عقیق: درباره عظمت زیارت کربلا در روایتی از امام صادق(ع) آمده است که :
اگر زائر حسین(ع) بداند که با زیارت عارفانه و خالصانه و هدفدار
حسین(ع) چه نسیم شادمانى بر قلب هاى مصفاى پیامبر و على و فاطمه و
حسن و امام نور(ع) و شهیدان خاندان پیامبر مى وزد و چه ثمره
پرارزشى از دعاى آنان به او باز مى گردد و چه پاداش پرارزش در دنیا و آخرت
براى او خواهد بود، دوست مى داشت که نه تنها حسین را زیارت کند، بلکه همیشه
کنار قبر شریف او براى زیارت منزل گزیند. (1)
در مورد آثار زیارت
اباعبدالله الحسین (ع) از امام صادق(ع) روایت شده است که : اگر
زایر حسین علیه السلام ، در راه زیارت او کشته شود با نخستین قطره خون ،
همه گناهانش مورد بخشایش قرار مى گیرد و سرشت ملکوتى او بسان سرشت پیامبران
به گونه اى شست و شو داده مى شود که از سرشت حیوانى کافران و فاسقان ، پاک
و پاکیزه و خالص مى گردد؛همینگونه قلب او شست و شو داده مى شود و هر
ناخالص از آن زدوده و لبریز از ایمان مى گردد. و در حالى خدا را ملاقات مى
کند که از همه ناخالصى ها خالص است و شفاعت خاندان و هزاران نفر از
برادران دینى اش بدو ارزانى شده است . فرشتگان به همراه جبرییل و فرشته مرگ
، نماز او را مى خوانند و کفن و حنوط او از بهشت هدیه مى گردد. و آرامگاهش
بر او گسترده و نورباران مى گردد.
درى از درهاى بهشت به رویش گشوده مى
شود و فرشتگان از بهشت بر او هدیه مى آورند و پس از هیجده روز، به ملکوت پر
مى کشد و تا آستانه رستاخیز با دوستان خدا هیجان در آنجا خواهد بود.
پس
از آغاز برپایى رستاخیز، او نیز سر از خاک بر مى دارد و بار دیگر با
پیامبر و على و امامان نور علیه السلام مصافحه مى کند، آنان بشارت کامیابى
نجات بدو مى دهند و او را به همراه خود مى بردند تا از حوض کوثر مى نوشد و
هر که را دوست دارد مى نوشاند. (2)
امام حسن عسکری (ع) هم زائران کربلا
را مورد تکریم قرار داده و به پیشواز آنها رفتند. روایت شده که روزی دو نفر
از محّبان، یکی از زیارت خراسان و دیگری از زیارت کربلا به شهر سرمن رای
(سامرّا) وارد می شدند پس احوالات را به خدمت امام حسن عسگری(ع)
معروض داشتند آن حضرت، آن دو را پیشواز کردند، امّا در وقت مراجعت آن حضرت
پیاده تشریف می آوردند، یکی از اصحاب عرض کرد:
یابن رسول اللّه اسب
سواری موجود است چرا سوار نمی شوید، فرمودند: به خود گوارا نمی بینم که
دوستان و محبّان ما پیاده باشند و من سوار شوم، پس با همان حال با آن دو
نفر به خانه ایشان تشریف آوردند.
آن حضرت به ایشان نظر مبارک می کرد و می گریست به حدّی که عرض کردند: یابن رسول اللّه سبب گریه شما چیست؟
فرمودند:
سبب گریه من این دو نفر زائر هستند، وقتی به زائر خراسان نظر می کنم جدّم
امام رضا(ع) به خاطرم می آید که در ولایت غریب، بی کس و تنها به
او زهر دادند و جگر مبارکش را پاره پاره نمودند و احدی نبود تا او را یاری و
دلداری نماید.
و وقتی به این زائر می نگرم به خاطرم می رسد که جدّم
سیّدالشهداء(ع) که در روز عاشورا با لب تشنه و جگر سوخته و بی کس و تنها در
میان اهل ظلم و جفا با بدن پاره پاره بر روی خاک و ریگهای کربلا افتاده
بود و درمیان اهل ظلم کسی نبود که یاری اش کند پس هر کس که یاری و اعانت
زوّار ما را کند گویا ما را اعانت و یاری کرده است. (3)
پی نوشت ها :
1_( بحارالانوار، ج 101. ص 14 و 15)
2_( بحارالانوار، ج 101، ص 78)
3_(کتاب مفتاح الجنّه)
منبع:قدس آنلاین
211008