اشعار شهادت حضرت رقیه (س)

تو وقتی اومدی گفتم

که تقصیر دل من بود

تو که دیدی بابات خوابه

چه وقت گریه کردن بود

 

حالا که اومدی پیشم

بازم آغوشتو وا کن

بغل کن بغضمو بازم

غریبی مو تماشا کن

 

حالا که اومدی پیشم

بزار خلوت کنم با تو

بزار تعریف کنم ، بعدش

ببین من پیر شدم یا تو

 

ببخش حرفای تعریفی م

دیگه حرفای خوبی نیست

ببخش واسه پذیرایی

خرابه جای خوبی نیست

 

خرابه بسترش خاکه

خرابه بالشش خشته

تو خیلی خاکی ای اما

برای دخترت زشته

 

برای دخترت زشته

که خونش این طوری باشه

بزار چیزی نگم شاید

تو حرفام دلخوری باشه

 

کدوم خانوم با این حالش

پیش مهمون معذب نیست

ببخش از راه طولانی

سر و وضعم مرتب نیست

 

اگه مهمون داری باید

براش با جون مهیا شی

خجالت می کشی وقتی

نتونی از زمین پاشی

 

نگی من بی ادب بودم

نگی این دختر عاشق نیست

نمی تونم پاشم از جام

پاهام پاهای سابق نیست

 

حالا چشمای کم سومو

به هر چی جز تو می بندم

به زورم باشه پامیشم

به زورم باشه می خندم

 

مگه تو صورتم امشب

بغیر از خنده چی دیدی

که از وقتی پیشم هستی

یه بار حتی نخندیدی

 

یکی دستش تو تاریکی

به گونم خورده ٬ چیزی نیست

یکی از من یه گوشواره

امانت برده ٬ چیزی نیست

 

فقط دلتنگ تو بودم

که اعصابم به هم ریخته

یه قدری خسته راهم

یه کم خوابم به هم ریخته

 

میخوام امشب سرت تا صبح

به روی دامنم باشه

میخوام امشب شب خوب

ازینجا رفتنم باشه

 

دیگه اخماتو واکردی

منم با بغض میخندم

بیا آغوشتو وا کن

منم چشمامو میبندم

مهدی مقیمی :
می کُشد بابا مرا چشم ترت از یک طرف

دیدنِ مویِ پر از  خاکسترت از یک طرف

خشکیِ لبهات از یک سو مرا بیچاره کرد

نا مرتب بودنِ موی سرت از یک طرف

بودنِ سر با چنین وضعی ز یک سو می کُشد

قصۀ تلخ نبودِ پیکرت از یک طرف

بابت رنجِ دو مطلب عمه خیلی گریه کرد

پیرهن از یک طرف انگشترت از یک طرف

دوریت از یک طرف بابا مرا می داد عذاب

 خجلت و شرمندگی از خواهرت از یک طرف

گیسوان درهمت از یک طرف جانم گرفت

حالت رگهای سرخ حنجرت از یک طرف

از روی نیزه دوتایی سایبانم بوده اید

تو خودت از یک طرف آب آورت از یک طرف

هر کجا از قافله جا مانده بودم ، ناجی ام-

خواهرت از یک طرف شد مادرت از یک طرف



مجتبی عسگری :


امشب خدا دعای مرا مستجاب کرد

بابا مرا برای خودش انتخاب کرد

منکه توان پا شدن ازجا نداشتم

خیرش قبول عمه دوباره ثواب کرد

با اینکه من خودم پر درد وجراحتم

زخم لب تو زخم لبم را کباب کرد

دروازه ی پراز غم ساعات یکطرف

مارا یزید وارد بزم شراب کرد

درشام شام دختر تو تازیانه بود

عمه تمام خرج سفر را حساب کرد

زجری که من کشیده ام از دستهای زجر

عکسی کبود از رخ دردانه قاب کرد

گفتم نزن که بال و پرم درد میکند

اما چه سود خواهش منرا جواب کرد

من نذر کرده ام که ببوسم لب تورا

حالا خدا دعای مرا مستجاب کرد


مظاهر کثیری نژاد:

وسه از روی ماه میگیرم

زیر نورش پناه میگیرم

چشمم از بس ضعیف و کم سو شد

راه را اشتباه میگیرم

آنقَدَر گریه کرده ام انگار

آب از عمق چاه میگیرم

دگرم نای راه رفتن نیست

تاولم را گواه میگیرم

پوزخند سنان و حرمله را

حمل بر یک مزاح میگیرم

همه من را نگاه می کردند

من که خیلی نگاه میگیرم

تا شکایت کنم به بابایم

جانب قتلگاه میگیرم

لاله ی گوش من که پاره شده

چقَدَر مثل گوشواره شده