عقیق:شیخ صدوق در کتاب "التوحید" خود روایتی را در فضیلت اهل‌بیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام نقل می‌کند.
وی می‌نویسد "اِبن أبى یعفور» گفت امام صادق علیه‌السلام فرمود:
خدا یکی و یگانه و به امر خویش متفرد و تنها است. خلقى را آفرید و امر دین خود را به ایشان تفویض فرمود و آن خلق ما هستیم. إِنَّ اللَّهَ وَاحِدٌ أَحَدٌ مُتَوَحِّدٌ بِالْوَحْدَانِیَّةِ مُتَفَرِّدٌ بِأَمْرِهِ خَلَقَ خَلْقاً فَفَوَّضَ إِلَیْهِمْ أَمْرَ دِینِهِ فَنَحْنُ هُمْ.
اى پسر ابى‌یعفور ماییم حجت خدا در میان بندگانش و گواهان او بر خلقش و امینان او بر وحیش و خزینه‌داران او بر علمش و وجه او که از آن اتا مىشود و چشم او میان مردم و قلب آگاه الهی، زبان گویاى او درگاه او که بر او دلالت می‌کند؛ یَا ابْنَ أَبِی یَعْفُورٍ نَحْنُ حُجَّةُ اللَّهِ فِی عِبَادِهِ وَ شُهَدَاؤُهُ عَلَى خَلْقِهِ وَ أُمَنَاؤُهُ عَلَى وَحْیِهِ وَ خُزَّانُهُ عَلَى عِلْمِهِ وَ وَجْهُهُ الَّذِی یُؤْتَى مِنْهُ وَ عَیْنُهُ فِی بَرِیَّتِهِ وَ لِسَانُهُ النَّاطِقُ وَ قَلْبُهُ الْوَاعِی وَ بَابُهُ الَّذِی یَدُلُّ عَلَیْهِ.
ماییم کارگزاران بامر او و خوانندگان بسوى راه او به ما خدا شناخته شد و به ما خدا پرستیده شد و ماییم رهنمایان بر خدا و اگر ما نبودیم خدا پرستیده نمی‌شد؛ وَ نَحْنُ الْعَامِلُونَ بِأَمْرِهِوَ الدَّاعُونَ إِلَى سَبِیلِهِ بِنَا عُرِفَ اللَّهُ وَ بِنَا عُبِدَ اللَّهُ نَحْنُ الْأَدِلَّاءُ عَلَى اللَّهِ وَ لَوْلَانَا مَا عُبِدَ اللَّهُ. (التوحید (للصدوق)، ص152)
در این روایت نکته‌ای که جلوه‌گری می‌کند، ابعاد فرازمانی و فرامکانی فضائل عترت علیهم‌السلام است. یعنی زمانی که می‌فرمایند به وسیله ما خداوند شناخته شد و به وسیله ما عبودیت شد و یا آنجا که فرمودند ما وجه خداییم که از طریق آن اتا می‌شود، تمام زمانها و مکانها را در بر می‌گیرد؛ از این جهت باید گفت این بزرگواران انوار مقدسی‌اند که از ازل بوده‌اند و تا ابد هستند؛ نه حضوری منفعل بلکه مجرای خداییِ خداوند که در تمام دوران‌ها نقش هدایتگری دارند؛ از این رو هر انسانی در هر کجای عالم و در هر زمانی به ایشان روی آورد، خداوند نظر رحمت به او داشت و وی را به صراط مستقیم هدایت کرد. این مسئله بر خلاف آن چیزی است که از اهل‌بیت تصور می‌شود؛ یعنی نگاه صرف تاریخی داشتن به شخصیت و زندگانی این بزرگواران در واقع تنزّل جایگاه معنوی و فضائل آسمانی ایشان است.
جالب است که بر اساس سایر کتب مقدس، در می‌یابیم برترین انبیاء بشارت به پیامبر و پنج تن آل‌عبا و نیز 12 نقیب رسول‌الله (ص) داده بودند. در واقع یکی از رسالت‌های رسولان الهی آشنا کردن مردم خویش با برترین خوبان عالم یعنی پیامبر و اهل‌بیت ایشان بود. این مسئله در روایات متعدد شیعه دیده می‌شود. از ماجرای آشنایی آدم علیه‌السلام با انوار عرشی عترت و ملاقات ایشان با حضرت زهرا (س) در بهشت خویش و توبه ایشان به وسیله کلمات منسوب به پنج تن آل‌عبا تا رؤیت انوار ملکوتی ایشان توسط ابراهیم نبی در فضای ملکوت و نیز توسل سلیمان نبی به این پنج نور ازلی تنها بخشی از روایات ما در زمینه آشنایی با جایگاه معنوی اهل عترت در زمان‌های گذشته است.
منبع:تسنیم