وی اظهار داشت: یکی از تفریحات مؤمنین نشست و برخاست با اهل ذکر است. احساس کراهت داشتن از کسانی که اعراض از ذکر خدا دارند نیز خودش لطف بزرگی است که از جانب خداوند نصیب انسان می شود البته این به معنای غرور داشتن و نداشتن تواضع نیست.

این استاد اخلاق ادامه داد: برای این که بتوانیم اهل ذکر و یاد خداوند باشیم باید بیشتر با اهل ذکر همنشینی کنیم. حواریین از عیسی بن مریم پرسیدند با چه کسی باید نشست داشته باشیم حضرت عیسی فرمودند با کسی که نگاه کردن به او انسان را به یاد خدا می اندازد.

حجت الاسلام و المسلمین پناهیان تصریح کرد: بعضی افراد اگر جایی باشند که ذکر خداوند در آن جا وجود دارد مشمئز می شوند. این افراد باید بدانند که دلشان بیمار است و باید در پی درمان باشند. در زمان پیغمبر عده ای از مسلمانان از نشستن در کنار امام علی(ع) ناراحت می شدند تا جایی که یک بار رسول اکرم (ص) گریه شان گرفت و ناراحت شدند و گفتند جلوی چشم من با علی بن ابی طالب این گونه رفتار می کنند. آن ها از ذکر خداوند که با وجود امیرالمؤمنین زنده می شد ناراحت می شدند.

وی با بیان این مطلب که بعضی جوانان هم دوست دارند ذاکر خدا باشند و هم دوست دارند همه آنها را تحویل بگیرند اظهار داشت: بعضی افراد در وسط ایستاده اند این افراد باید دل را یک دل کرده و جهت قلب خود را یک طرفه کنند. یکی از آیه های زیبای قرآن نیز این موضوع را یاد آور می شود که خدا در یک سینه دو دل را قرار نداده است. باید بدانیم که مسلما ذکر و یادآوری خدا باعث می شود عده ای از اهل دنیا با انسان فاصله بگیرند.

این استاد حوزه گفت: یکی از همنشینی های که امروز بسیار باب شده است تلویزیون است و گاهی این همنشینی متأسفانه همنشینی با برنامه های آن سوی مرزهاست. البته هنوز خوشبختانه بسیاری از جوانان هستند که برای دیدن این برنامه ها رغبتی نشان نمی دهند و از دیدن چنین صحنه هایی کراهت دارند.

وی با اشاره به این موضوع که کسی که در طول روز عمیقا به ذکر دنیا پرداخته کمتر می تواند در نمازش توجه داشته باشد گفت: یکی از علائم بلوغ روح و صفای باطن این است که کسی برایش مهم باشد که بتواند در نمازش حضور قلب داشته باشد. این نشان می دهد که خدا یک چیزهای زیبا را به او چشانده است و برای همین او دوست دارد تا بیشتر بچشد. توجه داشتن در نماز قله ای است که انسان برای رسیدن به این قله باید به آن توجه کرد.

وی در پایان تأکید کرد: گاهی اوقات انسان از گرفتاری ها آن قدر خسته می شود که نعمت های دیگر زندگی اش را از یاد می برد. انسان می تواند با استغفار وضع زندگی اش را بهتر کند. پذیرش بعضی از سختی ها به شکل انتخابی مانند خدمت به خلق خدا از جمله اهدای خون و فداکاری کردن برای خدا می تواند مشکلات را کم کند. اما نباید امید را در هر حال از دست داد. زیرا امید موضوعی واقعی است و خدا به آن امر کرده است.

منبع:مهر

211008