علی بن عاصم کوفی نابینا بود. می‌گوید بر مولای خود امام حسن عسکری(ع) وارد شدم سلام کردم حضرت جواب مرا دادند و فرمودند درود و گوارا باد تو را ای پسر عاصم. بنشین و من نشستم.

سپس حضرت فرمود: آیا می‌‌دانی روی چه فرشی نشسته‌‌ای؟

عرض کردم خداوند صورت صاحب این فرش را نورانی‌‌تر قرار دهد.

حضرت فرمود: ای پسر عاصم بدان که تو روی فرشی نشسته‌‌ای که بسیاری از پیامبران و رسولان روی این فرش نشسته‌اند.

عرض کردم: آرزو دارم ای کاش تا آخر عمر از شما جدا نمی‌‌شدم، و با خودم گفتم ای کاش چشم داشتم و این فرش را می‌‌دیدم.

امام حسن عسکری(ع) آنچه در دلم خطور کرد را فهمید و فرمود نزدیک من بیا.

نزدیک حضرت رفتم. دست مبارکش را روی صورتم کشید و به اذن خدا بیناییم برگشت و الحمدلله.

سپس فرمود: این جای قدمهای پدر ما آدم است، و این اثر هابیل و این اثر شیث و این اثر ادریس و این اثر هود و این اثر صالح و این اثر لقمان و این اثر ابراهیم و این اثر لوط و این اثر شعیب و این اثر موسی و این اثر داود و این اثر سلیمان و این اثر خضر و این اثر دانیال و این اثر ذی القرنین و این اثر عدنان و این اثر عبدالمطّلب و این اثر عبدالله و این اثر عبدمناف و این اثر جدّم رسول الله و این اثر جدّم علی بن ابیطالب است.

علی بن عاصم می‌‌گوید:روی زمین افتادم و جای قدمها و اثرها را بوسیدم و سپس دست مبارک امام عسکری(ع) را نیز بوسیدم و عرض کردم من قدرت و توانایی یاری کردن شما را ندارم و غیر از دوستی و محبت به شماها و دوری و برائت از دشمنانتان چیز دیگری ندارم، فقط در جاهای خلوت دشمنانتان را لعن می‌‌کنم. ای مولای من حال چگونه است؟

حضرت فرمود: از پدرم شنیدم که جدم پیامبر(ص) فرموده است هر کس قدرت و توانایی بر یاری کردن ما را نداشته باشد، اما در جاهای خلوت، لعن بر دشمنان ما کند، خداوند متعال صدای او را به تمام ملائکه می‌‌رساند و ملائکه برای او استغفار می‌‌کنند و علوّ مرتبه برای او طلب می‌‌کنند و می‌‌گویند؛ پروردگارا درود و صلوات بی‌‌پایانت را بر این بنده‌‌‌ات بفرست که آنچه در توان دارد(اظهار علاقه و محبت به خاندان عصمت و طهارت و بیزاری از دشمنان ایشان) برای یاری اولیای تو بذل نموده و از این بیشتر از او میسّر نیست.

از جانب خداوند متعال خطاب می‌‌‌رسد ای ملائکه من! صدای شما را شنیدم و دعای شما را مستجاب نمودم، و این بنده‌‌‌‌ام را با نیکوکاران و اخیار محشور خواهم نمود.

 «الّلهم أمِتنَا عَلَی وِلایَتِهِم وَ البَرَائَةِ مِن أعدَائِهِم وَ ارزُقنَا شَفَاعَتَهُم إن شَاءَ الله»

پی نوشت:

بحارالانوار 50:ص 304

مجمع جهانی اهل البیت(ع)

منبع:حوزه