معنویت در واقع  بخشی از انسانیت انسان است و منابع دینی، مهمترین و کامل‌ترین مسیر سعادت و خوشبختی را به انسان نشان می‌دهد.

امام صادق(ع) طی روایتی چهار راه حل برای رهایی از مشکلات و پناه بردن به ذات الهی را به بندگان آموزش داده اند :

َ عَنِ الصَّادِقِ ع قَالَ عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً.  فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ. وَ عَسَى مُوجِبَه.

 حضرت امام صادق(ع) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز می ‏ترسد، چرا به چهار چيز پناه نمى ‏برد:

1-تعجب مى‏ كنم از كسى كه از دشمن مى‏ ترسد، چرا به ذكر: حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ يعنى: خدا ما را بس است و او بهترين پشتيبان است. پناه نمى‏ برد، زيرا من شنيدم كه خداى بلند مرتبه مى‏ فرمايد: «آنان با نعمت و بخشش الهى بازگشتند در حالى كه هيچ بدى به آنان نرسيد».

2-تعجب مى‏ كنم از كسى كه گرفتار است، چگونه به ذكر: لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ يعنى: خدايى جز تو نيست، تو منزهى و من از ستمگارانم. پناه نمى‏برد، زيرا من شنيدم كه خداى بلند مرتبه پس از اين ذكر مى‏ فرمايد: «ما او را اجابت كرديم، و او را از اندوه رهانيديم، و مؤمنان را نيز مى‏ رهانيم.

3- تعجب مى‏ كنم از كسى كه حيله به او زده شده است، چگونه به اين دعا پناه  نمى‏ برد: «وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ، يعنى كار خود را به خداوند واگذار مى‏ كنم كه او آگاه به بندگان است، زيرا من شنيدم كه خداوند در باره گوينده اين ذكر مى‏ فرمايد: «خداوند او را از نيرنگ‌هاى زشت آنان حفظ نمود».

4- در تعجبم از كسى كه دنيا و زينت‏هاى آن را مى‏ خواهد، چگونه به اين ذكر پناه نمی برد: ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ، يعنى تنها آن چه را خدا بخواهد انجام مى‏ شود، هيچ نيرويى جز از طرف خداوند نيست، زيرا من شنيدم خداوند بلند مرتبه درباره گوينده آن مى‏ فرمايد: «اگر معتقد هستى كه من كمتر از تو مال و فرزند دارم، پس اميدوارم پروردگارم بهتر از ثروت تو به من دهد». كلمه «عسى» در اين آيه شريفه به معنى اميدوارى است.