دعا انسان را به خدا نزدیک مى‌کند
یکى
از وظایف ما در ماه رمضان، دعا کردن است. دعا انسان را به خدا نزدیک
مى‌کند؛ معارف را در دل انسان ماندگار و مؤثّر مى‌کند؛ ایمان را قوى
مى‌کند؛ علاوه بر این که مضمون دعا -که خواستن از خداست- إن‌شاءاللَّه
مستجاب مى‌شود و خواسته انسان برآورده مى‌گردد؛ یعنى دعا از چند سو داراى
برکات بزرگ است.
لذاست که در قرآن کریم بارها در باب دعا و دعایى
که بندگان صالح خدا کرده‌اند، سخن گفته شده است. همه این‌ها براى آن است
که به ما درس داده شود. انبیاى الهى در مواقع سختى دعا مى‌کردند و از خداى
متعال کمک مى‌خواستند: «فدعا ربه انّى مغلوب فانتصر» که از قول حضرت نوح
علیه‌السّلام نقل شده است.
یا از قول حضرت موسى علیه‌السّلام نقل
شده است: «فدعا ربّه ان هؤلاء قوم مجرمون» موسى به خدا شکایت کرد و به او
پناه برد. (خطبه‌هاى نماز جمعه تهران؛ 04/10/77)
از خدا چه بخواهیم؟
معصومین
علیهم‌السّلام یاد مى‌دهند که چه باید از خدا بخواهیم. چیزهایى که باید از
خدا خواست، همان‌هاست که آن بزرگواران در ادعیه مطرح مى‌کنند. بعضى در
دنیا به سراغ زیادی‌هاى زندگى مى‌روند. مى‌گویند: فلان معامله براى من جور
شود. فلان سفر درست شود. فلان شغل گیرم بیاید و... چرا انسان چیزهاى اصلى
را از خدا نخواهد؟! پیشوایان دین به ما یاد مى‌دهند: «این‌گونه دعا کنید و
این چیزها را از خدا بخواهید».
من از دعاى شریف ابوحمزه ثمالى
چند فقره برایتان عرض مى‌کنم. لابه‌لاى این مناجات‌ها، نیازهاى واقعى انسان
نهفته است. نیازهاى واقعى آن‌هایى است که این بزرگوار از خداى متعال
مى‌خواهد. مثلاً در فرازى از دعا خطاب به قادر متعال عرض مى‌کند: «اَرْغِدْ
عَیشى«؛ «زندگىِ مرا زندگىِ گوارایى قرار بده». گوارا بودن زندگى نه با
پول، نه با قدرت و نه با داشتن زر و زور است. زیرا یک فرد در عین برخوردارى
از همه این امکانات، ممکن است زندگى برایش گوارا نباشد.
نگرانى‌اى
دارد که زندگى برایش گوارا نیست. مشکل خانوادگى‌اى دارد که زندگى برایش
گوارا نیست. اولادش مشکلى پیدا مى‌کنند -العیاذُ باللَّه، نستجیر باللَّه،
یکى از فرزندان وى اخلاق بدى دارد- دیگر زندگى برایش گوارا نیست. خبرِ بدى
به انسان مى‌رسد؛ زندگى بر او تلخ و ناگوار مى‌شود. این انسان، هم پول
دارد، هم قدرت دارد، هم امکانات دارد؛ همه‌چیز دارد اما زندگىِ گوارا
ندارد.
مغزعبادت دعاست
از قول پیغمبر
صلى‌اللَّه علیه وآله نقل شده است که فرمود: «الدّعاء مخ العباده؛ مغز
عبادت دعاست»، به‌خاطر آن است که در دعا حالتى وجود دارد که عبارت است از
وابستگىِ مطلق به پروردگار و خشوع در مقابل او. اصل عبادت هم این است.
لذاست که در ادامه آیه شریفه «و قال ربّکم ادعونى استجب لکم» مى‌فرماید:
«إن الّذین یستکبرون عن عبادتى سیدخلون جهنم داخرین». اصل دعا این است که
انسان در مقابل خداى متعال، خود را از انانیت دروغین بشرى بیندازد. اصل
دعا، خاکسارى پیش پروردگار است. (خطبه‌هاى نماز جمعه تهران؛ 28/11/73)
منبع:دانشجو
211001