حاج سعید حدادایان در دوران دفاع مقدس از رزمندگان گردان مقداد لشگر محمدرسول الله(ص) تهران بود. فیلم زیر یکی از مداحی های پرشور این مداح اهلبیت در شب اعزام نیروها از پادگان دوکوهه است.

در حالی که من معتقدم این مداحان اخلاص‌شان از تو بهتر است. تو فن مداحی را خوب می‌دانی. ولی این افراد بیشتر از تو به شهادت نزدیک هستند.   یک روز بعد، یکی از همین مداح‌ها شهید شد چند نفر از آن مداح‌ها نیز چند وقت بعد به شهادت رسیدند.

حجت الاسلام پناهیان که این روزها از منبری های پرمخاطب کشور است  در سال های دفاع مقدس به عنوان طلبه ای جوان از طریق گردان حبیب ابن مظاهر لشگر 27 محمد رسول الله به جبهه اعزام شده بود و در عملیات کربلای 5 مجروح شد.

وی درگفت و گویی درباره حال و هوای آن روزها گفته :

 بنده به عنوان روحانی با یکی از گردان‌های لشگر 27، اعزام شده بودم. مضمون آن حرف هایی را که در آنجا به یک خبرنگار گفتم هنوز به یاد دارم  که ما طلبه‌ها دو مأموریت داریم: یکی اینکه برویم در جبهه‌ها و از خدا و پیغمبر و معاد با رزمنده‌ها بگوییم و دیگر اینکه بیائیم پشت جبهه و از رزمنده‌ها و آنچه در دفاع مقدس جاری است با مردم حرف بزنیم.
یعنی در آن زمان هم یک رزمندی ساده، می‌توانست تفاوت فضای دفاع مقدس با فضای عادی زندگی در شهر را حس کند. همان زمان هم یک رزمندی کوچک می‌توانست به سادگی احساس کند که انتقال فرهنگ دفاع مقدس به جامعه، یک کار با ارزش است.  مثل ارزش انتقال معارف آسمانی دین به بهترین انسان‌ها یعنی رزمندگان. معلوم است الان که با دفاع مقدس و فضای دفاع مقدس فاصله گرفته‌ایم، این ضرورت به شدت افزایش پیدا کرده است. چون در آن زمان به هر حال، حال و هوای دفاع مقدس به راحتی و به صورت طبیعی به پشت جبهه‌ها انتقال می‌یافت و شاید برای این انتقال ضرورت چندانی حس نمی‌شد. اما اگر کسی در همان زمان این ضرورت را قائل بوده در این زمان بیشتر آن را احساس می‌کند.