از این جهت آموزه‌های دین مبین اسلام همواره بر محبت‌ورزی نسبت به همنوعان تأکید فراوانی دارد. به عنوان نمونه امیرالمؤمنین علیه‌السلام در یک روایت در ضرورت ابراز محبت نسبت به دیگران فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیدم گفت سرآغاز عقل و خردمندى بعد از ایمان به خدا اظهار محبت به مردم و دوستى با آنان است؛ رَأسُ الْعَقْلِ بَعْدَ الاِْیمانِ بِاللّهِ عَزَّوَجَلَّ اَلتَّحَبُّبُ اِلَى النّاسِ».
بر اساس این روایت می‌توان نتیجه گرفت فردی که از عقل و ایمان بهره دارد، به طور حتم اهل محبت به دیگران است لذا ایمان و محبت با یکدیگر رابطه مستقیم دارند. از این جهت محبت‌ورزی یکی از معیارهای عقل و ایمان نیز شمرده می‌شود. جالب اینکه امام رضا(ع) در روایتی ارتباط بین ایمان با حُسن خلق و محبت را اینگونه بیان فرمودند: «کسی ایمانش بهتر از دیگران است که اخلاقش نیکوتر و با خانواده‌اش مهربان‌تر باشد و من مهربان‌ترین فرد نسبت به خانواده‌ام هستم؛ أَحْسَنُ النَّاسِ إِیمَاناً أَحْسَنُهُمْ خُلُقاً وَ أَلْطَفُهُمْ بِأَهْلِهِ وَ أَنَا أَلْطَفُکمْ بِأَهْلِی».
منبع:تسنیم