در این گفتگو دانشجو از حسن رحیم پور ازغدی، این سوال را پرسید؛
در باب قیاسی که حسن روحانی در مورد ۷ سال عقب‌نشینی بی‌حاصل و پیاپی خود در برابر آمریکا و خضوع بی‌حساب و بی‌پایان در برابر غرب و امتیازاتی که از جیب ملت بدون مابه‌ازائی داد و با دست خالی، خود و برجامش، نزدیک یک دهه از عمر جمهوری اسلامی را با وعده‌ی سراب، تلف و یک ملت را معطل کرد و این‌همه مشکلات آفرید و هم چرخ‌های اقتصاد کشور را متوقف کرد و هم حقوق هسته‌ای ملت را به باد داد و حال با تحریف تاریخ و برای توجیه خود، امام معصوم (ع) را متهم به سازش با ظلم می‌کند، چه پاسخی دارید؟
رحیم پور پاسخ داد: این تنها پرسش بی‌پاسخ این سال‌ها نیست. پرسش‌های بسیاری در این سال‌ها بیهوده به دنبال پاسخگو بوده است. اما در واقع، این وضعیت که امروز میبینیم، مزد ترس است. امروز همه جا و همه تیپ مردم، یک‌صدا شده‌اند که اعتماد به دشمن دین و دنیای مردم، عین نفسانیت و خلاف عقلانیت بود. شاید تنها دستاورد مفید اما ناخواسته تجربه شکست خورده دیپلماسی این شیخ، همین باشد که برای تاریخ ایران می‌ماند. اما وقتی نوبت به غارت دین مردم هم برسد، سکوت، حرام‌تر می‌شود. آن‌که مذهب را فدای خود و دین را ابزار استفاده سیاسی کند از وجناتش پیداست که از روحانیت، تنها لباسش را دارد. حال آن‌که پیش از این، روحانیت، به سوادش و به معنویت و روحانیتش بود. هر که به نام، روحانی است لزوما به صفت، روحانی نیست. شما درست می‌گویید. با وعده‌ی سراب، اقتصاد کشور را به اینجا رساندند. پیش‌تر، معیشت و دنیای مردم را برجامی کردند، حال نوبت به برجامی کردن دین مردم رسیده است. اکنون لحظه‌ای بود که باید کمترین شجاعت مسئولیت‌پذیری را داشته باشند و دیگر حریم پاک اهل بیت (ع) را به وهم و ترس خود نیالایند. اما این نخستین بار نیست که به امام حسن مجتبی (ع) ستم می‌رود. نسبت سازش را اولین بار معاویه به ایشان بست تا خوارج و افراطیون را بر ایشان بشوراند. مظلوم بزرگ همه دوران‌ها، حسن بن علی (ع) است. شیعه حسن (ع) آن است که عاقبت چون امام حسن (ع)، به دست دشمن، به شهادت رسد و خون بالا بیاورد. تعجبی نیست اگر غرب‌باوران در وقت پاسخگویی، دین و دنیای مردم را قربانی کنند. من امثال قاسم سلیمانی را واجد روحانیت و اهل معنا می‌دانم و امثال حسن روحانی را فاقد آن.
مردم دارند تاوان توهم و وعده‌های چند سیاستمدار با ضریب هوشی پایین را می‌دهند که معلوم شد نه تنها مفهوم عزت و اقتدار ملی را نمی‌دانند بلکه سیاست بین‌الملل هم نمی‌دانند. پایان معامله با شیطان و اعتماد به وعده‌های او، به تعبیر قرآن، فحشای سیاسی و... می‌شود. «الشیطان یعدکم الفقر و یامرکم بالفحشا»، شیطان با ارعاب و تهدید و سپس وعده اقتصادی، ضعیفان را وادار به فحشا می‌کند. وضع مردم، در اقتصاد برجامی بد است. اما خوب شد که همه، همه ماجرا را با چشم خود دیدند. در پایان ۸ سال مدیریت آرمان ستیزان، وقتی برای معلق زدن و طلبکار شدن نمانده، ضمن آن‌که دیگر کسی هم پشت سرشان نمانده و با تخیلات و دروغ‌هایشان تنها مانده‌اند. در سال‌های حاکمیت این ورژن از روحانیت، درجه اعتماد به لباس روحانیت به طرز بی‌سابقه‌ای تنزل یافت. اقتصاد برجامی و دیپلماسی ترس، در کنار دزدی‌های بی‌سابقه‌ای که این سال‌ها از بیت‌المال شد، ضربات سنگینی به دین و دنیای مردم زد. اما نمی‌شود هر بار پس از تجربه‌های بد، همه پرونده‌ها را سوزاند و دوباره بازی جدید شروع کرد. آنچه در این سال‌ها با اقتصاد مردم و عزت ایران شد، در تقابل مستقیم با عقلانیت بود. این دستاورد ملی، گران تمام شد اما لازم بود یک بار دیگر، همه توهمات و وعده‌های تسلیم‌طلبان که نه تنها آرمانگرا نبوده‌اند بلکه هرگز واقع‌بین هم نبودند، و این بار، پیش چشم نسل دهه‌ی هشتاد و نود هم محک بخورد و دیگر برای ابد در تاریخ پساانقلاب، به جای آب، سراب ننوشیم.
شانس مردم ما را ببین که آن یکی می‌خواهد با آنجلینا جولی ، خودشان دو نفری مشکلات جهان را حل کنند و این یکی، در پایان هشت سال حکومتش هنوز منتظر ترحم ترامپ و تعهد اوباما و امید جدیدش، جو بایدن است.
منبع:مهر