۰۲ آذر ۱۴۰۳ ۲۱ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۱۹ : ۲۲
تأثیر لقمۀ حرام در ماجرای کربلا
امام حسین(ع) در روز عاشورا به نکته‌ای اشاره کردند که بیانگر تأثیر لقمۀ حرام در سعادت انسان‌هاست.
عقیق: بهره‌مندی انسان از قلب و روح سالم و پرنشاط به‌منزلۀ ریشه‌ای سالم برای درخت است، درخت برای اینکه پیوسته پابرجا و ثمربخش باشد، باید ریشه‌اش سالم باشد. غذای پاک و حلال، قلب انسان را نورانی می‌کند و علاوه بر آن، میل انسان به‌سوی معارف الهی، عبادت، دعا و توسّل و فعالیت‌های علمی را بیشتر می‌کند. از سوی دیگر، غذای حرام در وجود انسان موجب تاریک شدن قلب می‌شود و در نتیجه انسان را به‌سوی انواع گناهان، عصبیت‌های نابجا، اخلاقیات بد و بسیاری از رذایل اخلاقی دیگر می‌کشاند، اینجاست که باید گفت غذای حلال، دوام معنویت و غذای حرام نیز هلاکت انسان را در پی خواهد داشت و نور ایمان را به‌تدریج از قلب آدمی می‌برد.
در همین راستا و در آستانۀ آغاز ماه محرم به بیانی نورانی از مولایمان امام حسین (ع) دربارۀ اهمیت این موضوع در دشمنی با اهل‌بیت(ع) اشاره می‌کنیم:
لمّا عَبَّأَ عُمَرُبنُ سَعدٍ أصحابَهُ لِمُحارَبَتِهِ علیه السلام و أحاطُوا بهِ مِن کُلِّ جانِبٍ حتّى جَعَلُوهُ فی مِثلِ الحَلْقَةِ فَخَرَجَ علیه السلام حتّى أتى الناسَ فَاستَنصَتَهُم فَأبَوا أن یُنصِتُوا حتّى قالَ لَهُم ـ : وَیلَکُم! ما علَیکُم أن تُنصِتوا إلَیَّ فَتَسمَعوا قَولی؟! و إنّما أدعُوکُم إلى سَبیلِ الرَّشادِ ... و کُلُّکُم عاصٍ لِأمری غیرُ مُستَمِعٍ قَولی فقد مُلِئَت بُطونُکُم مِن الحَرامِ و طُبِعَ على قُلوبِکُم.
هنگامى که عمربن سعد سپاهیان خود را براى جنگ با ایشان آماده کرد و از هر سو آن حضرت را در محاصره گرفتند و امام علیه السلام به‌سوى دشمن بیرون آمد و آنها را به سکوت دعوت کرد، اما خاموش نشدند خطاب به آنها فرمود: واى بر شما! شما را چه زیان که به من گوش دهید و گفتار مرا که به راه راست فرا مى‌خوانم بشنوید ... همه شما از من نافرمانى مى‌کنید و به سخنان من گوش نمى‌دهید؛ زیرا شکم‌هایتان از حرام پر شده و بر دل‌هایتان مُهر [غفلت] خورده است.
در همین راستا و در آستانۀ آغاز ماه محرم به بیانی نورانی از مولایمان امام حسین (ع) دربارۀ اهمیت این موضوع در دشمنی با اهل‌بیت(ع) اشاره می‌کنیم:
لمّا عَبَّأَ عُمَرُبنُ سَعدٍ أصحابَهُ لِمُحارَبَتِهِ علیه السلام و أحاطُوا بهِ مِن کُلِّ جانِبٍ حتّى جَعَلُوهُ فی مِثلِ الحَلْقَةِ فَخَرَجَ علیه السلام حتّى أتى الناسَ فَاستَنصَتَهُم فَأبَوا أن یُنصِتُوا حتّى قالَ لَهُم ـ : وَیلَکُم! ما علَیکُم أن تُنصِتوا إلَیَّ فَتَسمَعوا قَولی؟! و إنّما أدعُوکُم إلى سَبیلِ الرَّشادِ ... و کُلُّکُم عاصٍ لِأمری غیرُ مُستَمِعٍ قَولی فقد مُلِئَت بُطونُکُم مِن الحَرامِ و طُبِعَ على قُلوبِکُم.
هنگامى که عمربن سعد سپاهیان خود را براى جنگ با ایشان آماده کرد و از هر سو آن حضرت را در محاصره گرفتند و امام علیه السلام به‌سوى دشمن بیرون آمد و آنها را به سکوت دعوت کرد، اما خاموش نشدند خطاب به آنها فرمود: واى بر شما! شما را چه زیان که به من گوش دهید و گفتار مرا که به راه راست فرا مى‌خوانم بشنوید ... همه شما از من نافرمانى مى‌کنید و به سخنان من گوش نمى‌دهید؛ زیرا شکم‌هایتان از حرام پر شده و بر دل‌هایتان مُهر [غفلت] خورده است.
پی نوشت:
(بحارالأنوار، ج45)
منبع:تسنیم
گزارش خطا
