در منطقه جاسب نزدیک قم گروهى از کشاورزان در زمان گذشته با شتر و قاطر به زیارت حضرت ثامن الحجج علیه السّلام مشرف مى شوند و هنگام مراجعت و وارد شدن در محدوده جاسب پیرمردى از اهل محلّ را مى بینند که در گرماى روز کوله بارى از علف به دوش کشیده و با مشقّت بسیار به خانه مى رود، مسافرین مشهد مقدّس که او را مى بینند زبان به شماتت و سرزنش مى گشایند که: پیرمرد، زحمت دنیا را ول کن نیستى، آخر بیا تو هم لااقل یک بار به مشهد مقدّس سفر کن. و این سخن را تکرار و او را بسیار توبیخ مى کنند. پیرمرد خسته و پاک دل زبان مى گشاید و مى گوید:
شما که به زیارت آقا رفتید و به آقا سلام دادید، جواب گرفتید یا نه؟ مى گویند: پیرمرد، این چه حرفى است که مى زنى مگر آقا زنده است سلام ما را جواب بدهد؟!
پیرمرد مى گوید: عزیزان، امام که زنده و مرده ندارد، ما را مى بیند و سخنان ما را مى شنود، زیارت که یک طرفه نمى شود.
آنان مى گویند: آیا تو این عُرضه را دارى؟ وى مى گوید: آرى، و از همان جا رو به سمت مشهد مقدّس مى کند و مى گوید: ((أَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا امام هشتم)) و همه با کمال صراحت مى شنوند که به آن پیرمرد به نام خطاب مى شود که: عَلَیْکُمُ السَّلام آقاى فلانى))
و بدین ترتیب زائرین همگى خجالت کشیده و پشیمان مى شوند که چرا سبب دلشکستگى این مرد نورانى شدند.))
منبع: پایگاه اطلاع رسانی آیت الله بهجت(ره)
کدخبرنگار:212111