توصیف قرآن از بارداری زهرای مرضیه(س) به سیدالشهدا(ع)

اما با توجه به آنچه که در راوایات اهل‌بیت(ع) وجود دارد، می‌توان از منظری دیگر به ماجرای امام حسین(ع) نگریست که همان پیوند حسینیت با مهدویت است. از این منظر فلسفه ولادت و قیام و شهادت امام حسین(ع) دقیقاً در راستای برنامه‌های خداوند در پهنه عالم قرار دارد. مؤلف کامل‌الزیارات در روایتی از امام صادق(ع) نقل کرده است: 

«جبرئیل(ع) محضر مبارک رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم مشرف شد و عرضه داشت:اى محمّد سلام بر تو، آیا تو را به فرزندى که امّتت بعد از تو او را مى‏‌کشند بشارت ندهم؟! حضرت فرمودند: من را به آن نیازى نیست. با توجه به روایت امام صادق(ع) این کار سه مرتبه صورت گرفت سپس جبرئیل عرض کرد: پروردگارت اوصیاء را در نسل او قرار مى‏‌دهد.حضرت فرمودند: بسیار خوب پذیرفتم. پس از آنکه جبرئیل این را گفت، پیامبر اکرم(ص) ایستادند و نزد حضرت فاطمه(س) تشریف بردند  و فرمودند: جبرئیل(ع) نزد من آمد و مرا به فرزندى که پس از من امّتم او را مى‌‏کشند بشارت داد. حضرت فاطمه(س) عرض کردند: من را به او نیازى نیست. رسول خداص(ص) فرمودند: پروردگارم اوصیاء را در نسل او قرار مى‏‌دهد؛ إِنَّ رَبِّی جَاعِلٌ الْوَصِیَّةَ فِی عَقِبِه‏» حضرت فاطمه(س) عرضه داشتند پذیرفتم.» امام صادق علیه السّلام فرمودند: در این هنگام حق تعالى این آیه را نازل کرد: «حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ کُرْهاً؛ مادرش با کراهت به او باردار شد و با کراهت او را به دنیا آورد.  (زیرا جبرئیل اعلام به کشتن امام حسین(ع) کرد) حَمَلَتْهُ کُرْهاً یعنی کراهت داشت از اینکه کشته مى‏‌شود و وَضَعَتْهُ کُرْهاً به این دلیل است که جبرئیل خبر داد که او کشته مى‏‌شود» (کامل‌الزیارات ص56)

علی بن ابراهیم قمی در تفسیر خود روایتی را نزدیک مضمون روایت قبلی آورده است. وی می‌گوید «حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ کُرْهاً» درباره حضرت زهرا (س) و امام حسین (ع) است. خداوند قبل از انعقاد نطفه امام حسین (ع)، رسول الله (ص) را به وجود حسین(ع) و اینکه مقام امامت تا روز قیامت نصیب فرزندان وى خواهد شد بشارت داده بود، آنگاه آن حضرت را از آن مصائبى که دچار حسین و فرزندانش خواهد شد آگاه کرده بود، «سپس امامت را در عوض آن مصائب در فرزندانش قرار خواهد داد؛ ثُمَّ عَوَّضَهُ بِأَنْ جَعَلَ الْإِمَامَةَ فِی عَقِبِه». 

با توجه به این دو روایت می‌توان نتیجه گرفت پس از ماجرای سقیفه بشریت که بنا بود تحت ولایت امیر مؤمنان(ع) و با سرعت فراوان به سرزمین موعوددست یابد، به دلیل کج‌رفتاری مردم از ولایت الهی خارج شد و سیر سقوط به سرعت طی کرد تا جایی که تا قبل از شهادت امام حسین(ع) اوج افول جامعه اسلامی را در آن زمان شاهدیم. اما با ماجرای شهادت امام حسین(ع) می‌بینیم نهضت‌های شیعه جان تازه‌ای گرفت و مسیر خود را به سوی جلو ادامه داد. فلسفه این مسأله در حکمتی است که خداوند در شهادت امام حسین(ع) قرار داد که همان ادامه خط امامت از نسل امام حسین(ع) بود. در واقع امام حسین(ع) با بذل جان خویش جامعه اسلامی را از مهلکه‌ای عظیم نجات داد تا دوباره بتوانند تحت ولایت اهل‌بیت(ع) مسیر خود به سوی مهدویت و آن جامعه آرمانی را طی کنند.