اخبار متواتر بر آن دلالت دارند که اشک بر امام حسین(ع) گناهان را از بین برده و جهنم را دور و بهشت را نزدیک می‌کند:[1]
1. امام سجاد(ع): هر مؤمنى که برای شهادت امام حسین(ع) گریه کند و اشک او بر صورتش جارى گردد، خداوند غرفه‌‏اى در بهشت به او می‌دهد که مدّت‏ها در آن ساکن گردد. هر مؤمنى برای آزارى که از دشمنان ما در دنیا به ما رسیده، گریه کند و اشک بر صورتش جارى شود، خداوند در بهشت به او جایگاه شایسته‏‌اى می‌دهد. و هر مؤمنى در راه ما اذیت و آزارى به او برسد، گریه کند و اشک بر صورتش جارى گردد، خداوند آزار و ناراحتى را از او برمی‌گرداند و در روز قیامت از غضب و آتش دوزخ در امانش قرار می‌دهد.[2]
2. امام صادق(ع): «هر کسى نام ما را ببرد یا نام ما نزد او برده شود، و به اندازه بال مگس اشک از چشم او خارج شود، خدا گناهان او را می‌آمرزد، اگرچه به اندازه کف دریا باشد».[3]
3. امام صادق(ع): «کسى که در مصیبت امام حسین(ع) شعرى بخواند و خود گریه کرده و ده نفر دیگر را بگریاند، بهشت بر ایشان واجب می‌گردد. و کسى که در مصیبت امام حسین(ع) شعرى خوانده و خود گریه کرده و یک نفر دیگر را بگریاند، بهشت براى هر دو واجب می‌‏شود. و کسى امام حسین(ع) را نزدش یاد کنند و از چشم او به مقدار بال مگس اشک بیاید، ثواب و اجر او بر خداست و خداوند براى وى به کمتر از بهشت اجر و ثواب نمی‌دهد.[4]
اما در روایتی صریحاً به این موضوع اشاره نشده است که چنین اشکی را می‌توان به عنوان دارویی برای درمان تمام بیماری‌های جسمی به کار برد. البته با توجه به این‌که اشک بر امام حسین(ع)، اشکی مقدس است، می‌توان از باب تبرک و همزمان با استفاده از داروها از آن نیز استفاده کرد و از خدا خواست که به برکت این اشک، درمان بیماری‌اش را تسریع و تسهیل کند.[5]

پی نوشت: