این موضوع در قرآن کریم نیز مورد تأکید قرار گرفته است، طوری که خداوند در آیۀ 23 سورۀ شوری می‌فرماید: ﴿...قُلْ لاأَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى‏...﴾؛ بگو: «به‌ازای آن [رسالت‏] پاداشی از شما خواستار نیستم‏، مگر دوستی درباره خویشاوندان». این امر به‌قدری نزد اهل بیت (ع) از اهمیت بالایی برخوردار است که پیامبر اکرم صلّی الله و آله و سلّم آن را پایه و اساس اسلام نامیده‌اند «لِکُلِّ شَیْءٍ أَسَاسٌ وَ أَسَاسُ الْإِسْلامِ حُبُّنَا أَهْلَ اَلْبَیْتِ» (اصول کافی, ج 2, ص 46).

اینک به حدیثی از مولایمان امام حسن مجتبی علیه السلام در این زمینه اشاره می‌‌کنیم:

قالَ الإمامُ الْحَسَنُ الْمُجتبی عَلَیْهِ السَّلام: «وَ إنّ حُبَّنا لَیُساقِطُ الذُّنُوبَ مِنْ بَنی‌آدَم کَما یُساقِطُ الرّیحُ الْوَرَقَ مِنَ الشَّجَر»؛

همانا محبت و دوستی با ما اهل‌بیت رسول‌الله(ص)، سبب ریزش گناهان از نامه اعمال می‌شود؛ همان طوری که وزش باد، برگ درختان را می‌ریزد.

پی نوشت:

الاختصاص، ص 82