عقیق: بنا به نقل ابن کثیر، کتاب شریف «زبور» در دوازدهم ماه مبارک رمضان بر حضرت «داوود نبی(ع)» نازل شد.
حضرت داوود(ع) از پیامبران بزرگ بنی اسرائیل است و در نبرد میان طالوت و جالوت، با این‌که خردسالی بیش نبود، به میدان رفت و جالوت ستمگر را به هلاکت رسانید و سال‌های بعد به پیامبری و پادشاهی بنی اسرائیل نایل شد.
ابن کثیر نقل کرده که کتاب شریف «زبور»، پس از 482 سال از نزول کتاب شریف «تورات» بر حضرت موسی(ع)، بر حضرت داوود نبی(ع) نازل شد.
بر اساس این گزارش برای زبور چند معنا بیان کرده‌اند که از آن جمله است: الف. هر کتابی که دارای نوشته‌ای محکم باشد؛ ب. هر کتاب آسمانی که وقوف و احاطه بر آن دشوار باشد؛ ج. نام کتابی است که فقط دارای احکام عقلی باشد و از احکام شرعی سخن نگوید.
از آن جا که در حال حاضر، اثری از «زبور»حضرت داوود(ع) در میان نیست البته به جز کتابی که هم اکنون در انجیل وجود دارد به نام «زبور» یا «مزامیر» خوانده می‌شود و به داوود(ع) نسبت داده شده است که بر اثر تحریف انجیل نمی‌توان زبور موجود در آن را به پیامبر الهی نسبت داد به همین جهت نمی‌توان درباره علت نام‌گذاری آن نظر قطعی داد.
البته با توجه به معنای لغوی که اهل لغت برای زبور ذکر کرده‌اند، ممکن است چنین نتیجه گرفت از آن جا که کتاب حضرت داوود(ع) دارای متنی مستحکم و دشوار بوده و دارای احکام شرعی هم نبوده است و در آن به احکام و مسائلی عقلی پرداخته شده بود، «زبور» نامیده شده است.
پی نوشت ها:
1- مفردات الفاظ قرآن، راغب اصفهانی، ص 377، نشر دارالقلم، دمشق
2- قصص قرآن، صدرالدین بلاغی، ص 374 و 375، نشر امیرکبیر
3- سیمای الگویی پیامبران در قرآن کریم، عین‌الله ارشادی
منبع: ایسنا
211008