عقیق:‌آیت‌‌الله حاج آقا مجتبی تهرانی (ره) در یکی از سخنرانی‌های خود در خصوص واگذار کردن تمام احتیاجات به فضل خدا مطالبی را اشاره داشته است که در ادامه می‌خوانید:

در خصوص حاجت‌هایی که الآن خودم گرفتارشان هستم، آمده‌اند و فعلی هستند، می‌گویم: خدایا! هرطور که خودت می‌دانی، گره را باز کن. البته فضولی هم نباید کرد. نباید راه ‌و چاه به خدا یاد داد و صلاحدید برای خدا تعیین کرد که چه کار بکند.

این مسئله را قبلاً بحث کرد‌ه و روایتش را گفته‌ام؛ در روایات هست که دعا بکن؛ اما برای خدا مصلحت‌اندیشی نکن. این فضولی‌ها را کنار بگذار. او بهتر از تو بلد است چه کار کند. این در مورد فعلیات است؛ اما آن‌هایی که نیامده‌اند، چه؟ چون یقین دارم که این زندگی مشحون به ابتلائات است.

قبلاً گفتم که: «دَارٌ بِالْبَلَاءِ مَحْفُوفَة». [۱] اینجاست که واگذار کردن به فضل کارسازی دارد. اینجا باید حاجات و احتیاجاتمان در دنیا را به فضل الهی واگذار کرد و گفت: خدایا! همه را خودت درست کن. ما به مایحتاجمان در طول زندگی احاطه نداریم، اما او احاطه دارد. ما احاطه به یک ساعت هم نداریم، چه برسد به طول عمر و زندگی، هر مقدار که بخواهد باشد. برای این است که گفته می‌شود: به فضل خدا واگذار کنید. آنهایی که به فضل الهی واگذار نمی‌کنند، مبتلای به این می‌شوند که به تعبیر روایت، دست ‌خالی می‌مانند، اما آن‌ها که به فضل الهی واگذار می‌کنند، چه در حاجات مشخصّ فعلی و چه در احتیاجات پیش‌بینی‌نشده، در هر دو مورد دست خالی نمی‌مانند.

 امام ‌صادق (علیه السلام) فرمودند: «مَنْ لَمْ یسْأَلِ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ‌ فَضْلِهِ‌ فَقَدِ افْتَقَرَ». [۲] اینجا عکس شده است؛ آن روایات دستور داده بودند که از فضلش بخواهید. این روایت می‌گوید: اگر از فضلش نخواهید، دست خالی می‌مانید، هم در حاجات مشخّصتان کم می‌آورید و هم در حاجات پیش‌بینی‌نشده، که کم آوردن آنجا واقعاً خیلی مصیبت است.

[۱]. نهج‌البلاغه، خطبه ۲۲۶

[۲]. الکافی،  ج ۲، ص ۴۶۷

فیلم این سخنان را اینجا ببینید: