حاج منصور ارضی از شهید غلامعلی رجبی می گوید :

آشنایی با اولیاء خدا توفیقی است که از طرف حضرتش ممکن است برای هر کس مقدر شود،لذا اهل بیت(علیهم السلام) همانطور که ما را در محافل خود راه داده اند با دوستان خود نیز آشنا کرده اند.یکی از آن هایی که ما توفیق مجالست و مؤانست با آن بزرگوار را داشتیم شهید غلامعلی جندقی معروف به رجبی بود.

یادم هست در سال ۱۳۵۵به همراه مرحوم چمنی به مشهد الرضا مشرف شده بودیم که در آن سفر ایشان تا صبح در حرم می خواند و ما هم گریه می کردیم.در همان سفر به من فرمودند:هیئتی هست به نام حسین مظلوم یا دیوانگان حسینی که خیلی از گریه کن های امام حسین۰علیه السلام)در آنجا جمعند و در یکی از حسینیه های مشهد جا گرفته اندبرویم و استفاده کنیم و واقعاً قبل از انقلاب کمتر هیئتی به این شور و ناله و نوا پیدا می شد.

آن موقع شعری در مورد حضرت زینب(علیها سلام)که از سروده های استاد عزیزم حاج آقا آرام بود حفظ کرده بودم وقتی به هیئت دیوانگان حسینی رفتیم آن را خواندم و مجلس عجیبی هم شد،از جمله کسانی که در آنجا بود شهید غلامعلی بود که در آن موقع سنی هم نداشت. حال بکاء ایشان و اطرافیانشان سبب اشنایی ما شد و تا سال ۱۳۶۷ که به مشهد الرضا مشرف می شدیم از ایشان فیض می بردیم که بعد از آن رفتند و به شهادت رسیدند.

خیلی ها در مورد شعر صحبت کرده اند اما به نظر بنده شاعری که برای اهل بیت شعر می سراید خود باید جزیی از آن شعری که سروده است باشد.یعنی به آن چه نوشته رسیده و اهل آن باشد و ما می بینیم که غلامعلی به آن رسیده و اهل آن بود.او در انتقال حال واقعا استاد بود و بدون اشک و سوز و آه هرگز نمی خواند و شعر هم نمی گفت.

«این برای شعرا بسیار مهم است که بسوزند و بگریند و بسرایند.»

غلامعلی اگر می گفت قربون کبوترای حرمت منظورش فقط این نبود که فدای کبوتر های ظاهری حرم بشود بلکه او فدایی تمام کسانی بود که به سوی امام رضا پرواز می کردند حالا یا به واسطه تقوی،زیارت و یا حتی با شهادت.لذا او فدایی نوکران اهل بیت بود تا اینکه فدایی خدا شد.حرکات و سکنات غلامعلی دم از حسین می زد و فقط این نبود که با زبان مردم را جذب این دستگاه کند یعنی هیچ گاه لباس نوکری را از تن بیرون نمی آرود.وقت گریه اشک می ریخت.وقت خواندن می خواند و هیچ ابایی از ظرف شستن و دیگر کارهایی که باید در هیئت انجام شود نداشت.

مداحی کمیاب از این شهید

شهید غلامعلی رجبی که خلوص و دلدادگی اش به اهل بیت علیهم السلام زبانزد رزمندگان سالهای مقاومت و پس از آن بوده و هست، اشعار و نغمه هایی را به عشق خاندان اهل بیت عصمت و طهارت زمزمه می کرده است. به عنوان مثال شعر معروف قربون کبوترای حرمت را این شاعر دلسوخته سروده است.

یکی از فایل های صوتی کمتر شنیده شده از این شهید گرانقدر در ادامه می آید.

ای از همه لب تشنه تر

آهسته تر آهسته تر...

وصیت نامه مداح شهید غلامعلی رجبی

بسم الله الرحمن الرحیم

  که من به جرم محبّت قتیل خنجر یارم      بخون خویش نویسم به روی سنگ مزارم     

  ربَّنا فاغفرلنا ذُنوبَنا و کفِّر عنّا سیّئاتنا وتَوَفَّنا مَعَ الابرار       ربَّنا اِ نَّنا سَمعنا مُنادیاً  یُنادی للایمان اَن آمنوا بربِّکُم فامنّا

  تَجدهُ عوناً لَکَ فی النَوائِب      ناد علیّاً مَظهر العجائب         

 بِولایتکَ یا علیٌّ یا علیٌّ یا علیٌّ       کُلُ هَمٍّ وغَمٍّ سَیَنجلی

اینجانب غلامعلی جندقی وصیت می کنم که همه آشنایان، دوستان، پدر و مادر، برادرانم و خواهرانم همگی را شفاعت خواهم کرد. مرا در هیئت فراموش نکنید.

در مجلس ختم وغیره، فقط و فقط روضه حضرت اباعبدالله (ع) خوانده شود.

روضه برای امام حسین (ع) عمری است مورد علاقه و عشق من بوده و من با روضه و محبت اهل بیت و مجالس و هیئت ها مأنوس بوده ام و اگر به من اجازه داده شود به دنیا رجوع کنم و با روحم به شما سر بزنم فقط دوست دارم در هیأت ها و روضه ها شرکت کنم . مرا فراموش نکنید مخصوصاً محرم، شب ها و صبح ها  از اربابم می خواهم اجازه دهد من به هیأت بیایم و شما را هم سفارش می کنم  به عزاداریها که بلا را دفع می کند و اشک بر حسین (ع) کلید پیروزی است.

دفاتر شعرم وکتابهای روضه و شعرم مال غلامرضا برادرم که در هیأت بخواند. التماس دعا دارم.

 براداران عزیزم مخصوصاً غلامرضا، شما را به خدا در هیئت یاد من باشید و من قول شفاعت به شما می دهم و در خاتمه از دوستان و آشنایان همگی خداحافظی نموده و حلالیت می طلبم و بهترین هدیه برای من اشک چشم برای حسین (ع) است، اگر گاهی در هیئت ها یک قطره از اشک برای اربابم را به من هدیه کنید از همه چیز برایم بالاتر است، آنقدر که این یک قطره را  به تمام بهشت نمی فروشم.

به امید دیدار شما در قیامت

غلامعلی جندقی رجبی

اندیشمک4/5/1367