عقیق:حضرت عبدالعظيم به نقل از حضرت‏ جواد علیه السّلام که از اجداد خود از اميرمؤمنان عليهم السّلام فرمودند: شما نمي توانيد با مال و ثروت خود به مردم توسعه بدهيد پس با چهره باز و خوش برخوردى به آنها آسايش بدهيد كه از رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله شنيدم كه مي فرمود: اگر شما نمي توانيد به مردم با اموال خود آسايش و راحتى بدهيد، پس با اخلاق خوب به آنها آسايش و راحتى بدهيد.

امام جواد(ع) با وجود کوتاهی دوران حیات و امامت، شاگردان بزرگی را تربیت می کنند؛ امثال «حضرت عبدالعظیم حسنی»، «جناب علی بن مهزیار اهوازی»، «فضل بن شاذان نیشابوری»، «محمد بن سنان زاهری»، «ابونصر بزنطی کوفی» و «دعبل خزاعی» از شاگردان آن حضرت هستند که نزد ایشان، رشد علمی یافته و تربیت شدند و یا از آن حضرت(ع) حدیث نقل کردند. روایان احادیث جواد الائمه(ع) تنها محدثان شیعه نبودند؛ بلكه علماء و دانشمندان اهل تسنن نیز معارف و حقایقى از اسلام را از آن حضرت نقل كرده‏اند.

به عنوان نمونه «خطیب بغدادى‏» احادیثى با سند خود ازآن حضرت نقل كرده است. همچنین «حافظ عبدالعزیزبن اخضر جنابذى‏» در كتاب معالم العترة الطاهرة و مؤلفانى مانند «ابو بكر احمدبن ثابت»، «ابواسحاق ثعلبى» و «محمدبن مندة بن مهربذ» در كتب تاریخ و تفسیر خویش روایاتى از آن حضرت نقل كرده‏ اند.

مأمون خلیفه عباسی که از نفوذ حضرت(ع) در بین مردم هراس داشت سعی کرد حضرت را تحت مراقبت خاص خویش قرار دهد و یکی از حیله‌های وی برای اینکار ازدواج دخترش با امام بود. لذا دختر خویش «ام الفضل» را به ازدواج حضرت امام جواد(ع) درآورد تا مراقبی دائمی و از درون خانه، بر امام گمارده باشد.

امام جواد(ع) با اینکه از دسیسه های مأمون آگاه بود به وصلت با دختر وی رضایت داد. یکی از دلایل پذیرش این وصلت، حفظ شیعیان از دسیسه های کینه توزانه مأمون بود. امام جواد(ع) تا پایان خلافت مأمون در مدینه ساکن بود و پس از مرگ مأمون به دستور معتصم عباسی و در سال 220 هجری قمری، به همراه همسرش(ام الفضل) به بغداد رفت. ایشان در ماه ذی قعده همان سال مسموم و در آخر آن ماه به شهادت رسید.

منبع:شبستان