به یاد مردی که حرفش یکی بود
و یادم می آید بعضی شب ها که بعد از روضه کنارش می آمدیم تا دقایقی از اثر روضه نمی توانست برای مراجعین استخاره بگیرد و چه دردناک بود تیر تهمت هایی که این روزهای آخر به جان عزیزش نشست
عقیق: محمدصمدی/ دم غروب که می شد، خرد و خسته از هیاهو و شلوغی تهران، خودت را می کشاندی تا سه راه طالقانی. تا مسجد امام حسن مجتبی علیه السلام که نفسی تازه کنی در وانفسای شهری که چراغ های روشنش هرروز کمتر و کمتر می شد. تا به چشم خودت ببینی جمال مردی را که حجت موجه مسلمانی ما بود.طرفه اینکه در روزگار گرمی بازار مکاره داعیان به خود و قاطعان طریق الی الله، کلام ساده حضرتش دل سیاه همچو منی را هم نرم می کرد و باورمان می شد که راه نجات منحصر است به تقوا و نه چیز دیگر. حتی اگر اهل تقوا هم نبودیم، می دانستیم که برای آدم شدن یک راه بیشتر نداریم و آن ترک حرام است و انجام واجب.
کمتر کسی است که از جنابش حرفی یا نکته ای به یاد داشته باشد که کاشف از مقامی و کشفی و کرامتی از او باشد و این کم کرامتی نیست که سالیانی دراز بین مردمی باشی که به تو و مقامات تو و معنویات تو معتقدند و برایت می میرند و در تمام این سال ها چیزی از خود نگویی و انگشت اشارتت لحظه ای به سمت خودت برنگردد.
چه بسیار در این سال ها جوانانی که مدتی توفیق آشنایی با مجالس حاج آقا را یافتند و چون از عجایب و غرایب و کرامات معمول و منقول دیگر بزرگان، بروز و ظهوری در محضر مبارک این ولی خدا ندیدند و نشنیدند، راه دیگر گرفتند و رفتند و فراموش کردند که وصیت حضرات معصومین علیهم السلام هم چیزی جز تقوا نبوده (وصیتکم التقوی) و این مرد چیزی از خود نمی گوید.
نهایت توصیه عمومی ایشان این بود که درکنار تقوا و مراقبت از حلال و حرام الهی، ذکر کثیر و نامحدود خداوند تبارک و تعالی ست که مفتاح رشد و ترقیات معنوی است و همه مستحبات و نوافل و حالات نورانی و ... در کنار اینهاست که موثر می افتد و راه به سرمنزل مقصود می برد.
عمده در نظر مبارکشان استقرار ملکه ایمان در وجود انسان بود که آن هم دراثر مراعات و استمرار تقوا در طولانی مدت حاصل می شود و می فرموند این ملکه ایمان با خودش همه چیز را می آورد.
حالا در شبستان مسجد نشسته ام و به یاد شب هایی می افتم که بعد از نماز روی صندلی کنار محراب می نشست و سوالات خلق خدا را جواب می گفت. با همان زبان خلق. بی تعقید و پیچیدگی های مرسوم اهل باطن. جواب هایی که به کارمان می آمد و سفت و محکم قبولشان می کردیم چون می دانستیم حضرتش از خود چیزی نمی گوید و هرچه دارد از سفره قرآن و اهل بیت علیهم السلام است. جواب هایی که گاهی با شوخی و مطایبه ای همراه بود و خنده ای که نیامده با خود چند سرفه می آورد و امان از این سرفه ها که آخر کار خودش را کرد...
حالا در شبستان مسجد نشسته ام و یادم می آید گاهی که گرفتاری و مشکلی برایم پیش می آمد و به محضرش می رسیدم و عرض حال می کردم، به وضوح نگران مان می شد و بعد از ارائه طریق تاکید می کردند که اگر مشکل از این راه برطرف نشد دوباره بیا.
و یادم می آید بعضی شب ها که بعد از روضه کنارش می آمدیم تا دقایقی از اثر روضه نمی توانست برای مراجعین استخاره بگیرد و چه دردناک بود تیر تهمت هایی که این روزهای آخر به جان عزیزش نشست برای او که عمری در رواق نورانی تولی و تبری مقیم بود و سفارش می فرمود که گره هایی در زندگی هست که با تولی باز نمی شود و فقط با سرانگشت تبری فتح می شوند.
و یادها و خاطراتی که در ذهنت رژه می روند و خیس می کنند چشم هایی را به صندلی خالی حاج آقا دوخته شده . حالا در شبستان مسجد نشسته ام و مانده ام که بعد از جناب حق شناس و حاج آقا مجتبی و حضرت عزیز خوشوقت کجا باید رفت دم غروب، خرد و خسته از هیاهوی تهران که چراغ های روشنش هرروز کمتر و کمتر می شود...
حالا در شبستان مسجد نشسته ام و یادم می آید گاهی که گرفتاری و مشکلی برایم پیش می آمد و به محضرش می رسیدم و عرض حال می کردم، به وضوح نگران مان می شد و بعد از ارائه طریق تاکید می کردند که اگر مشکل از این راه برطرف نشد دوباره بیا.
و یادم می آید بعضی شب ها که بعد از روضه کنارش می آمدیم تا دقایقی از اثر روضه نمی توانست برای مراجعین استخاره بگیرد و چه دردناک بود تیر تهمت هایی که این روزهای آخر به جان عزیزش نشست برای او که عمری در رواق نورانی تولی و تبری مقیم بود و سفارش می فرمود که گره هایی در زندگی هست که با تولی باز نمی شود و فقط با سرانگشت تبری فتح می شوند.
و یادها و خاطراتی که در ذهنت رژه می روند و خیس می کنند چشم هایی را به صندلی خالی حاج آقا دوخته شده . حالا در شبستان مسجد نشسته ام و مانده ام که بعد از جناب حق شناس و حاج آقا مجتبی و حضرت عزیز خوشوقت کجا باید رفت دم غروب، خرد و خسته از هیاهوی تهران که چراغ های روشنش هرروز کمتر و کمتر می شود...
