عقیق: گریه و جزع امام حسین(ع) برای فرزندان و عزیزانش برای چه بود؟ چرا أمّ وهب
با این‌‌که زنی ساده بود با سر پسر خود آن برخورد را کرد، ولی امام حسین(ع)
برای فرزندان خود این همه بی‌‌تابی می‌‌کرد؛
آیا «العیاذ بالله» مگر مقام و منزلت أمّ وهب بیشتر از امام حسین(ع) بود که
توانست عاطفه مادری خود را کنترل کند و برای پسرش جزع و بی‌‌تابی نکند! در
حالی‌که امّ وهب می‌‌دانست که پسرش را در راه خدا هدیه کرده و ناراحتی
نمی‌‌خواهد.
پاسخ اجمالی:
به طور طبیعى هر انسانى
در غم فراق عزیزانش اندوهگین شده و اشک می‌ریزد، حتی در روایات نقل شده
است که بزرگ‌ترین شخصیت عالم، حضرت محمد(ص) در مرگ فرزندش «ابراهیم» گریه
کرد. بنابر این، گریه کردن امام حسین(ع) در شهادت فرزندان و یاران خود،
نشأت گرفته از طبیعت لطیف و انسانی آن حضرت و پیروی از سیره رسول خدا(ص)
است، که منافاتی با مقام عصمت و صبر و شجاعت ندارد. از طرفی نسبت به
مادر وهب نیز دلیلی بر گریه نکردن و به سوگ ننشستن در شهادت فرزندش نداریم؛
و آنچه در کتاب‌های تاریخی و روایی آمده، در مقام بیان استقامت و شجاعت
این فرزند و مادر بوده‌اند نه در مقام بیان سوگواری او برای فرزندش. چه بسا
ممکن است گریه هم نموده باشد، اما نه در مقابل دشمن، همان‌گونه که امام
حسین(ع) نیز در مقابل دشمن، اظهار عجز و جزع در مرگ عزیزانش نکردند.