عقیق:رهبر معظم انقلاب در ارتباط تصویری با نمایندگان مجلس در بخشی از اظهاراتشان فرمودند:

این گسترش مجدّد کرونا یک غم عمیقی را در انسان به وجود می‌آورد. اینی که انسان تلویزیون را باز کند ببینید میگوید که امروز ۱۸۰ نفر، دیروز، چند روز پیش، دویست نفر، دویست و بیست نفر، خیلی انسان دل‌شکسته میشود، خیلی غصّه‌دار میشود.

در یک شبانه‌روز این تعداد! سی نفر هم زیاد بود که آن وقتی که کم شده بود حدود سی و چند نفر، آن هم زیاد بود. این سی نفر هر کدامشان به تنهایی عزیزانی دارند، عزیز کسانی هستند، پدر دارند، مادر دارند، همسر دارند، فرزند دارند، برادر دارند، دوستانی دارند، اینها عزادار میشوند.

اگر این رقم برسد حالا مثلاً به دویست و صدو‌هشتاد و صدوپنجاه و اینها، خب خیلی واقعاً غم‌انگیز است، حقیقتاً غم‌انگیز است.

من خواهش میکنم همه‌ی کسانی که میتوانند نقشی در این زمینه ایفا کنند به بهترین وجهی نقش خودشان را ایفا کنند.

خوشبختانه مجموعه‌های درمانی در مسئله کرونا فداکاری کردند، دیگر انسان زبانش قاصر است از اینکه بخواهد مبلَغ فداکاری اینها را بیان کند؛ چه تعدادی از اینها خودشان مبتلا شدند و تعدادی جان باختند در این راه، در راه خدمت به مردم. اینها خیلی با ارزش است.

من وقتی میبینم توی تلویزیون نشان میدهد که بعضی‌ها عبور میکنند و همین چیز ساده، همین ماسک را نمیزنند، وقتی من این را میبینم، من از آن پرستار خجالت میکشم، واقعاً خجالت میکشم که آنها آن جور دارند فداکاری میکنند، آن پزشک، آن پرستار، آن وقت این آدم، جوان یا غیر جوان حاضر نیست یک ماسک بزند؛ این عرض اوّل ما است.

من خواهش میکنم همه‌ی کسانی که در این زمینه مؤثّرند، همه در این زمینه فعّالیّت کنند تا بتوانیم در ظرف مدّت کوتاهی این زنجیره‌ی سرایت را قطع کنیم و کشور را به ساحل نجات برسانیم.

در این قضایای کرونا به طبقاتی از لحاظ زندگی و معیشت واقعاً ضربه خورد. طبقات ضعیف بلکه طبقات متوسّط؛ آن کاری که در آستانه‌ِی ماه رمضان شروع شد، آن خدمت مؤمنانه‌ای که همه در او شرکت کردند، خیلی کار باارزشی بود، توانست غمهای خانواده‌هایی را کم کند.

امروز هم معتقدم که این نهضت تعاون و احسان را مجدّداً مردم عزیز ما شروع کنند؛ البتّه قطع نشده لکن خب لازم است یک مقداری رشد پیدا کند، یک مقداری توسعه پیدا کند و بار دیگر فضای کشور را طراوت بدهید، کودکانی را شاد کنید، خانواده‌هایی را برخوردار کنید، پدر مادرهایی را از دغدغه‌ی معاش فرزندانشان نجات بدهید؛ این کاری است که مردم میتوانند بکنند.

حالا کیفیّتش چگونه باشد، چه جوری مدیریّت بشود، اینها قابل مدیریّت متمرکز نیست؛ هر کسی هر مقداری که میتواند، هر جوری که میتواند به این کار کمک کند. این هم نگویند که حالا مثلاً به فلان خانواده از دو طریق، سه طریق یک چیزی رسید، خب برسد، بهتر؛ اگر چنانچه بتوانند با نظم و ترتیبی انجام بدهند که منظّم و مرتّب باشد، خب البتّه بهتر است، اگر هم نشد، اشکالی ندارد؛ فقط سعی بشود کسی از قلم نیفتد، فقط همین.