عقیق: ماه مبارک رمضان، ماهی است که شب‌های قدرش با نام مبارک امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب(ع) عجین شده است، به همین مناسبت بر آن شدیم در این بهار قرآن، تفألی بهارانه به نهج‌البلاغه داشته باشیم تا بتوانیم خوشه‌ای از کلام گرانبهای مولا و مقتدای خویش برچینیم.

در ادامه خطبه 72 نهج‌البلاغه می‌آید که ساقی کوثر(ع) در آن درود فرستادن بر پیامبر(ص) را تعلیم می‌دهد:  

«اللّهُمَّ داحِىَ الْمَدْحُوّاتِ، وَداعِمَ الْمَسْمُوکاتِ وَجابِلَ الْقُلُوبِ عَلى فِطْرَتِها، شَقِیِّها وَسَعیدِها، اِجْعَلْ شَرائِفَ صَلَواتِکَ، وَنَوامِىَ بَرَکاتِکَ عَلى مُحَمَّد عَبْدِکَ وَرَسُولِکَ، الْخاتِمِ لِما سَبَقَ، وَالْفاتِحِ لِمَا انْغَلَقَ، وَالْمُعْلِنِ الْحَقَّ بِالْحَقِّ، وَالدّافِعِ جَیْشاتِ الاْباطیلِ، وَالدّامِغِ صَوْلاتِ الاْضالیلِ، کَما حُمِّلَ، فَاضْطَلَعَ قائِماً 
بار خدایا! اى گستراننده زمین‌هاى گسترده و نگاهدارنده آسمان‌هاى برافراشته و اى آفریننده دل‌ها بر اساس فطرت، چه بدبخت آن و چه خوشبخت آن، شریف‌ترین درودهایت و افزونترین برکاتت را بر محمّد بنده و رسول خود قرار ده، رسولى که ختم کننده نبوت و باز کننده راه‌هاى بسته و آشکار کننده حق بر مبناى حق است، پیامبرى که خروش‌هاى باطل را دفع و حمله‌هاى گمراهى را شکست، چنان که سنگینى رسالتى را که بر عهده گرفت با قدرت پیش برد. 
بِاَمْرِکَ، مُسْتَوْفِزاً فى مَرْضاتِکَ، غَیْرَ ناکِل عَنْ قُدُم وَلا واه فى عَزْم، وَاعیاً لِوَحْیکَ، حافِظاً لِعَهْدِکَ، ماضِیاً عَلى نَفاذِ اَمْرِکَ حَتّى اَوْرى قَبَسَ الْقابِسِ وَاَضاءَ الطَّریقَ لِلْخابِطِ وَهُدِیَتْ بِهِ الْقُلُوبُ بَعْدَ خَوْضاتِ الْفِتَنِ وَالاْثامِ، وَاَقامَ مُوضِحاتِ الاْعْلامِ وَنَیِّراتِ الاْحْکامِ. فَهُوَ اَمینُکَ الْمَأْمُونُ وَخازِنُ عِلْمِکَ وَنَیِّراتِ الاْحْکامِ.  
به امر تو قیام کرد و در راه رضاى تو شتافت، بدون اینکه از پیشى گرفتن بماند و در عزمى که داشت سستى ورزد، وحى تو را ضبط کرد، عهدت را حفظ کرد، بر اجراى فرمانت اقدام ورزید، 
تا آتش دانش طلب را بر افروخت و راه حق را براى اشتباهکار روشن ساخت و دل‌هایى که در فتنه‌ها و گناهان غرق شده بود به وسیله او هدایت شد، پیامبرى که نشانه‌هاى واضح را برپا کرد و احکام نورانى را ابلاغ کرد. 
فَهُوَ اَمینُکَ الْمَأْمُونُ، وَخازِنُ عِلْمِکَ الْمَخْزُونِ، وَشَهیدُکَ یَوْمَ الدِّینِ وَبَعیثُکَ بِالْحَقِّ، وَرَسُولُکَ اِلَى الْخَلْقِ. اللَّهُمَّ افْسَحْ لَهُ مَفْسَحاً فى ظِلِّکَ، وَاجْزِهِ مُضاعَفاتِ الْخَیْرِ مِنْ فَضْلِکَ. اللّهُمَّ اَعْلِ عَلى بِناءِ الْبانینَ بِناءَهُ، وَاَکْرِمْ لَدَیْکَ مَنْزِلَتَهُ وَاَتْمِمْ لَهُ نُورَهُ، وَاجْزِهِ مِنِ ابْتِعاثِکَ لَهُ: مَقْبُولَ الشَّهادَةِ وَمَرْضِىَّ الْمَقالَةِ، ذا مَنْطِق عَدْل، وَخُطَّة فَصْل اللَّهُمَّ اجْمَعْ بَیْنَنا وَبَیْنَهُ فى بَرْدِ الْعَیْشِ، وَقَرارِ النِّعْمَةِ وَمُنَى الشَّهَواتِ وَاَهْواءِ اللَّذّاتِ وَرَخاءِ الدَّعَةِ وَمُنْتَهَى الطُّمَأْنینَةِ وَتُحَفِ الْکَرامَةِ». 
او امین درستکار تو و خزینه‌دار دانش سرّى تو و شاهد تو در روز قیامت و پیامبر به حق‌ات و فرستاده‌ات به سوى خلق بود، خداوندا، جایى وسیع در سایه رحمتت براى او بگشا و او را از خیر فراوان و اجرى از فضل و کرمت مرحمت فرما. الهى، بناى او را بر بناى بنا کنندگانِ فضیلت بلند گردان و مرتبه‌اش را نزد خود گرامى دار و نورش را کامل ساز و او را در عوض رسالت چنین پاداش ده: شهادتش را مقبول، گفتارش را پسندیده، منطقش را عدل، و سخنش را جداکننده بین حق و باطل قرار ده. خداوندا، بین ما و او در جایى که زندگیش نیک و نعمتش بى زوال و خواهش‌هایش برآورده، و هوس‌هایش لذت بخش و آسایشش فـراوان و در منتهاى آرامش با ارمغان‌هاى کرامت اسـت جمع فرما.