عقیق:دین مبین اسلام و پیشوایان دینی همگی ما را از این کار مذموم پرهیز داده‌اند.

چنانچه رسول خدا(ص) می‏‌فرمایند: »«هر دو مسلمانی که از یکدیگر قهر کنند و سه روز بر آن حال بمانند و با هم آشتی نکنند از اسلام بیرون روند و میان آنها پیوند و دوستی دینی نخواهد بود. پس هر کدام که به(اصلاح رابطه و) سخن گفتن پیشی گیرد او در روز حساب زودتر به بهشت می‏‌رود».(1)

امام صادق(ع) نیز درباره این که چرا هم قهرکننده و هم کسی که با او قهر شده، هر دو مستحق عذابند؟ فرمودند:«هیچ گاه دو مرد با حالت قهر از یکدیگر جدا نشوند، مگر این که یکی از آن دو سزاوار بیزاری (خدا و رسولش از او) و لعنت باشد و چه بسا که هر دوی آنها سزاوار این امر باشند. شخص عرض کرد: خدا مرا فدایتان گردانت، ظالم، درست (مستحق این کیفر هست) امّا مظلوم چرا؟.»

«حضرت فرمود: برای آن که برادرش را به آشتی با خود دعوت نمی‏‌کند و از سخن او چشم نمی‏‌پوشد. شنیدم پدرم می‏‌فرمود: هرگاه دو نفر با هم ستیزه کردند و یکی از آن دو بر دیگری چیره آمد، باید آن که در حقّ او ستم شده نزد آن دیگری برود و به او بگوید: ای برادر، ستمکار (و مقصّر) من هستم، تا قهر و جدایی میان او و رفیقش برطرف شود؛ زیرا خداوند تبارک و تعالی داوری عادل است و حقّ ستمدیده را از ستمگر می‏‌ستاند».(2)

همچنین پیامبر خدا(ص) در حدیثی «قهر کردن مسلمان با برادرش را مانند ریختن خون او دانسته‌اند.»(3)

پی نوشت ها:

1_(کافی، ج 2، ص 345 - وسائل‏‌الشیعه، ج 8، ص 585)

2_(الکافی: 2 / 344 / 1 منتخب میزان الحکمة: 580)

3_(کنزالعمّال: 24789 منتخب میزان الحکمة: 580)

منبع:ایسنا

211008