عقیق:اگر جهان خالی از انسان بود، آن موقع چگونه لباس می‌پوشیدیم. آیا آن زمان هم مثل الان انقدر ظاهرمان را جدی می‌گرفتیم؟ طبیعتا پاسخ منفی است. خوش پوشی ما برای زندگی اجتماعی ماست. اما آیا می‌شود لباسی که آن را برای دیگران می‌پوشیم، برایمان به عملی صالح تبدیل شود؟ به عبارت بهتر آیا می‌شود یک عمل متظاهرانه را خالصانه انجام داد؟ حجت الاسلام و المسلمین علیرضا پناهیان کارشناس مذهبی و پژوهشگر دینی در کتاب «باران خوبی ها» به این پرسش پاسخ داده است. در ادامه بخش‌هایی از این کتاب را می‌خوانید.

سختی بحث لباس در این است که انسان معمولاً لباس را برای دیدن دیگران انتخاب می‌کند. اساساً انسان در تنهایی خیلی تقیدی به پوشیدن لباس زیبا ندارد. یعنی لباس یک رفتار متظاهرانه است و خیلی سخت است که انسان یک رفتار متظاهرانه را مخلصانه انجام دهد. اوج زیبایی کار مخلصانه اینجاست، اوج زیبایی کار مخلصانه در نماز شب خواندن و صدقه پنهانی نیست. اوج کار مخلصانه این است که انسان یک عمل متظاهرانه را مخلصانه انجام دهد.

برای تمرین اخلاص در پوشش می‌توانیم از امام (ره) الگو بگیریم. حضرت امام (ره) لباس‌های داخل خانه را که معمولاً کسی اتو نمی‌کند، ایشان اتو می‌کردند. اگر واقعاً می‌خواهیم به خاطر انسان بودن دیگران و احترام به انسان‌ها لباس خوب بپوشیم، برای انسان‌هایی که در خانه با ما زندگی می‌کنند، لباسمان را اتو کنیم و بپوشیم. این یک امتحان است. چرا همیشه می‌خواهیم از غریبه‌ها دلبری کنیم؟ این چشم‌های آشنایان است که همیشه ما را تحمل می‌کند، برای آن‌ها لباس خوب بپوشیم.

داشتن نیت مخلصانه در هنگام پوشیدن لباس آراسته، کار مشکلی است. نیت مخلصانه را باید با نیت احترام به انسانیت و شخصیت ایمانی و اجتماعی خودمان، احترام به چشم دیگران و اینکه تحمل ما برای دیگران سخت نباشد به دست بیاوریم. این‌ها انگیزه‌های قشنگی است که خدا به آن‌ها فرمان داده است.

منبع:باشگاه خبرنگاران