وی افزود: در زندگی به چیزهایی علاقه و از مسائلی تنفر داریم؛ این امری طبیعی است. قرآن می‌فرماید حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإیمانَ وَ زَیَّنَهُ فی قُلُوبِکُمْ وَ کَرَّهَ إِلَیْکُمُ الْکُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْیانَ؛ خدا ایمان را براى شما دوستداشتنى کرد و آن را در دل‌هاى شما بیاراست و کفر و پلیدکارى و سرکشى را در نظرتان ناخوشایند ساخت.» یعنی انسان‌های مؤمن نسبت به مسائل ارزشی و مثبت محبت دارند و نسبت به کفر و گناه و فسق، کراهت. در واقع نشانۀ قلب و روح سالم انسان، این است که نزد او ارزش‌ها محبوب و ضدارزش‌ها مغضوب باشد. اگر کسی صداقت و احترام به دیگران را دوست داشت، اگر کسی والدین، مؤمنان و همسایه‌گان خود را دوست داشت و اگر از خیانت، ناامنی و ظلم به دیگران تنفر داشت، این حب، حب منطقی است و روح چنین فردی سالم است.
این کارشناس مذهبی گفت: بر اساس قرآن، یک نوع قلب مریض و یک نوع قلب سلیم داریم. قلب سلیم ارزش‌ها را دوست و نسبت به ضد ارزش‌ها برائت دارد؛ «أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ رُحَماءُ بَیْنَهُم» نسبت به کفار غیض و شدت و نسبت به خودی‌ها رحم دارند. مثل فردی که اگر ذائقه‌اش سالم باشد، تلخی و شوری و شیرینی را احساس می‌کند؛ امام سجاد علیه‌السلام در مناجاتی فرمود إلهی أذِقْنی حَلاوَةَ عبادَتِک؛ یعنی خدایا حلاوت و شیرینی عبادتت را بر من بچشان. پس عبادت، شیرین و معصیت، تلخ است. اگر گناه برای کسی تلخ و عبادت شیرین شد، روح چنین فردی سالم است و برعکس آن، یعنی مریضیِ قلب.
رفیعی با اشاره به اینکه ما باید نسبت به ارزش‌ها حب و از ضد ارزش‌ها بغض داشته باشیم، گفت: خداوند در قرآن می‌فرماید شیطان به دنبال بغض، عداوت و کینه است، یعنی افرادی که کینه و حسادت و بغض دارند، پیرو شیطان‌اند «إِنَّما یُریدُ الشَّیْطانُ أَنْ یُوقِعَ بَیْنَکُمُ الْعَداوَةَ وَ الْبَغْضاءَ فِی الْخَمْرِ وَ الْمَیْسِر» یعنی شیطان مىخواهد با شراب و قمار، میانِ شما دشمنى و کینه ایجاد کند. یا در آیۀ دیگر می‌فرماید «وَ اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنْتُمْ أَعْداءً فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوانا؛ و نعمت خدا را بر خود یاد کنید: آنگاه که دشمنان [یکدیگر] بودید، پس میان دل‌هاى شما الفت انداخت، تا به لطف او برادران هم شدید.
این استاد حوزه علمیه دربارۀ تأثیرگذاری اخلاق پیامبر(ص) در گرایش مردم به دین مبین اسلام گفت: در مدینه سال‌ها بین اوس و خزرج درگیری بود، اما وقتی پیامبر صلی الله علیه و آله آمد، محبت و الفت آورد و دشمنی‌ها از میان رفت. بنابراین یکی از صفات مؤمن، الفت با مردم است. چرا که مؤمن تلخ و نچسب نیست؛ امام صادق (ع) فرمود «المُؤمِنونَ یَألَفونَ و یُؤلَفونَ؛ یعنی مؤمنان با یکدیگر اُنس مى‌گیرند و با آنان اُنس گرفته مى‌شود.
رفیعی با طرح این سؤال که چه‌کار کنیم محبوب شویم، گفت: محبوبیت میلی طبیعی است که همه به دنبال آنیم. یکی از راهکارهای کسب محبوبیت، خداباوری است. انسان‌های مؤمن و معتقد به خداوند، نزد افراد محبوبیت دارند. حضرت امام نزد مردم محبوب شد. به قدری محبوب شد که مردم حول او جمع شدند و دشمن را از خاک وطن بیرون کردند. عشق امام را چه کسی در دل‌های مجاهدان انداخت؟ باید گفت خداوند این محبت را ایجاد کرد. این نوع محبوبیت، خدادادی است. خداوند می‌فرماید «إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا؛ کسانى که ایمان آورده و اعمال صالح کردهاند، به زودى [خداى] رحمان براى آنان محبتى [در دلها] قرار مىدهد.» من این آیه را در مراسم شهید سلیمانی خواندم و گفتم رمز محبوبیت ایشان همین آیه است. فردی که خالص باشد، خداوند محبت او را در دلها می‌اندازد.
منبع:تسنیم