اولاً: ما باید ملاحظه کنیم که وظیفه ما در این عصر و زمان غیبت چیست و برای رسیدن به کمالی که هدف خلقت ما قرار گرفته چه باید بکنیم؟ وظیفه ما جز عمل به دستورات و وظایفی که از ناحیه امام معصوم(ع) به ما ابلاغ شده و رسیده چیز دیگری نیست . اگر چه مجرد ملاقات حضوری خود نیز شرفی خاص است.
ثانیاً: منشامحرومیت از ملاقات حضرت(ع) و غیبت ایشان خود ما بوده ایم و خود ما نیز می توانیم با برداشتن موانع ظهور در رفع این محرومیت ها سهیم باشیم.
ثالثاً: برای هر امتی در هر عصر و زمانی یک نوع امتحان است و مسأله غیبت امام زمان(ع) در این دوره برای هر جامعه شیعی یک نوع امتحان بزرگ محسوب می شود.
رابعاً: کسی نگفته ما نمی توانیم خدمت آقا امام زمان(ع) مشرف شویم. این امر برای هر کس مقدور است ولی مقداری سخنیت لازم دارد. باید غبار و زنگار را از چشم و دل زدود تا قابلیت لقای حضرت را پیدا کرد. و به طور کلی احتیاج به دویدن نیست بلکه اگر خود را اصلاح کنیم آن حضرت خود به دیدارمان خواهد آمد.