عقیق:مرحوم علی قاضی که خود از مفاخر بزرگ عرفان و معرفت است نقل می کند شبی در مسجد سهله بودم که شب را در آنجا بگذرانم، نیمه های شب، شخصی داخل مسجد شد و در مقام ابراهیم قرار گرفت. او پس از انجام فریضه ی صبح، به سجده رفت و تا طلوع خورشید سراز سجده بر نداشت و سجده را با سوز و گداز در گریه و زاری و مناجات گذراند. رفتم ببینم که او کیست؟ دیدم استادم حضرت آقای سید احمد کربلایی است و از شدت گریه، خاک سجده گاهش گل شده است. چون صبح شد، رفت در حجره نشست و مشغول درس و بحث شد.(1)

پی نوشت:

1_(دعا و زندگی، ص85)

211008