عقیق:حب و علاقه نسبت به برترین خلایق عالم و عمل بر اساس آیین و آداب ایشان، ضامن سعادتمان در هر دو عالم خواهد بود و همچنین بالاترین درجات بهشت را برای ما به ارمغان خواهد آورد چنان‌که امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود «إِنَّ أَهْلَ اَلْجَنَّةِ یَنْظُرُونَ إِلَى مَنَازِلِ شِیعَتِنَا کَمَا یَنْظُرُ اَلْإِنْسَانُ إِلَى اَلْکَوَاکِبِ؛ یعنی اهل بهشت وقتی به منازل شیعیان نگاه می‌کنند، مانند آن است که انسان به ستارگان می‌نگرد.»

گاهی اوقات در مشکلات و سختی‌های زندگی به نقطه‌ای می‌رسیم که از همه چیز نا امید شده و یاوری برای خود ‌نمی‌بینم، در چنین زمان‌هایی اهل‌بیت علیهم‌السلام می‌توانند بهترین یاوران و دوستان باشند همچنان که خداوند فرمود «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسیلَةَ» یعنی ای اهل ایمان تقوای الهی پیش گیرید و (برای سلوک) به سوی او وسیله بیابید» (مائده 35) طبق احادیث، وسائل خداوند، خاندان وحی هستند؛ چرا که این خاندان مطهر نزد خدای متعال از جایگاهی ویژه برخوردارند و مجرای محبت خداوند بر مؤمنان هستند؛ امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌فرماید «لَیَنفَعَنَّکَ حُبُّنا عِندَ ثَلاثٍ: عِندَ نُزولِ مَلَکِ المَوتِ، وعِندَ مَسأَلَتِکَ فی قَبرِکَ، وعِندَ مَوقِفِکَ بَینَ یَدَیِ اللّه‏؛ علاقه و محبّت به ما بى گمان در سه جا، تو را سود خواهد بخشید: هنگام فرود آمدن فرشته مرگ، هنگام سؤال قبر و آنگاه که در پیشگاه خداوند بایستى.» یک سؤال مهم، آیا فقط علاقه زبانی به اهل‌بیت این همه برکات به همراه دارد یا علاقه به اهل‌بیت علیهم السلام نیازمند نشانه‌هایی است؟ با نگاهی به روایات اهل‌بیت علیهم‌السلام، متوجه خواهیم شد که محب حقیقی نشانه‌هایی دارد که در اینجا به دو مورد آن اشاره خواهیم کرد.

تقوا، پل ارتباطی محکم برای رسیدن به خوشبختی

محبّ اهل‌بیت علیهم‌السلام علاوه بر عشق و علاقه زبانی و قلبی، باید در عمل هم شبیه آنان باشد. تقوا، بهترین یاور ما برای نزدیک شدنمان به ائمه اطهار علیهم السلام است چنان‌که امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود «مَن أحَبَّنا فَلیَعمَل بَعَمَلِنا وَ لیَستَعِن بِالوَرَعِ؛ هر که ما را دوست دارد، باید به کردار ما عمل کند و از پارسایى مدد گیرد.» بنابراین اگر می‌خواهیم قلب ما، جایگاهی برای عشق واقعی اهل‌بیت علیهم‎السلام باشد، باید به تقوا بلکه ورع رو بیاوریم و از گناه و آلودگی فاصله بگیریم، زیرا اینها بهترین راه برای ارتباطی مستحکم با خاندان عترت است.

مایه سربلندی و افتخار ائمه باشیم

متخلق شدن به اخلاق حسنه با انجام اعمال نیکویی مانند خوش‌رفتاری مطابق آیۀ شریفۀ «أَحْسِنْ‏ کَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَیْک‏؛ مهربان و نیکو برخورد باش، همچنان که خدا با تو مهربان است» یا خوش‌زبانی منطبق بر آیۀ «وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً؛ با مردم به نیکی سخن بگو»، انسان را به محبت عترت می‌رساند. همچنین حفظ زبان و دوری از اعمال ناپسندی مثل دروغ، تهمت و ظلم، سبب می‌شود ما در دل و عمل پیرو ائمه اطهار علیهم السلام شویم. بنابراین محبّ واقعی فردی است که مایه رضایت و خوشحالی اهل‌بیت علیهم‌السلام باشد همان‌گونه که امام صادق علیه‌السلام فرمود «کُونوا لَنا زَیْنا وَلا تَکونوا عَلَیْنا شَیْنا، قولوا لِلنّاسِ حُسْنا، واحْفَظوا ألْسِنَتَکُمْ وَکُفُّوها عَنِ الفُضولِ وقَبیحِ القَوْلِ؛ زینت ما باشید نه باعث ملامت و سرزنش ما، با مردم نیکو سخن بگویید، و زبانتان را حفظ کنید و آن را از زیاده روی و زشت‌گویی بازدارید.»

خداوند نیز در طول تاریخ برای درک حقیقی از ارزش‌هایی مثل حبِّ، افرادی را در مکتب وحی رشد داد تا با الگوگیری از ایشان، بتوانیم مسیر به‌سوی ارزش‌ها را طی کنیم؛ از جمله عالی‌ترین مصداقی که انسان مؤمن را به درک حقیقی از معنای حبّ به عترت می‌رساند، ماجرای کاروان حسینی و اصحاب الحسین علیهم‌السلام است. آن بزرگواران در پرتو تربیت‌های معلم عالم، یعنی امام حسین(ع) حُبّ را برای خود پایه‌ای مستحکم قرار دادند و به دنبال آن، به‌سوی مودّت و تبعیت و در مرحلۀ بعد به عالی‌ترین درجات قرب امام نائل شدند؛ در واقع آن بزرگواران محبت حقیقی خویش را با تبعیت محض از امام عصرشان به منصۀ ظهور رساندند و این فرمایش خداوند در قرآن را جامۀ عمل پوشاندند که فرمود «قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ‏ اللَّهَ فَاتَّبِعُونی‏ یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ... بگو اگر خدا را دوست دارید ، پس مرا تبعیت کنید تا خدا هم شما را دوست بدارد» پس محبت باید با عمل همراه باشد و بهترین عمل، تبعیت در تمام ابعاد وجودی از پیامبر (صلی‌الله علیه و آله) و خاندان بزرگوار ایشان و در زمان حال، تبعیت از امام عصر عج الله تعالی فرجه است.

^{حجت‌الاسلام سید محمدجواد سایبان، کارشناس تبلیغ سطح عالی حوزه علمیۀ قم}

منبع:تسنیم