آیت الله جاودان با اشاره به روایتی از ائمه معصومین(ع) پیرامون موضوع انتخاب امام حقیقی برای دستیابی به سعادت ابدی، عنوان کرد: روزی ابا خالد از امام باقر(ع) سوال کرد منظور خداوند از آیه ای که می فرماید: "به خداوند، رسولش و نوری که نازل کرده ایم ایمان بیاورید چیست؟"
امام باقر(ع) فرمودند: به خدا قسم منظور از نور، ما ائمه اطهار(ع) و چهارده معصوم هستیم.ای ابا خالد، نور خداوند متعال در قلب مومنین همچون نور خورشید، آسمان را به پهنای میلیاردها روشن می کند و نور امام در قلب مومن از خورشید نورانی تر بوده و هیچگاه در آن خاموشی راه ندارد.

دل مومن نور مبهمی است که با آب حکمت الهی زراعت می شود

آیت الله جاودان با اشاره به نقش انوار الهی در قلوب مومنان تصریح کرد: نتیجه بهره مندی از نور الهی، انتخاب راه و حرکت به سوی پروردگار عالم است کسی که خورشید همراهش باشد امکان ندارد ذره ای گمراه شود و به بیراهه برود؛ دل مومن نور مبهمی است که اگر با آب حکمت الهی زراعت شود یقینا به مقصد می رسد.
وی افزود: اگر انسان همراهش نور باشد راه و مقصد را به خوبی تشخیص می دهد که در این میان وظیفه ی امام امت تابیدن نور الهی بر قلوب مومنان است.
آیت الله جاودان عنوان کرد: نور همه اش فهم است و اگر خداوند روزی این نور را از انسان بپوشاند هیچ بنده ای انسان را دوست نمی دارد اما پذیرفتن ولایت الهی و وجود مثقالی از دوستی اهل بیت(ع) در وجود آدمی، انسان را محب قلوب قرار داده و موم می کند.

اطاعت از امام در سایه تطهیر قلب

آیت الله جاودان با اشاره به مقدمات ایجاد حس اطاعت از امامان و ائمه معصومین(ع) گفت: بندگی تنها در مقابل خداوند اتلاق می شود یعنی هیچ کس در مقابل غیر خدا حتی امام حسین(ع) حق ندارد به خاک بیافتد؛ سجده و رکوع جز برای خداوند جایز نیست اما مقام دیگری از عبودیت به نام اطاعت وجود دارد که انسان باید مطیع فرمان ولی امر الهی باشد و این اطاعت جز با تطهیر قلب حاصل نمی شود.

اشک بر حسین(ع) کار سخت تطهیر قلب را آسان می کند

آیت الله جاودان با بیان این مطلب که تزکیه نفس کار پر زحمتی است، عنوان کرد: پاک شدن قلب انسان کاری سخت است، برخی افراد با 40 سال و برخی با 5 سال زحمت به درجه تطهیر قلب می رسند.
وی افزود: گریه بر مصیبت اباعبدالله الحسین(ع) سریع ترین و راحتترین راه برای تطهیر قلب است و زمانی که قلب انسان پاک شود محبت اهل بیت(ع) که نجات بخش انسان ها است بر دل آدمی جاری می شود. محبتی که مثقالی از آن در دل یاران امام حسین(ع) قرار داشت و آنها برای نخوردن تیر به امام در هنگام نماز خواندن صورت و سینه ی خود را در مقابل تیرهای دشمنان قرار می دادند.