نوحه شهدا رفتند سوی ثارالله(ع) هم به همین صورت بود.

 گنجینه دیگری هم داریم که باید قدرشان را دانست و آن هم پیرغلامان اهل بیت هستند. باید مقابل این بزرگان زانو زد و از محضرشان آموخت. افرادی مانند استاد سادات شیرازی، حاج ذبیح سلطانی، حاج سید محمد موسوی، حاج فیروز زیرک کار، حاج اصغر زنجانی، حاج رسول فیضی، حاج علی انسانی، حاج ماشاءالله عابدی، حاج غلامعلی سماواتی، حاج منصور ارضی، حاج احد خجسته و خیلی های دیگر. ما جوان‌ها وظیفه داریم که قدر این بزرگان را بدانیم، در مقابلشان زانوی ادب بزنیم و از نفسشان بهره ببریم. 

  این شعر هم خوب است بخوانم؛